Një njeri në zemrat dhe sytë e shumë njerëzve, një djalë përjetësisht i brishtë dhe këmbëngulës. Një person i ndjeshëm dhe i sjellshëm, i dashur përtej sukseseve të mëdha sportive. Pesë vitet e fundit të Gianluca Viallit kanë shkuar shumë më larg se një fazë, për të treguar një histori të jetës dhe jo të vdekjes, në emër të një sëmundjeje të pranuar pa retorikë. Edhe për këtë arsye, tashmë që ka ikur në moshën 58-vjeçare, në Londër ku ishte shtruar në spital, e gjithë Italia mban zi. Edhe për këtë arsye ai u dashurua nga e gjithë bota e futbollit, jo vetëm nga tifozët e skuadrave të tij, Cremonese, Sampdoria, Juventus, Chelsea, kombëtarja, ku ishte kryetar delegacioni deri pak ditë më parë.
“Kanceri nuk është një luftë, por një mysafir i papritur”, thoshte Luca: miqtë e tij e quanin kështu, pa Gian. “Një udhëtar i papritur hipi në tren dhe u ul në sediljen time, shpresoj që ai të lodhet dhe të zbresë para meje. Por e di që ai është shumë më i fortë”.
Luca, tani përtej Viallit, e dinte se ata që luftojnë më fort dhe më mirë nuk shpëtojnë nga kanceri: ai e urrente këtë metaforë. Kush shpëton veten është i shpëtuar dhe nuk janë të paktë. Mendimi i tij drejtohej te dashuria dhe kujdesi që duhet treguar ndaj vetes, përndryshe jeta është një gjë e vogël. Ai tha se shpresonte që të mos vdiste para prindërve dhe se do të donte t’i çonte vajzat e tij në altar. Dëshira aq të lashta sa kuptimi i gjërave konkrete. Të dyja ëndrrat kanë humbur, por ia vlenin të ëndërroheshin.
Luca ishte një njeri i dashur dhe shakator, i pëlqente të luante dhe të bënte shaka. Së fundmi nuk kishte turp të thoshte “Të dua”, dërgonte mesazhe në WhatsApp me zemra që vibronin, si të dashuruarit. Kërkonte këshilla për një libër, pasi u sëmur përsëriste: “Kanceri ka riorganizuar prioritetet e mia, kuptova që nuk duhet të humbim kohë me gjërat që nuk na pëlqejnë”.
Një qendërsulmues që bënte pyetje mbi ndjenjën e kohës dhe miqësisë. “Po bëhem si Seneka”, tha një herë.
Gjatë kohës së vështirë të Covid-it, në ditët e pafundme të mbylljes, ai rrëfeu atë që kishte mësuar. “Nuk do dalim më mirë, do dalim siç jemi”: edhe një herë retorika humbi çdo ndeshje me të.
Pati sinqeritetin të thoshte “kanceri më ka bërë njeri më të mirë, edhe pse do të kisha bërë edhe pa të”. Ai i jetoi këto vite të dhimbshme por përrallore si një përvojë ekstreme njerëzore, jo si një luftë. “Do të doja që dikush të merret me kancerin i frymëzuar nga unë, kështu që do të ndihesha pak i dobishëm”. Delikatesa njerëzore, e shprehur nga sytë e qeshur, e bëri të vononte njoftimin e sëmundjes te miku vëllazëror Roberto Mancini: “Doja ta mbroja”, tha.
Nëse në këto orë shumë po e duan Luca Viallin, arsyeja ndoshta duhet kërkuar në atë që ai ka mundur të përcjellë që në momentin e verdiktit. Atlet i shumë ngjyrave, sigurisht, përtej tifozllëkut, me sublimimin e atij përqafimi të famshëm në finale ku të gjithë po e përqafonim, duke qarë bashkë me të. Sepse shenjat janë të rëndësishme. Pikërisht në atë përqafim që shkon përtej kohës dhe çështjeve personale, duhet kërkuar zemra që pulson e një njeriu, një miku. / La Repubblica – Bota.al
