Shpalosa letrën. Ishte shkruar në farsi. Nuk mungonte asnjë pikë, presje, fjalët dalloheshin qartë nga njëra-tjetra. Shkrimi, me qartësinë e vet, ngjante gati fëmijëror. Fillova të lexoja:
“Në emër të Allahut të madh,
Mëshirëplotit,
Amir aga, me respektin tim më të thellë,
Farzana xhan, Sohrabi dhe unë lutemi që kjo letër të të gjejë mirë me shëndet dhe nën dritën e hireve të Allahut. Të lutem jepi falënderimet e mia Rahim Khan, sahibit, që arriti të të sjellë këtë letër. Shpresoj që ndonjë ditë të mbaj në duar një nga letrat e tua dhe të lexoj për jetën tënde në Amerikë. Ndoshta një fotografi jotja do më çelte sytë. I kam folur aq shumë për ty Farzana xhanit dhe Shorabit, se si jemi rritur bashkë, si kemi luajtur dhe si kemi vrapuar nëpër rrugë. Ata qeshin me historitë e me gjithë prapësitë që kurdisnim të dy!
Amir aga,
Afganistani, ashtu si dikur rinia jonë, ka vdekur me kohë. Mirësia është zhdukur nga kjo tokë dhe është e pamundur t’u shpëtosh vrasjeve. Gjithnjë vrasje. Në Kabul mbretëron frika, në rrugë, në stadium, në tregje, është pjesë e jetës sonë Amir aga. Të egrit që sundojnë vatanin tonë, nuk kanë pikë ndjenje njerëzore. Një ditë, e shoqërova Farzana xhanin në Pazar për të blerë patate dhe naan. Ajo pyeti shitësin sa kushtonin patatet, por ai nuk e dëgjoi, kam përshtypjen se nuk dëgjonte nga njëri vesh. Kështu që ajo e pyeti me zë të lartë dhe befas një taleban i ri u afrua dhe e goditi në kofshë me një shkop druri. E goditi aq fort sa ajo u shemb në tokë. Ai filloi t’i ulërinte dhe ta shante duke i thënë se Ministria e Vesit dhe e Virtytit nuk lejonte që gratë të flisnin me zë të lartë. Asaj iu bë në këmbë një njollë e madhe mavi për ditë të tëra, por çfarë mund të bëja unë prveç se të rrija dhe të shihja si ma rrihnin gruan? Po të luftoja, ai qeni do të ma kishte hequr një plumb kokës me gjithë qejf! Dhe cfarë do të ndodhte më pas më Shorabin? Rrugët janë plot jetimë të uritur dhe çdo ditë i falem Allahut që jam gjallë, jo pse kam frikë nga vdekja, por sepse gruaja ime ka një burrë dhe djali im nuk është jetim.
Do të doja shumë ta shihje Sohrabin. Është goxha djalë. Rahim Khan sahibi dhe unë i kemi mësuar shkrim e këndim, që ai të mos rritet budalla si i ati. Dhe ka një nishan të hatashëm me llastik! Nganjëherë e çoj Sohrabin në Kabul dhe i blej karamele. Në Shar-e-Nau është ende një burrë me majmun. Sa herë e ndeshim, i jap të holla, që majmuni të kërcejë për Sohrabin. E mban mend kur uleshim poshtë pemës së shegës dhe lexonim Shahnamah-un? Erërat e kanë tharë kodrën dhepema nuk ka bërë kokrra prej vitesh, por Sohrabi dhe unë ende ulemi nën hijen e pemës dhe unë i lexoj pjesë nga Shahnamah-u. besoj e kupton edhe ti vetë se pjesa e tij e parapëlqyer është ajo që mban emrin e tij: Rostani dhe Sohrabi. Së shpejti ai do të mund të lexojë vetë atë libër. Jam një baba i lumtur dhe me fat.
Amir aga,
Rahim Khan sahibi është shumë i sëmurë. Kollitet gjithë ditën dhe i kam parë gjak në mëngë, kur fshin buzët. Ka humbur shumë në peshë dhe do të doja të hante nga pak shorva dhe orizi që gatuan Farzana xhani. Por ai ha vetëm nja dy kafshata e kjo, sipas mendjes sime, vetëm e vetëm që të mos i vijë keq Farzana xhanit. Jam shumë i shqetësuar për këtë njeri të dashur dhe i lutem Zotit çdo ditë për të. Pas ca ditësh do të largohet për në Pakistan, të takojë ca mjekë atje dhe, inshallah, do të kthehet me habere të mira. Por thellë-thellë kam frikë për të. Farzana xhani dhe unë i kemi thënë Sohrabit të vogël që Rahim Khani do të bëhet shëndoshë e mirë. Ç’t’i themi? Është vetëm dhjetë vjeç dhe e adhuron Rahim Khan sahibin. Janë lidhur shumë bashkë. Rahim Khan sahibi e kishte bërë zakon që ta merrte me vete në Pazar për balona dhe biskota, por tani nuk ka më fuqi për këtë.
Kam parë shumë ëndrra këto kohët e fundit. Disa prej tyre janë makthe, kufoma që varen, të dekompozuara mbi fushën e përgjakur të futbollit. Më del gjumi duke m’u marrë fryma dhe qull në djersë. Por, në shumicën e rasteve, shoh ëndrra të mira dhe i falem Zotit për këtë. Ësndërroj sikur Rahim Khani është shëruar. Ëndërroj sikur djali im do të bëhet njeri i mirë, njeri i lirë dhe i rëndësishëm. Ëndërroj që lulet laëla të lulëzojnë përsëri në rrugët e Kabulit, muzika rubab të dëgjohet përsëri në shtëpitë e samovarit dhe balonat të fluturojnë përsëri në qiell. Dhe ëndërroj që një ditë ti të vish përsëri në Kabul për të rivizituar tokën e fëmijërisë sate. Në qoftë se kthehesh, do të gjesh një shok besnik që të pret.
Zoti qoftë gjithnjë me ty!
Hasani”
