Nuk ndihem e privuar nga diçka sepse dhurata më e madhe që kam pasur në jetë është ai, babai im. Dhe pranë tij ndihem e pamposhtur
Kam parë në shikime dhe në ato fjalë rrethanore njëfarë pakënaqësie kur njerëzit kanë mësuar se ka njerëz, si në rastin tim, që janë rritur pa figurë nëne. Kështu ka qenë gjithmonë, për aq kohë sa e mbaj mend. Dhe nuk i fajësoj sigurisht, sepse që kur mbaj mend roli i nënës është cilësuar gjithmonë si themelor për rritjen e një fëmije. Por këtë nuk mund ta konfirmoj sepse ai ka qenë gjithmonë pranë meje: babai im, dashuria e madhe e jetës sime.
Nuk kam pasur kurrë përshtypjen se jam rritur keq vetëm sepse unë dhe babai im ishim atje. Në çdo drekë dhe çdo darkë, në çdo lojë shkollore, në Krishtlindje dhe madje edhe në Pashkë. Sepse pranë meje kisha një njeri të madh dhe të jashtëzakonshëm, të cilit i detyrohem gjithçka që jam.
Ai më kapi për dore dhe më tregoi botën, duke më qëndruar në krah kur kisha nevojë dhe duke u kthyer prapa – duke mbajtur një sy vigjilent – kur e kërkoja. Dhe gjithçka që di për jetën dhe botën i detyrohem atij.
Sigurisht, jam e vetëdijshme që edukimi im, si dhe vizionet që i përkasin natyrshëm qenies sime, janë për shkak të mungesës së figurës së nënës, por kjo nuk më ka kthyer kurrë ndjesinë se kam humbur diçka.
Nuk mund të them me siguri se sa mund të ndikojë prania e nënës në jetën e një fëmije dhe më pas të një gruaje. Dhe nuk do t’ju gënjej duke thënë se nuk e ndjeja që zemra ime të rrihte sa herë që shihja një nënë të mbante fëmijën e saj për dore, ta mbante në krahë, të ishte pranë saj gjithmonë dhe përgjithmonë.
Por unë mund t’ju tregoj për atë që di dhe atë që kam përjetuar drejtpërdrejt. Se kujtoj kaq shumë momente të lumtura me babin, shumica e të cilave janë krijuar nga ai. Njeriu që më mbrojti dhe që më bëri të ndihem i sigurt edhe kur batutat e pakënaqura për një familje gjysmë të ngritur më prishnin ditët e mia.
Kështu pas atyre momenteve dëshpërimi, me përlotje dhe pyetjesh pa përgjigje se pse më kishte ndodhur, më zinte gjumi në krahët e fortë të një njeriu që ishte bërë familja ime, babait tim.
Prandaj nuk ndihem ndryshe, e çuditshme apo fatkeqe që jam rritur vetëm dhe ekskluzivisht me një figurë mashkullore. Sepse i jam mirënjohëse babait që ka qenë gjithmonë dhe aq më tepër njeriut që punoi për të më lejuar një çati nën të cilën të jetoja, që më mundësoi të studioj dhe të rritem me ëndrra ambicioze.
Dhe kjo më çoi në përfundimin se nuk ka familje perfekte të përbërë nga role dhe njerëz, por ka dashuri të të gjithë anëtarëve që zgjedhin të jenë pjesë e saj. Rritja me një prind të vetëm ndoshta më bëri të pavarur, të fortë dhe të guximshme, por edhe më mirënjohëse ndaj jetës dhe të gjithë njerëzve që janë pjesë e saj sot.
E vërteta është se nuk më duket sikur më kanë privuar nga asgjë, përkundrazi. Ndjej se babai im ishte dhurata ime, një dhuratë e jetës që do ta mbaj gjithmonë dhe përgjithmonë në zemrën time. Dhe unë e konsideroj veten me fat për këtë, sepse jam.
