Psikologji

Guximi për të mbetur vetvetja, mes zemërimit dhe vuajtjeve

Sepse në kaosin dhe çrregullimin e përditshmërisë, të mbetesh me integritet do të thotë të bësh një betejë për t’u zhvilluar vetëm. Por ja vlen

Duhet guxim të kesh besim te vetja, veçanërisht në një kohë ku paraqitja ka më shumë rëndësi sesa të qenit, veçanërisht në një botë ku vuajtjet enden dhe urrejtja ngatërron mendjet e të gjithëve. Të dorëzohesh është e lehtë. Shumë e lehtë. Sepse në kaosin dhe çrregullimin e ditëve, qëndrimi me integritet, duket se është një betejë që duhet zhvilluar vetëm, e cila çon në mënyrë të pashmangshme në humbje. Dhe disa mendojnë, nëse ia vlen.

Përkundrazi, në vend të kësaj, do të ishte e thjeshtë të bëhesh e ngjashme me të gjithë të tjerët, t’i nënshtrohesh presionit, të ndjekësh turmën. Nuk do të kishte gjykime apo kritika kundër nesh sepse ai profil i ulët do të ishte garancia jonë për mbijetesë. Por a është kjo vërtet ajo që duam? Të jesh vetëm një nga shumë modelet e para-paketuara të ofruara nga shoqëria, nga kushtëzimi dhe pritshmëritë e të tjerëve?

Jo, ne nuk e duam atë. Por të ndjekësh një rrugë vetëm dhe me kokën lart është e vështirë. Eshtë për ndërhyrjet e vazhdueshme, është për shikimin e atyre që na gjykojnë dhe atyre që nuk besojnë tek ne, është për gjithçka që na rrethon, për urrejtjen, zemërimin dhe vuajtjet e të tjerëve që nuk mund t’i injorojmë. E njëjta gjë që rezulton nga zgjedhja për të mos jetuar në mënyrën që vërtet do të dëshironin.

Dhe mbase është pikërisht për të gjitha këto që ne duhet të kemi guximin dhe forcën për të mbetur vetvetja. Edhe nëse kjo do të thotë të bëhesh ndryshe, e margjinalizuar, e kritikuar. Sepse vetëm në këtë mënyrë mund të ruajmë individualitetin tonë të papërsosur, unik.

Le ta ndjekim atë rrugë, edhe nëse na largon nga turma. Nga gjithçka, nga të gjithë. Le të mos manipulohemi nga ata që besojnë se mund ta bëjnë, le të mos mposhtemi nga dyshimet që përpiqen të na zvarriten në kokë. Le të mos dorëzohemi përballë dhimbjes, vuajtjes ose zemërimit të të tjerëve që shpërthejnë, kur e kuptojnë se u ka ikur koha dhe se të gjithë kohën që ka kaluar, nuk do ta kthejnë kurrë.

Le të vazhdojmë udhëtimin tonë me vendosmëri, forcë dhe këmbëngulje pavarësisht pengesave. Të vazhdojmë me guxim, që të mos ndikohemi nga ajo që na rrethon dhe të ecim përpara. Sot, nesër dhe gjithmonë.

Back to top button