Pasi humba 48 vite të jetës sime, gjtihçka ndodhi shumë shpejt. Humba të gjithë kontrollin dhe e sulmova. Ishte i pari për mua dhe shpresoj të jetë edhe i fundit. Nuk e kisha menduar kurrë se do të më ndodhte mua. Ne ishim të varfër dhe prindërit e mi ishin të zënë me punë. Ata e kaluan gjithë jetën e tyre duke me rritur mua dhe vëllanë të madh, i cili vdiq nga abuzimi me drogën disa vite më parë.
Si një introverte dhe e rezervuar, unë nuk kam folur kurrë shumë. Më martuan me një të panjohur, pasi prindërit e mi nuk mund të përballonin më shpenzimet e mia. Kurrë nuk kam protestuar për asgjë. Nuk kam pasur kurrë guximin e duhur për të folur, as para prindërve të mi. Isha shumë e ndrojtur.
Burri im ishte një alkoolist dhe mjaft i dhunshëm. Ai dehej dhe më rrihte çdo dy ditë. Së bashku patëm një vajzë, e cila tani është 18 vjeçe. Ajo është gjithçka që unë nuk jam; kur duhet, flet me zë të lartë, të patrembur dhe është e ashpër me fjalët. E vogël, ajo nuk ishte e tillë, edukimi e detyroi të bëhej kështu.
Ngjarja më e rëndë ndodhi rreth 10 vjet më parë dhe ende jam e befasuar edhe sot e kësaj dite se si kam reaguar. Vajza ime, e cila atëherë ishte vetëm 8 vjeçe, hapi derën për babanë e saj. Burri im erdhi në shtëpi vonë natën, i dehur, duke me zë të lartë, pasi hyri brenda. Unë dhe vajza ime u trembëm nga zhurma, ndërkohë që ajo fshehu fytyrën në prehrin tim.
Ndjeva se diçka nuk shkonte, kështu që u ngrita për të parë se çfarë ndodhi. Asnjë vajzë nuk duhet ta shohë kurrë babanë e saj në atë gjendje. I ishin grisur rrobat dhe vinte era alkooli. U ngrit ngadalë, pashë sytë e tij plot inat. Pastaj ai i kaloi të gjitha kufijtë atë natë. Vrapoi drejt dhomës së gjumit duke sharë vajzën tonë. Në një moment, ai mendoi se vajza e goditi atë, por nuk kishte se si një 8-vjeçare të mund të shkelte një burrë të atij shtati. Duke qenë se ishte i dehur, nuk i shkonte asnjë arsyetim me vend në mendje.
Ishte i tërbuar dhe i verbër nga zemërimi. Donte të lëndonte vajzën tonë. Unë isha e tronditur u përpoqa të bëja më të mirën për ta ndaluar. Por ai nuk po dëgjonte. Isha e dëshpëruar, nuk kishte asnjë mënyrë që ta lija atë përbindësh të lëndonte të voglën time. Mora një vazo me lule, të vetmen gjë që munda të gjeja në vapën e çastit dhe ia copëtova në pjesën e pasme të kokës. Në sekondë çdo zë u ndal, madje edhe të qarat e vajzës dhe… gjaku doli jashtë kokës së tij. Ai ra në dysheme, duke rënkuar nga dhimbja. Me qetësi i kërkova vajzës sime të dilte. Mora çantën time dhe shkova drejt e në komisariat.
Nuk mund ta besoj se isha unë që e bëri atë gjë. Unë e ndrojtura ngrita krye atë ditë. Nga kjo ngjarje mësodiçkava, askush nuk mund ta mbrojë dikë në shkallën e duhur, përveç vetes. Unë e dua vajzën time dhe do ta mbroj në çdo mënyrë të mundshme.
Ai u kap nga policia dhe ka një urdhër për të qëndruar larg nesh. Unë dhe vajza kemi lëvizur nga ajo shtëpi dhe jemi larguar. E kam mësuar të luftojë për veten e saj, dua që ajo të jetë gjithçka që nuk kam qenë. Kam filluar të punoj në një kompani të vogël me kohë të plotë, dhe gjithashtu si rrobaqepëse me kohë të pjesshme për të siguruar ushqimin tonë dhe studimet e saj.
