Ka një rënie të aktivitetit shoqëror, emocional dhe akademik tek fëmijët sot dhe, në të njëjtën kohë, një rritje e mprehtë e numrit të fëmijëve me vështirësi në të nxënë dhe paaftësi të tjera. Dhe ja cila është arsyeja:
Fëmijët marrin gjithçka që duan, kur e duan
“Jam i uritur!” “Do të blej diçka për të ngrënë për një sekondë”. “Kam etje”. “Ja tek është një makinë për të blerë ujë”. “Jam i mërzitur!” “Merre telefonin tim Dhe luaj”. Aftësia për të shtyrë plotësimin e nevojave tuaja është një nga faktorët kryesorë për suksesin në të ardhmen. Ne duam t’i bëjmë fëmijët tanë të lumtur, por fatkeqësisht i bëjmë ata të lumtur në momentin aktual, dhe të pakënaqur në planin afatgjatë?
Aftësia për të shtyrë kënaqësinë e nevojave të dikujt do të thotë aftësi për të funksionuar nën stres. Fëmijët tanë gradualisht bëhen më pak të përgatitur për t’u përballur me situata edhe pak stresuese, të cilat në fund të fundit bëhen një pengesë e madhe për suksesin e tyre në jetë.
Ne shpesh shohim paaftësi të një fëmije për të vonuar kënaqësinë në klasa, qendra tregtare, restorante dhe dyqane lodrash kur një fëmijë dëgjon “Jo”, sepse prindërit e tij i kanë mësuar trurit të tij që të marrë atë që dëshiron menjëherë.
2. Ndërveprimi i kufizuar shoqëror
Ne kemi shumë për të bërë, kështu që u japim fëmijëve tanë vegla për t’i mbajtur ata të angazhuar. Më parë, fëmijët luanin jashtë, ku ata zhvillonin aftësitë shoqërore në kushte ekstreme. Fatkeqësisht, veglat kanë zëvendësuar shëtitjet në natyrë për fëmijët. Për më tepër, teknologjia i ka bërë prindërit më pak të arritshëm për të bashkëvepruar me fëmijët e tyre.
Një telefon që “ulet” me një fëmijë në vendin tonë nuk do ta mësojë atë të komunikojë. Njerëzit më të suksesshëm kanë zhvilluar aftësi shoqërore. Kjo është përparësia! Truri është si muskujt që stërviten dhe stërviten.
Nëse dëshironi që fëmija juaj të jetë në gjendje të ngasë një biçikletë, mësojeni të ngasë një biçikletë. Nëse doni që fëmija juaj të jetë në gjendje të presë, ju duhet t’i mësoni durimin. Nëse dëshironi që fëmija juaj të jetë në gjendje të komunikojë, duhet ta shoqëroni. E njëjta gjë vlen për të gjitha aftësitë e tjera. Nuk ka asnjë dallim!
Argëtim i pafund
Ne kemi krijuar një botë artificiale për fëmijët tanë. Nuk ka asnjë mërzi në të. Sapo foshnja të qetësohet, ne vrapojmë përsëri për ta argëtuar, sepse përndryshe na duket se nuk po bëjmë detyrën tonë prindërore.
Ne jetojmë në dy botë të ndryshme: ata janë në “botën e tyre të argëtimit” dhe ne jemi në një botë tjetër “të punës”. Pse nuk na ndihmojnë fëmijët në kuzhinë apo në lavanderi? Pse nuk i vendosin lodrat larg?
Eshtë një punë e thjeshtë, e përsëritur që stërvit trurin të funksionojë ndërsa bën detyra të mërzitshme. Ky është i njëjti “muskul” që kërkohet për shkollën.
Teknologjitë
Veglat janë bërë dado falas për fëmijët tanë, por kjo ndihmë duhet të paguhet. Ne e paguajmë çmimin me sistemin nervor të fëmijëve tanë, vëmendjen e tyre dhe aftësinë për të shtyrë kënaqësinë e dëshirave të tyre. Jeta e përditshme është e mërzitshme në krahasim me realitetin virtual.
Kur fëmijët janë në klasë, ata përballen me zëra njerëzorë dhe stimulim adekuat vizual, në kontrast me shpërthimet grafike dhe efektet speciale që janë mësuar të shohin në ekrane. Pas orësh realiteti virtual, fëmijët e kanë gjithnjë e më të vështirë përpunimin e informacionit në klasë, sepse ata janë mësuar me nivele të larta stimulimi të ofruara nga lojërat.
Fëmijët nuk janë në gjendje të përpunojnë informacione me një nivel më të ulët stimulimi dhe kjo ndikon negativisht në aftësinë e tyre për të zgjidhur problemet akademike. Teknologjia gjithashtu na largon emocionalisht nga fëmijët dhe familjet tona. Disponueshmëria emocionale e prindërve është një lëndë ushqyese kryesore për trurin e fëmijës. Fatkeqësisht, ne gradualisht po i privojmë fëmijët tanë nga kjo.
Fëmijët sundojnë botën
“Djali im nuk i pëlqen perimet”. “Asaj nuk i pëlqen të shkojë në shtrat herët”. “Ai nuk e pëlqen mëngjesin”. “Ajo nuk i pëlqen lodrat, por është mirë me tabletin”. “Ai nuk dëshiron të vishet vetë”. “Ajo është shumë dembele për të ngrënë vetë”. Kjo është ajo që dëgjojmë gjatë gjithë kohës nga prindërit.
Që kur fëmijët duhet të na tregojnë se si t’i edukojmë? Nëse ua lini atyre, ata thjesht do të hanë makarona, djathë dhe pite, do të shikojnë TV, do të luajnë lojëra në tablet dhe kurrë nuk do të shkojnë në shtrat. Si t’i ndihmojmë fëmijët tanë, nëse u japim atyre atë që duan dhe jo atë që është e mirë për ta?
Pa ushqyerjen e duhur dhe gjumin e duhur gjatë natës, fëmijët tanë vijnë në shkollë të irrituar, të shqetësuar dhe të pavëmendshëm. Gjithashtu, ne po u dërgojmë atyre mesazhin e gabuar. Ata mësojnë se mund të bëjnë atë që duan dhe të mos bëjnë atë që nuk duan. Ata nuk kanë asnjë koncept të “duhet të bëj”. Fatkeqësisht, për të arritur qëllimet tona në jetë, ne shpesh duhet të bëjmë atë që është e nevojshme, jo atë që duam. / bota.al
