Deri atëherë kisha menduar se çdo libër flet për gjëra, njerëzore a hyjnore, që janë jashtë librash. Tani po kujtohesha se shpesh librat flasin për libra, a më mirë duket sikur flasin në mes tyre. Në dritën e këtij mendimi, biblioteka m’u duk edhe më shqetësuese. Pra ajo ishte vend i një përshpëritjeje të gjatë e shekullore, i një bashkëbisedimi të pa vënë re mes pergamenave, një gjë e gjallë, njëstrehë fuqish që një mendje njeriu nuk i zotëron dot, thesar të fshehtash të dala prej shumë mendjesh e që kishte mbijetuar mbas vdekjes së atyre që i kishin krijuar ose që kishin përcjellë.
… – Pra një bibliotekë nuk qenka vegël për të përhapur të vërtetën, por për ta vonuar të dalë në dritë? – pyeta i habitur.
– Jo gjithnjë dhe jo domosdo. Po në këtë rast ashtu është.
– Librat s’janë shkruar që t’u besosh, por që t’ua nënshtrosh kërkimeve. Kur kemi një libër përpara, nuk duhet të pyesim ç’thotë, por çfarë synon të thotë, dhe këtë ide e kishin shumë të qartë komentuesit e vjetër të librave të shenjtë.
Se në çdo krim që bëhet për të shtënë në dorë një objekt, natyra e objektit na jep një ide sado të zbehtë për natyrën e vrasësit. Kur dikush vret për një grusht ar, vrasësi do të jetë njeri lakmitar, kur vret për një libër do të ketë hall t’i ruaj për vete të fshehtat e atij librit.
