Na ndihmon të duam veten për atë që jemi. Sepse ne nuk duhet të pranojmë veten, por të festojmë veten. Sepse përsosmëria absolute as nuk ekziston, dhe as nuk është e nevojshme
Si një eurekë e papritur, si një ditë me diell që fshin me forcë retë më të errëta, si një vizion sqarues, ashtu është Wabi Sabi, ajo filozofi orientale që na ndihmon të vlerësojmë bukurinë thjesht për atë që është: e papërsosur dhe e paplotë.
Wabi-Sabi është një filozofi që vjen nga bota japoneze dhe që tregon një vizion estetik dhe soditës të papërsosmërisë që nga natyra i përket të gjitha gjërave. Dhe në një shoqëri ku shfaqja është më e rëndësishme sesa të qenit, kjo mund të na lejojë të rizbulojmë një mënyrë të re të vëzhgimit dhe perceptimit të botës në të cilën jetojmë, dhe vetes gjithashtu.
Rrënjët e saj qëndrojnë në doktrinën e lashtë budiste të anityas, por kurrë si sot, ky vizion nuk është dukur kaq revolucionar dhe i nevojshëm për ne që të rimarrim zotërimin e bukurisë më autentike që na përket ne, asaj të papërsosur.
Dhe ne mund ta bëjmë këtë duke filluar të shikojmë përsëri botën përreth nesh, kontradiktat e saj, ato gjëra që kemi kritikuar dhe vënë në dukje dhe të cilat, megjithatë, fshehin një thelb magjepsës që zbulohet vetëm kur shihet nga një perspektivë tjetër. Kështu është edhe Wabi Sabi. Një filozofi që na lejon të fillojmë nga vetja në një mënyrë tjetër, duke ndërmarrë një udhëtim personal, të pastër dhe autentik, të përbërë nga mirëkuptimi dhe papërsosmëria.
Të mirëpresësh dhe të mos pranosh, ky është parimi kryesor i kësaj filozofie, sepse duke e pranuar dhe duke u përpjekur për ta bërë këtë, ne gjykojmë dhe durojmë. Dhe nuk duhet të jetë kështu. Përkundrazi, ne duhet të hapemi për perspektiva të reja, të përdorim këndvështrime të ndryshme për pjesën tjetër. Vetëm në këtë mënyrë ne mund të ndryshojmë rrënjësisht mënyrën se si e jetojmë jetën tonë, pengesat, ndryshimet dhe gjithçka që na shqetëson.
Ndaloni individualizmin dhe kontrollin, përsosmërinë për t’u treguar dhe demonstruar të tjerëve, zhgënjimin e dështimit. Wabi Sabi mund të bëhet zëri i shpirtit tonë, atë që shpesh e fshehim nga frika e gjykimit. Mund të kthehet në mendimin zbulues të të gjitha gjërave të dukshme dhe të padukshme. Mund të na ndihmojë të zbulojmë dhe rizbulojmë veten, ta duam veten për atë që jemi, pa e pranuar veten, por duke e festuar veten. Sepse përsosmëria absolute nuk ekziston, por as që është e nevojshme.
