Një urdhër i përjetshëm “le të jetë” ky i kohës midis vdekjes dhe shansit.
“Momenti nuk është një atom i kohës, por një atom i përjetësisë”, shkroi Kierkegaard duke menduar për natyrën paradoksale të kohës një gjysmë shekulli para se Ajnshtajni të ndryshonte përgjithmonë pikëpamjen tonë për të. Ne jemi qenie kohe dhe me kalimin e kohës – dicka për të cilën Jorge Luis Borges foli më bukur në meditimin e tij klasik në 1946: “Koha është substanca për të cilën jam krijuar. Koha është lumi që më shtrin, por unë jam lumi; është një tigër që më shkatërron, por unë jam tigri; është një zjarr që më përvëlon, por unë jam zjarri “.
Ky dimension lumor i ekzistencës është ai që Ursula K. Le Guin (21 tetor 1929 – 22 janar 2018) eksploron me fjalë të lira dhe shkëlqim të jashtëzakonshëm të ndjenjave në “Elegji për kohë” nga koleksioni i saj i fundit i poezisë, “Fundi i ditës” – një poemë që ka të bëjë me bindjen e saj se “shkenca përshkruan me saktësi nga jashtë, poezia përshkruan me saktësi nga brenda, dhe të dyja festojnë atë që përshkruajnë”.
Elegji për kohën nga Ursula K. Le Guin
Koha thotë “Le të jetë”
çdo moment dhe çdo çast
në hapësirë, rrezatimi
i çdo galaktike të ndritshme.
Dhe sytë që shohin shkëlqimin.
Dhe mushkonjat që vallëzojnë.
Dhe detet që shtrihen.
Dhe vdekja, dhe shansi.
Koha krijon hapësirë
për të ikur dhe për t’u kthyer në shtëpi,
dhe në mitrën e kohës
fillon fundi i gjithçkaje.
Koha është të ekzistosh dhe të jesh
koha, është e gjitha një,
shkëlqimi, shikimi,
errësira e madhe./Bota.al
