Vjen një kohë, në jetën e të gjithëve ne, kur është e nevojshme të mbledhim veten dhe të shikojmë brenda vetes, për të kuptuar se ku jemi dhe cila është rruga për të marrë për të bërë ëndrrat të vërteta, madje edhe ato më të fshehurat. Nëse është e vërtetë që këto pyetje na kapin sidomos në kohë krizash, është gjithashtu e vërtetë që nuk jemi gjithmonë në gjendje të gjejmë përgjigjet që kërkojmë.
Nga adoleshenca, një moment gjatë të cilit ne nuk jemi ende të pjekur për të kuptuar planet misterioze të jetës, deri në moshën e rritur, një periudhë në të cilën ato nuanca që i bëjnë planet për të ardhmen tonë të paqarta fillojnë të zhduken për t’u sqaruar.
Dhe është pikërisht në vitet e pjekurisë sonë që ajo që quhet rruga e zgjimit të brendshëm manifestohet, ajo vetëdije që vjen kur jemi në gjendje të shohim brenda vetes dhe që na tregon rrugën për të shkuar përpara. Eshtë momenti në të cilin ne më në fund jemi në gjendje t’u përgjigjemi pyetjeve që gjithmonë i kemi bërë vetes: “Kush jam unë në të vërtetë?”, “Cili është kuptimi i jetës time?”, “A është ky drejtimi i duhur për mua?”.
Sigurisht, ne duhet të dëgjojmë veten dhe ndjenjat më të pastra dhe autentike që kemi, për të lidhur egon tonë me sinjalet që na dërgon jeta, për të kuptuar kuptimin e saj. Dhe nëse është e vërtetë që nuk ka kurrë një kohë të duhur që kjo të ndodhë, nëse jo ajo në të cilën ne ndihemi të gatshëm të mirëpresim qëllimin tonë në jetë, është po aq e vërtetë që ekziston një kohë e saktë në të cilën kemi vetëdije, forcën dhe përvojën e të kuptuarit të tij.
Ajo që për shumë quhet dhe përjetohet si një krizë e moshës së mesme, në të vërtetë përfaqëson shenjën e rilindjes sonë. Në moshën 40 vjeç, ka ardhur koha të braktisim besimet e vjetra, stereotipet dhe bindjet për të shkruar një kapitull të ri në jetën tonë.
Kjo është koha në të cilën ne e kuptojmë se nuk jemi më të gatshëm të shpenzojmë energjitë tona për të tjerët, të heqim dorë nga gjërat që duam vërtet siç kemi bërë në të kaluarën. Ne e kuptojmë që nuk mund të vazhdojmë të humbasim kohën tonë në gjëra ose njerëz që nuk na bëjnë të lumtur.
Ky është momenti i krizës, një kambanë alarmi që tregon se është koha për të arritur diçka më të mirë, për të forcuar dhe përmirësuar veten, e cila, nëse dëgjohet dhe pranohet, mund të na çojë në revolucionin tonë personal, në zgjimin e brendshëm që do të na tregojë rrugën për të ndjekur.
