Mbulimi i vazhdueshëm i përpjekjeve të administratës Trump për të menaxhuar shumëfishimin e hetimeve më kthen 20 vjet para, deri në kohën kur unë shërbeja si këshilltar i lartë në Shtëpinë e Bardhë të Klintonit – një administratë që nuk ishte e huaj për polemikat politike.

Mësimi im prej atyre ditëve: Trump dhe këshilltarët e tij janë në rrugë të gjatë dhe janë të papërgatitur për ato që i pret. Shfaqja e drejtorit të shkarkuar të FBI-së James B. Comey përpara Komitetit të Senatit për Inteligjencën është hapi i parë e një sërë hetimesh që ka gjasa të vazhdojnë edhe pas presidencës të Trump.

Historikisht, aftësia e presidentit për të mbijetuar varet nga ruajtja e mbështetjes së publikut dhe partisë së tij. Kur Richard Nixon humbi besimin e vendit, ai humbi udhëheqjen e partisë së tij dhe shumë republikanë të rangut të lartë. Fati i tij u vulos.

Bill Klinton ishte në një pozitë shumë më të fortë kur u përball me një kërcënim të ngjashëm. Vlerësimet e sondazhit të Klintonit gjatë mocionit për shkarkim ishin aq të larta sa në çdo pikë paraprake në detyrë. Ekonomia lulëzonte dhe besimi i fortë se vendi po shkonte në drejtimin e duhur siguronte një burim të fuqishëm mbështetës.

Trump tani përballet me të njëjtën imperativ. Por aftësia e tij për të siguruar mbështetjen e nevojshme është e komplikuar duke marrë zyrën me nivelin më të ulët të popullaritetit në historinë moderne. Duke pasur parasysh se deficiti ekzistues i vullnetit të mirë dhe provat rrethanore që vazhdojnë të konribuojnë kundër tij, elektorati do të jetë mosdashës për të dhënë atij benefitin e dyshimit.

Trump mund të jetë në gjendje të mbajë mbështetjen e bazës së tij deri në zgjedhjet afatmesme të vitit të ardhshëm, por kjo mund të mos jetë e mjaftueshme. Në qoftë se republikanët humbin kontrollin e Shtëpisë, partia mund të fillojë të ketë mendime të dyta rreth fërkimit me presidentin.

Ndërkohë, kultura përreth Trump dhe dështimit të administratës së tij për t’u përqëndruar në bazat e qeverisjes e bëjnë pozicionin e tij veçanërisht të prekshëm.

Së pari, serioziteti i akuzave që Trump përballet nuk krahasohen me asgjë që nga skandali Watergate. Kërcënimet më të dëmshme për presidencën e Klintonit ishin të lidhura me sjelljen e tij personale – jo përgjegjësitë zyrtare. Nëse vërtetohet se fushata e Trump-it, në mënyrë të drejtpërdrejtë apo të tërthortë, është bashkuar me rusët, presidenca e tij mund të përjashtohet përgjithmonë. Nuk është e vështirë të kuptohet pse Trump ka qenë i obsesionuar me këmbënguljen që ai të fitojë zgjedhjet.

Së dyti, Trump përballet me një luftë në tre fronte që përfshin sjelljen gjatë fushatës, tranzicionit dhe presidencës së tij. Në rrënjën e shumë problemeve të Trump është dështimi i ekipit të tij për të planifikuar marrjen e pushtetit, për të krijuar struktura administrative efektive ose për të krijuar rregulla operative të rrugës. Kjo është pjesërisht për shkak të rezistencës së Trump-it ndaj planifikimit dhe strukturave, si dhe supozimit të gabuar të fushatës së tij që ai do të humbiste zgjedhjet. Edhe pas fitores, këshilltarët e tij nuk arritën të kuptonin realitetet e reja të asaj që nënkuptonte të punonin në qeveri dhe kufizimet ligjore me të cilat ballafaqoheshin gjatë tranzicionit.

Së treti, operacioni aktual i Trump është penguar nga një ekip jofunksional që i mungon përvoja qeverisëse, si dhe disiplina dhe gjykimi për t’iu përgjigjur krizave të vazhdueshme. Nuk ka dëshmi se stafi mund të ndikojë efektivisht në një president që duket i paaftë për të mbajtur disiplinën personale ose vetëkontrollin e kërkuar nga zyra.

Në të kundërt, Shtëpia e Bardhë e Clinton u përball me lartësinë e hetimeve të saj gjatë mandatit të dytë, kur ajo kishte një grup shumë funksional të operativëve me përvojë në një mjedis krizash. Që nga fillimi, ata krijuan një ekip të veçantë për menaxhimin e krizave, për t’u marrë me sulmet e një pas njëshme.

Së katërti, dhe potencialisht më e rrezikshme për njerëzit në botën e Trump, është një kulturë transaksionale e rrënjosur në dealmaking të dollarit, ku rregullat dhe etika shpesh janë opsionale. Kjo kulturë i përshtatet nevojave të Trump për shumë vite. Por është e papranueshme në shërbimin e qeverisë, siç Trump & Co. po zbulojnë si për tronditjen e tyre.

E pesta, gjatë fushatës dhe tranzicionit, bota e Trump mbeti një rrjet merimange e dezajnerëve, misioni i të cilëve ishte të zgjeronte pasurinë e familjes dhe ndoshta të tyren. Çdokush që luajti në këtë mjedis tani është i cenueshëm ligjërisht.

Së fundi, administrata Trump ende nuk ka kuptuar se si hetimi i fushatës ka të ngjarë të jetë bllokadë për funksionimin e brendshëm të perandorisë Trump.

Investigimet e Watergate dhe Clinton ofrojnë shembuj se si një hetim fillestar mund të jetë si një kërpudhë. Në fund të fundit, shumë prej dënimeve të Watergate kishin pak të bëjnë me hyrjet me forcë në Komitetin Kombëtar Demokratik. Gjithashtu, Kenneth Starr dhe ekipi i tij kanë kaluar vite dhe harxhuar më shumë se 70 milionë dollarë për ndjekjen e Clinton në një hetim që tejkalonte tej mase fushëveprimin e tij.

Dëshmia e Comey paraqet testin e ardhshëm të madh për Trump. Përgjigja e tij ose do të përshpejtojë spiralin në rënie ose do të sinjalizojë përpjekjet e administratës për të rihapur dhe për të rritur shanset e mbijetesës./The Washington Post – Lexo.al/