Tej dritares është ngrohtë
njerëz janë ulur në tavolina
qyteti nis e del prej vetes
në rrugë bredhin klube e makina
Nuk është e thënë të jem krejt i vetëm
s’është e thënë të jem as vetë i dytë
me miq të rastit po më mbushet nata
një vend do gjej ku the çlodh sytë.
Kam ftohtë e s’të shoh pranë
mendoj, mendoj se si
avujt e ngrohtë të frymës time
si zogj të bardhë e të verbuar mbërrijnë te ti
në ëndërr vijnë, e qetë këndojnë
e unë me sytë pak mbyllur rri
kokën ngre lart, dëgjoj ngadalë
këngën e hënës të brishtë si zanë, që solle ti.
E di pse hesht hija ime
e di se lotët s’flasin kurrë
ata degjojnë veç fjalët e mia
në heshtje qëndrojnë dhe ata si unë
Pas pak ngadalë do të iki
që lotët të shkoj t;i fshij diku
këtu pranë, mbase atje larg
pas pak ngadalë do kthehem unë
ERVIN HATIBI
