Psikologji

Shoqëria jonë është e mbushur me përtacë. Më mirë qëndrojuni larg

Ata janë ata njerëz që nuk marrin asnjëherë anë, të cilët nuk ekspozohen dhe fshihen në hijen e më kurajozëve. Askush nuk i do miq të tillë

Në mënyrën e tij, Dante na kishte paralajmëruar, duke u rezervuar atyre një vend në Anti-Ferr, vendi i jetës së përtejme që i paraprin hyrjes në vetë Ferrin. Për shkak se përtacët nuk janë të denjë për të merituar gëzimet e Parajsës, por edhe dhimbjet e ferrit nuk mund të jenë të destinuara për ta pikërisht sepse, gjatë jetës së tyre, ata kurrë nuk e kanë ekspozuar veten, as nuk janë rreshtuar në asnjë drejtim.

Përtacët, për Danten, janë mëkatarë të mëdhenj. Gabimi i tyre më i madh ishte që nuk kishin kurrë një ide të tyren, ata nuk ishin të mirë, por as të këqij, duke u kufizuar në përshtatjen gjithmonë me më të fortët gjatë gjithë ekzistencës së tyre. Midis tyre, në fakt, paraqet edhe engjëjt që, në betejën midis Luciferit dhe Zotit, nuk morën anën e askujt.

Dhe duke lexuar këtë profil psikologjik të tyre në Këngën II të Ferrit, a nuk ju kujtojnë ata dikë që tashmë e njihni? Sigurisht që po, sepse e vërteta është se shoqëria jonë është plot me të tillë tipa!

Mundohuni të shikoni përreth: kolegët e punës, të njohurit dhe madje të afërmit që nuk ekspozohen kurrë, të cilët përpara imponimit të dikujt ulin kokën dhe thonë “Dakord”, ata që, nëse tërhiqen nga një diskutim, dalin  jashtë sikur të jenë në ferr. Ata janë mes nesh, dhe njohja e tyre nuk është aq e vështirë.

Ata janë ata njerëz “pa turp dhe pa lavdërime”, të njëjtët që kurrë nuk shprehin idetë e tyre, nëse kanë pasur ndonjëherë një Të tillë, sigurisht. Më së shumti, i gjejmë atje, në fund të çdo debati, duke u mbështetur në mendimin e më të fortit, sigurisht që ata kurrë nuk marrin mbrojtjen e më të dobëtve.

Ndoshta ata e bëjnë sepse kanë frikë ose thjesht, u mungon guximi për të ekspozuar idetë, për të kritikuar, për të mbrojtur, për të afirmuar mendimet e tyre. 

Shoqëria moderne është plot me tipa si këta, të cilët fshihen pas deklaratës së të qënurit diplomatë dhe, me atë mënyrë të qetë për të bërë gjërat, ata mbajnë marrëdhënie me të gjithë pa humbur kurrë ekuilibrin, pikërisht sepse mos ekspozimi i tyre u garanton një jetë të qetë. Ata nuk janë spontanë, nuk kanë veprime instiktive dhe as nuk janë njerëz te të cilët mund të mbështetemi.

Dhe nuk ka problem. Duhet thjesht të mos u besojmë më këtyre njerëzve.

Sepse duhet të shohim zjarrin që digjet në sytë e të gjithë atyre që vendosin të ndjekin zemrën, duhet të rrethohemi vetëm me njerëz të guximshëm që nuk fshihen kurrë, ata që duhet të thonë fjalën e tyre me çdo kusht, ata që nuk i mbajnë dot emocionet,  të njëjtat që mund të shihen në ndryshimin e shprehjeve të fytyrës. 

Njerëzit e natyrshëm, spontanë, ata që qeshin dhe qajnë, ata që luftojnë për të drejtat dhe idetë e tyre. Për të tjerët, nuk ka hapësirë, përveçse në Komedinë Hyjnore.

Back to top button