… Njerëzit e McRaven ishin në gatishmëri në Jalalabad. Pasi urdhëri i Presidentit u përcoll të premten pasdite – Afganistani është tetë orë e gjysmë para Uashingtonit – ata e dinin që koha më e afërt kur mund të fillonin ishte mbrëmja e ditës tjetër, e shtunë 30 prill. Pjesa më e madhe e ekipit të përzgjedhur prej 24 vetësh ishin pjesëtarë të Skuadronit të Kuq të SEAL Team SIX. Gjatë më shumë se një viti që kish kaluar tashmë, vetëm njëri prej tyre kishte folur publikisht. Asnjëri nuk është intervistuar prej meje. Rrëfimi im për sulmin është i bazuar në intervista me Presidentin, zyrtarë të lartë të CIA-s, burime nga JSOC, Shtëpia e Bardhë dhe Pentagoni, në intervista me pjesëtarë të SEAL TEAM SIX që nuk kanë marrë pjesë drejtpërdrejtë në aksion, si dhe në rrëfimin e botuar nga një ish anëtar i SEAL me pseudonimin “Mark Owen”.
Pjesëtarët e SEAL u zgjodhën kryesisht për shkak se komandanti i tyre ishte i disponueshëm, ndërkohë që komandanti korrespondues i Delta Force të ushtrisë nuk ishte. Me numrin e vet gjithnjë në rritje, JSOC ishte ndarë tre vite më parë nga McRaven, ku Delta ishte ngarkuar të vazhdonte operacionet në Irak, ndërkohë që SEALs do të punonin nga ai moment e tutje në Bazat e Përparuara Operative (BPO), në zonat më të nxehta të Afganistanit. Një prej arsyeve përse u zgjodh skuadra e SEAL, sipas disa zyrtarëve të lartë në Pentagon, ishte se në vitet e fundit ajo kishte realizuar me sukses disa dhjetëra misione brenda Pakistanit. Ata ishin mësuar të kryenin këto lloj misionesh, me komandantët e nivelit të lartë që i shihnin nga prapa shpine, të lidhur direkt me video dhe audio – vetë ushtarët e quanin “General TV”. Ndonjëherë, komandantët e tyre në largësi i rrëmbente kaq shumë operacioni, sa që i komandonin ushtarët sikur të ishin duke luajtur me lojëra elektronike – “Kthehu majtas! Kthehu djathtas!”
Komandanti aktual, ai që do i ndiqte brenda ndërtesës, ishte një oficer marine shtatshkurtër, por i bëshëm, me tipare të gdhendur – nëse Hollivudi do të kërkonte dikë për të luajtur rolin e tij, vështirë se do të zëvendësonte origjinalin. Ai ishte shndërruar në legjendë edhe në rangjet elitarë, me dhjetë vitet e eksperiencës në udhëheqjen e tyre në luftime. Ishte bërë kaq rutinë për të, saqë fliste për këtë punë njësoj si një përgjegjës punimesh me shumë përvojë, flet për një projekt ndërtimi. Kishte një mënyrë të foluri, që nuk i lëvizte asnjë muskul i fytyrës. Kur bënte ndonjë sëka, gjë që rrallëherë ndodhte, kalonin pak çaste përpara se dikush ta vinte re. Disa prej atyre që komandonte ishin më të mëdhenj se ai në moshë, por jo shumë. Bashkë me ta, në aksion do të shkonte një përkthyes i gjuhës pasho si dhe një qen i stërvitur mirë – një “Malinois” belg, që quanin Cairo. Përkthyesi, një burrë rreth të dyzetave, që kish mësuar si të zbriste me litar nga helikopteri posaçërisht për këtë mision, bashkë me qenin do të ndihmonin për të mbajtur kureshtarët larg prej ndërtesës, ndërkohë që skuadra e SEAL kryente misionin. Siç bënin përpara çdo misioni, pjesëtarët e skuadrës kalonin kohë duke përgatiturpajisjet dhe armët, duke i vajisur, pastruar dhe testuar dylbitë me lazer e pajisjet e shikimit gjatë natës. Barrakat në Jalalabad i njihnin mirë, tashmë kishin vite larg shtëpisë. (www.bota.al)
Një gjë që nuk zinte vend shpesh në bisedat e tyre, por që e kishin gjithmonë në mendje, ishte rreziku. Kishte BPO të vogla në të gjithë Afganistanin që kishin marrë emrat e pjesëtarëve që ishin vrarë gjatë misioneve, miq të këtyre burrave që e kishin bërë punën e tyre me të njëjtën aftësi dhe kujdes, por që ishin kthyer në shtëpi brenda një kutie alumini. Brenda këtyre bazave kishte memorialë të vendosur në mure apo tabela buletinësh, ku shfaqeshin fotografi të të vdekurve. Pjesëtarët e skuadrave të operacioneve specialë bënin dallim nga 18-19 dhe 20 vjeçarët, ushtarë të rregullt që ishin vrarë prej bombave të vendosura në rrugë, predhat e mortajave, apo gjatë patrullimeve rutinë. Specialët ishin më të moshuar, dhe në fotografi ata shfaqeshin shpesh me mjekërr dhe veshje civile të vendasve. Ose kështu, ose me uniforma të mbushura me shirita dhe medalje. Ata ishin luftëtarë profesionistë. Për pjesën më të madhe të tyre, ishte karriera që kishin zgjedhur dhe, ndryshe nga të rinjtë që kishin prirjen të gjenin arsye përse filan ushtar ishte goditur dhe ata jo – një vendim i dobët, një dobësi, një gabim fatal në shpejtësi… – këta burra dinin më shumë. Stërviteshe, praktikoje dhe pastaj veproje bashkë me një ekip të përbërë nga njerëz po kaq të mirë sa ti, dhe ndonjëherë pavarësisht gjithçkaje, gjeje vdekjen. Ky aksion, me shënjestër Osama bin Ladenin, ishte një mision për të cilin çdokush që mbante veshur uniformën kish imagjinuar të merrte pjesë, që nga 11 shtatori 2001. Ishte aksioni që të gjithë këta burra kishin besuar se një ditë do të vinte.
Prapa kësaj force fillestare ishin ushtarët, helikopterët dhe avionët që McRaven besonte se nuk do të nevojiteshin. Ishin helikopterët “MH-47E Chinooks”, të mëdhenj si trailera traktorësh, me helika të sheshta në pjesën e përparme dhe të pasme. Po kështu, në gatishmëri ishin avionë gjuajtës që mund të nevojiteshin për të penguar gjuajtësit dhe mbrojtjen kundërajrore pakistaneze. Nëse do të mbërrihej deri këtu, komanda e operacionit do të zhvendosej nga Qendra e Përbashkët Operacionale e McRaven në Jalalabad, në qendrën e komandës në Kabul, ku komandonte gjenerali Petraeus.
Vetë Petraeus nuk kish patur dijeni për misionin deri disa javë më parë, kur ishte informuar në terma të përgjithshëm nga Gjenerali Cartëright dhe nga komandanti i CENTCOM. Burimet e tij nuk do të përdoreshin fare, nëse operacioni shkonte mbarë, kështu që ai nuk ishte informuar tërësisht nga McRaven deri disa ditë më parë. Askush nga stafi i tij nuk kishte dijeni për sulmin. Historia e tij me bin Ladenin e kish fillesën vite më parë, kur Petraeus qëndronte në këmbë në pistën e Bazës së Forcave Ajrore “Pope”, teksa trupat e amerikanëve të vrarë gjatë sulmit të Al Kaedës kundër USS Cole dërgoheshin në shtëpi. Ai kish qenë në brendësi të diskutimeve të mëparshme brenda administratës Clinton, kur ky kishte vendosur të lëshonte raketat kundër shënjestrave në Sudan dhe Afganistan. Do të kishte një biletë në reshtin e parë për këtë aksion, por nëse gjithçka do të shkonte mirë, nuk kish ç’të bënte tjetër, përveç se të rrinte e të vështronte.
Të shtunën pasdite, McRavenit i ra telefoni. Ishte Presidenti. Obama i tha admiralit se besimi i tij tek ai vetë dhe njerëzit e tij nuk mund të ishte më i lartë. “Me krahë të lehtë, ju dhe forcat tuaja”, tha Obama. “Ju lutem përcilluani falënderimet e mia personalë për shërbimin e tyre”. Ai shtoi diçka, që gjithësesi dihej. “Unë personalisht do ta ndjek nga shumë afër këtë mision”.
Disa orë më vonë, të shtunën pasdite me orën e Uashingtonit, Ben Rhodes ishte ulur në zyrën e tij të vogël në Shtëpinë e Bardhë, para tastierës së kompjuterit. Për një çast… ngriu. Në një moment, presidenti do të duhej të fliste përpara SHBA dhe botës për atë që kish ndodhur, ose po ndodhte, brenda në Pakistan. Detyra e Rhodes do të ishte të përgatiste fjalime të gatshëm në rast suksesi, apo dështimi.
George Little, një oficer i CIA kish kaluar disa orë me stafin e presidentit duke shqyrtuar çdo rezultat që mund të imagjinonte agjencia. Ata kishin shfletuar udhëzimet e ndryshëm të shtypit si dhe udhëzimet për mesazhet publikë për çdo rast – cilët krerë shtetesh duhej të informoheshin dhe sipas cilës radhë, si duhet të bëheshin deklaratat. I diskutuan të gjitha. Ishte një version, për një hyrje dhe dalje të pastër, pra skenari më i mirë. Nëse hynin, dhe bin Ladeni nuk ndodhej aty, dhe dilnin pa ndezur shumë “sirena” alarmi, atëherë kishin në plan që thjeshtë ta mohonin. Duhej të mbetej një operacion i fshehtë: domethënë, zyrtarisht nuk do të ndodhte. Po sikur gjërat të shkonin keq? Kishte disa mundësi të tilla: keq me bin Ladenin të vdekur, keq me bin Ladenin të kapur gjallë, keq, por pa bin Laden. Ata shfletuan fletë të tëra me mesazhe për opinionin publik. Pas gjithë kësaj, me të gjithë skenarët që i vërtiteshin në kokë, Rhodes u ul që të shkruante diçka. Kish në plan të fillonte me skenarin më të mirë, por nuk shkoi dot përtej rreshtit të parë. Më tej u ndal. “Nuk mundem”, mendoi. “Mund të sjell ters”. Nëse shkruante një fjalim që do të përdorej në rast të goditjes së bin Ladenit, dhe më pas kjo nuk ndodhte, atëherë ky do të ishte një dokument i tmerrshëm. Nëse shkruante një fjalim që do të përdorej në rastin e moskapjes së bin Ladenit… epo, këtë nuk ia bënte zemra. Nëse do të duhej ta bënte, sigurisht që do ta shkruante, por nuk do ta bënte nëse nuk ishte i detyruar. Kështu që, nuk shkruajti asgjë. Hoqi dorë, dhe u përgatit për darkën e gazetarëve. (www.bota.al)
Një natë më parë, kishte patur disa biseda në lidhje me kohën. Darka ishte më e madhja e aktiviteteve gala në Uashington: transmetohej në televizion dhe në të merrnin pjesë yje të Hollivudit dhe botës së sportit, si dhe liderët më të njohur qeveritarë dhe të botës së gazetarisë. Si gjithmonë, syrin të gjithë e kishin tek Presidenti i Shteteve të Bashkuara, i cili zakonisht ofronte për të pranishmit një si tip komedie, ku vinte në lojë veten dhe median. Nëse Obama zgjidhte që aksioni të kryhej, atëherë ai do të ndodhte pak a shumë në kohën e darkës. Si do t’i dukej presidentit që të bënte shaka në një podium, ndërkohë që ushtarët e tij po rrezikonin jetën? Po sikur diçka të shkonte keq, dhe krejt papritur të gjithë të largoheshin nga festa? Çdo gazetar në Uashington do ta kuptonte se po ndodhte diçka e madhe. Dhe sërish, nëse ata vendosnin thjeshtë të mos largoheshin, do të njoftohej çdo media në të gjithë botën, se po ndodhte diçka “e fortë”.
Kur dikush hodhi idenë që t’i kërkonin McRavenit të shtynte misionin me një ditë, Clintonit i kish ardhur në majë të hundës. “Nuk do të lejojmë një darkë korrespondentësh në Shtëpinë e Bardhë që të ndikojë në një vendim operacional”, tha ajo. Kjo i dha fund. Obama i tha Donilonit, “Tom, nëse vendoset për aksionin, ti vetëm do u thuash që kam një dhimbje stomaku dhe më duhet të largohem”.
Çështja se ç’duhej bërë në lidhje me darkën u mbyll për debat kur McRaven mësoi nga ekspertët e tij të motit se pritej të kishte mjegull në zonën e Abbottabadit të shtunën mbrëma. Ai vendosi ta shtynte misionin me një ditë. Do të kryhej të dielën në mbrëmje. Kështu, në këtë moment plot tension, më i mbushuri me suspensë në të gjithë presidencën e tij, Obama dhe stafi i tij u veshën për një darkë formale.
Rhodes ishte kaq nervoz, saqë në fillim vendosi të mos shkojë, por më pas ndërroi mendje. Gjykoi që nëse qëndronte në shtëpi, mendimet do ta “torturonin”. Darka të paktën do të ishte një mënyrë për të larguar disi mendjen. Por ishte e çuditshme. Ishin vetëm afro njëzetë vetë mes qindra të pranishmëve që e dinin këtë sekret. Të gjithë shkonin në festë, në një përpjekje për të harruar tensionin të paktën për disa orë, dhe në një farë mënyre do ia dilnin, përveç se kur t’u dilte përballë dikush që gjithashtu e dinte sekretin. Kur Michael Morell pikasi Rhodes në mes të turmës, i dha një buzëqeshje “me dhimbje”, gjë që e bëri të qeshë.
Obama ishte i qetë. Nëse ishte në ankth për misionin e ditës tjetër, këtë nuk e tregonte aspak, duke fituar të qeshurat e të pranishmëve teksa vinte në lojë debatin e gjatë mbi origjinën e tij, si dhe imazhin e tij publik disi mesianik, duke ofruar madje një filmim që, sipas tij, nuk e kishte parë askush deri atëherë, atë të lindjes së tij, që ai tha se as vetë nuk e kish parë. Rezultoi të ishte një pjesë nga filmi i Disney-t, “Mbreti Luan”, ku shfaqet lindja e mbretit të ardhshëm të fushave të Afrikës. Më tej, ai u përpoq t’i shpjegojë “Fox TV cable” se filmimi ishte një shaka, “një film me kartona për fëmijë”, tha ai. “Nëse nuk më besoni, kontrollojeni tek Disney, atje ku kanë versionin e gjatë të filmit”. Më tej “kryqëzoi” manjatin e pasurive të paluajtshme, gjahtarin e lajmeve, yllin e shfaqjeve televizive, dhe dikur kandidat për president, Donald Trump, i cili për javë të tëra kishte kërkuar me zë të lartë prova për nënshtetësinë e Obamës. Presidenti sugjeroi me mirësjellje që kongresmenia Michele Bachmann, një kritike e fortë dhe aspirante republikane për zgjedhjet presidenciale, mund të ketë lindur në fakt në Kanada. Shpërthyen të qeshurat. “Po Michele”, tha Obama. “Ja, kështu fillon”.
Kujdes i madh u bë që gjithçka të dukej sa më normale të dielën. Presidenti Obama u largua për lojën e përjavshme të golfit në Bazën e Forcave Ajrore “Andreës”, por këtë herë do të luante vetëm nëntë “topa”. Koha e mbërritjes në Shtëpinë e Bardhë për të gjithë pjesëtarët e stafit u ndryshua. Drejtuesve iu kërkua që të mbanin në distancë shoqëruesit e sigurisë – normalisht, një varg i gjatë me fuoristrada të zeza që mbërrijnë tek porta do të tërhiqte vëmendjen. Atyre iu kërkua që të mos parkonin makinat në vendparkimet e zakonshëm. Vizitat në Anën Perëndimore, që zakonisht prenotohen për të dielat u anuluan, gjë që shkaktoi një farë dyshimi tek George Stephanopoulos i ABC, i cili i kuptonte ritmet e jetës në Shtëpinë e Bardhë, që prej kohës kur punonte në stafin e presidentit Clinton. Sapo mësoi për anulimet, ai pyeti Shefin e Kabinetit, Bill Daley, se çfarë po ndodhte. I thanë se po kryheshin “punime hidraulike”. Vizitat e të dielave ishin shumë të pëlqyera mes pjesëtarëve të stafit, të cilët kishin një shans për “t’u mburrur” për të drejtën e tyre të hyrjes në Shtëpinë e Bardhë duke sjellë aty pjesëtarë të familjeve dhe miq. Mysafirët nga jashtë qytetit e planifikonin shumë më herët vizitën, kështu që anulimet shkaktuan një farë zhgënjimi. Sekretarja personale e Obamës kishte planifikuar një vizitë të tillë për atë ditë. Kish ndërmend të shoqëronte në Shtëpinë e Bardhë aktorët dhe regjisorët e filmit The Hangover, të cilët kishin ardhur në qytet për galanë e një nate më parë. Rhodes mori një telefonatë prej saj atë mëngjes. “A mund të futem, si përjashtim, me këta aktorët?” pyeti ajo. “Jo”, u përgjigj Rhodes. Nuk kishte përjashtime. (www.bota.al)
Stafi i Këshillit të Sigurisë Kombëtare u mblodh në orën tetë të mëngjesit. Zëvendësit u mblodhën në orën nëntë. Në anën tjetër të botës, ishte tashmë pasdite vonë në Jalalabad. McRaven kishte planifikuar që sulmi të ndodhte në orën një të mëngjesit, me orën e Pakistanit, për të shfrytëzuar momentin kur do të kishte qetësi maksimale në kompleks dhe në Qytetin Bilal, dhe kur njerëzit e tij do të mund të shfrytëzonin errësirën e plotë për të kryer misionin. Më pas do të fluturonin në veri drejt Kala Dhaka për t’u rifurnizuar, dhe do të largoheshin nga Pakistani. Kjo nënkuptonte që duhej të niseshin nga baza në Afganistan rreth orës 11 të mbrëmjes, me orën lokale. Grupi do të fitonte një gjysmë orësh gjatë fluturimit në lindje drejt Pakistanit, kështu që do të fluturonin gjithsej një orë e gjysmë për të mbërritur në orën e planifikuar. Pra, misioni do të fillonte në orën 14.30 me orën e Uashingtonit dhe grupi do të mbërrinte në kompleks në orën 4 të pasdites. McRaven mbante një iPad përgjatë gjithë natës, ku shfaqeshin të gjithë zonat dhe orët respektive.
Teksa forca e sulmit përgatitej, në Shtëpinë e Bardhë po mblidheshin të gjithë. Disa prej pjesëtarëve kyçë të stafit të Obamës po thirreshin dhe po informoheshin për herë të parë në lidhje me misionin. Jay Carney, sekretari i shtypit i Presidentit, kish dalë me fëmijët dhe nuk e kish vënë re e-mailin e Rhodes në telefonin e tij, deri një orë pasi i ishte dërguar. Ia përcolli shënimin Dan Pfeifferit, drejtorit të komunikimit. “A e di për çfarë bëhet fjalë?” e pyeti.
Pfeiffer iu përgjigj se kishte marrë të njëjtin njoftim, dhe jo, nuk e kishte as ai idenë se çfarë po ndodhte. Në Sallën e Mbledhjeve, si dhe në kompleksin e sallave të vogla përreth saj, pjesëtarë të stafit punonin për të ngritur pajisjet e videokonferencës. Panetta, që zyrtarisht do të komandonte misionin që nga salla e tij e mbledhjeve në Langley, do të shfaqej në ekranin e madh duke përcjellë komentet e McRaven, i cili ndodhej në pozicionin e tij në Jalalabad. Lart mbi Abbottabad, shumë lart, për të mos tërhequr vëmendjen, fluturonte një avion i telekomanduar pa pilot, një model “RQ-170 Sentinel”, i cili do të filmonte dhe ofronte pamje të drejtpërdrejta të sulmit. I veshur me uniformën e tij ngjyrë blu, Gjeneral Marshalli i Forcave Ajrore “Brad” Webb, një burrë me fytyrë të rrumbullakët dhe kraharorin plot dekorata dhe shirita, po testonte njëkohësisht lidhjet e videos me avionin pa pilot dhe me Admiralin McRaven. Kur Donilon mësoi se ai kishte në plan të zhvendosej bashkë me pamjet e drejtpërdrejta në Sallën Qendrore të Mbledhjeve, e ndaloi. Donilonit nuk i pëlqente ideja që Obama të komunikonte direkt me Mcravenin dhe të shihte misionin në mënyrë të drejtpërdrejtë. Do të dukej sikur po drejtonte sulmin. Webb do të duhej t’i kufizonte këto lidhje të drejtpërdrejta në një prej sallave të vogla.
Drejtuesit u mblodhën në drekë për një rishikim përfundimtar të planeve dhe presidenti erdhi e u ndal për pak çaste, i veshur me bluzën e bardhë të golfit si dhe një xhakovendo të lehtë ngjyrë blu. Secilit prej drejtuesve iu dhanë planet për katër rezultate të mundshëm, dhe secilit iu dha porosia që të bënin telefonata, në varësi të asaj që do të ndodhte.
Në pritje të një ditënate të gjatë, tryeza në një prej sallave të konferencave ishte mbuluar dhe mbushur me një pjatancë të madhe me sanduiçe, patatina dhe karrota, si dhe shishe me ujë të gazuar dhe natyral. Stafi i Këshillit të Sigurisë Kombëtare e kaloi pjesën më të madhe të pasdrekës duke shqyrtuar “librin e lojës”, një dosje kartoni e madhe e hartuar për një diapazon më të gjerë mundësish. Nëse diçka shkon keq, kush do t’i telefonojë kujt? Kush do të ishte personi i duhur për të komunikuar, cili udhëheqës pakistanez? Kush kishte marrëdhënien më të mirë personale? Për shembull, Admirali Mullen kishte një marrëdhënie shumë të mirë me Gjeneralin Kayani. Cilët ishin njerëzit e duhur që duheshin shfrytëzuar nëse ushtarët në aksion gjendeshin në një situatë pa rrugëdalje? A donin që presidenti të telefononte udhëheqësin e një vendi të huaj nëse aksioni shkonte keq? Çfarëdo që të ndodhte, do të duhej t’i bëheshin shumë shpjegime Pakistanit: Ja përse ndërmorëm këtë hap të jashtëzakonshëm dhe nuk e ndamë informacionin me ju. Ja përse nuk punuam me ju. Skenarët e suksesit ishin më të kollajtë. Shumë më tepër faqe i kushtoheshin skenarit të dështimit.
Presidenti u kthye rreth orës 14:30. Mbante ende veshur bluzën e glofit dhe xhakovendën ngjyrë blu.
Në Kabul, Gjenerali Petraeus i bëri një vizitë surprizë sallës së komandës. “A e di se çfarë po ndodh?” pyeti Kolonelin Bill Ostlund. “Po, kemi nëntë operacione që po ndodhin tani, dhe disa të tjerë që do të kryhen gjatë natës”, tha Ostlund. Qendra e tij monitoronte operacionet që kryheshin në Jalalabad, në rast se kishte probleme dhe kërkohej ndërhyrja e një komande më të lartë, zakonisht një aksident helikopteri apo ndonjë problem që lidhej me viktima në civilë. Veprimtaria që ai përshkroi ishte ritmi normal i përnatshëm.
Koloneli nuk dinte asgjë për aksionin për kapjen e Bin Ladenit, por kishte ditë që dyshonte se diçka e madhe po ndodhte. McRaven kishte ardhur nga Jalalabadi për një vizitë të shkurtër, dhe përpara se të ndalej për të folur me gjeneralin, kishte pyetur Kolonelin se kur e kishin kontrolluar për herë të fundit zyrën e Petraeusit, për pajisje përgjimi. “Nuk e di nëse është kontrolluar ndonjëherë”, kish thënë Ostlund, dhe më pas i ishte drejtuar me humor: “Gjenerali Petraeus mund të ketë dritaren të hapur dhe ndoshta atje, një afgan qëndron jashtë saj”. McRaven kish qeshur me të madhe dhe i kish thënë Ostlundit se donte që ky të qëndronte jashtë, ndërsa ai takohej me komandantin. Kjo ishte e pazakontë, pasi Ostlund kish qenë i pranishëm në çdo takim me Admiralin deri atë ditë, madje edhe në ata më sensitivët, si për shembull me kreun e stacionit të CIA-s dhe me Petraeusin. Kështu që, ai e dinte se diçka me interes të veçantë po ndodhte, dhe përderisa Petraeus rrallëherë ndalej në qendrën e tij të operacioneve, ai arriti në konkluzionin se po ndodhte pikërisht atë natë. “Përse nuk u kërkon të tjerëve që të largohen?” i tha gjenerali Ostlundit. “Pastaj mund të flasim”. Ndërkohë që të tjerët dilnin jashtë, Petraeusi tha. “Nuk ka nevojë të kthehen për pak kohë”. Teksa të gjithë ishin larguar, dhe të dy ishin ulur të vetëm, Petraeusi pyeti. “Pra, çfarë mendon se po ndodh?” Ostlund hamendësoi që, ose do të kryhej një sulm në përpjekje për të liruar Boëe Bergdahl, një ushtar amerikan që ishte marrë peng nga talebanët pothuajse dy vjet më parë, ose po shkonin pas Osama bin Ladenit. Donte të shtonte Ayman al Zavahirin, numrin dy të al Kaedës, por nuk dinte si t’i shqiptonte emrin. “Po, është kjo e dyta”, i tha Petraeus.
U ulën të dy në krah të njëri-tjetrit në sallën e madhe pa dritare, në krye të një tavoline në formë U-je të mbushur me kompjuterë, përballë një muri me tetë ekrane të mëdhenj. Nuk patën pamje filmike nga sulmi sepse këto i shkonin CIA-s, por të dy mundeshin të monitoronin komunikimin mes komandës lokale, CIA-s, dhe Shtëpisë e Bardhë. Petraeusi afroi tastierën e Ostlundit dhe filloi t’u drejtojë pyetje drejtuesve të ndryshëm. Në një moment, ai i drejtoi një pyetje Admiralit McRaven, duke e quajtur “Bill”, gjë që alarmoi Ostlundin. Komentet e Petraeusit po bëheshin në linjën e kolonelit, dhe ai nuk ishte mësuar që të thërriste me emër komandantët e tij. “Zotëri, a mund t’u bësh të ditur se këto pyetje po vijnë prej jush?” i tha.
Me një urdhër final nga Panetta – “Shkoni dhe kapni bin Ladenin, dhe nëse ai nuk është aty, dilni shpejt!” – McRaven nisi sulmin.
Dy helikopterët “Stealth Black Hawk” u ngritën nga pista në Jalalabad saktësisht në 23.00 me orën lokale. Ishin lyer të dy me ngjyrë të zezë dhe kishin të dy një ngarkesë të përllogaritur me shumë kujdes. Secili prej pjesëtarëve të skuadrës së SEAL ishte i pajisur plotësisht: kamuflazh shkretëtire, helmetë, syze për të parë natën, dorashka (për zbritje të shpejtë me litar) dhe jastëkë gjunjësh (në rast se uleshin në gjunjë për të qëlluar). Secili kishte një album të vogël me fotografi të njerëzve që pritej të gjenin në kompleks. Ishin të armatosur me pistoleta të ndryshme si dhe automatikë të pajisur me silenciatorë. Mbanin vetëm armë të lehta sepse ndërtesa nuk mbrohej nga forca të shumta. Mund të ndeshnin në njerëz të armatosur kur të uleshin në tokë, por nuk pritej të ishin shumë. Duke sulmuar me zhurmë dhe shpejtësi në mes të errësirës, me lëvizje të koreografuara mirë, në gjendje të vepronin gjatë natës sikur të ishte ditë, skuadra e SEALs do të kishte një avantazh dërrmues.
Rreth 10 minuta pas ngritjes nga toka, helikopterët u ngjitën mbi një seri majash malesh dhe u futën në Pakistan. Në këtë moment, tre helikopterë të mëdhenj “Chinook” u ngritën nga Jalalabadi. Njëri do të vendosej mu në kufi, në anën afgane. Dy të tjerët do të vazhdonin në zonën pranë vendit të sulmit, por në një tjetër rrugë. Dy helikopterët “Black Hawk” vazhduan udhëtimin në luginën e madhe Mardan, duke fluturuar me shpejtësi në veri të Peshavarit.
Forcat Speciale pëlqejnë ta quajnë veten “maja e shigjetës” dhe këta dy helikopterë që nxitonin në errësirë ishin padyshim të tillë. Kjo ishte goditja e fundit e një përpjekje shumë të madhe që kishte nisur nëntë vjet e gjysmë më parë – më herët madje, nëse konsideron historinë moderne të forcave speciale. Përpjekja pas 11 shtatorit për të gjetur Osama bin Ladenin, si dhe bandën e tij të vogël të vrasësve të zellshëm, kishte angazhuar dy administrata presidenciale dhe mijëra vetë në komunitetin e shërbimit të fshehtë dhe ushtrisë: analistë që punonin me turne, oficerë të CIAs që rindërtonin rrjete njerëzorë spiunazhi, si dhe përpjekjet e kombinuara të spiunazhit satelitor dhe elektronik të një xhungle alfabetike agjencish dhe degësh, përpjekjet për prodhim avionësh pa pilot dhe sigurim të lidhjeve të sigurta të telekomunikacionit, përpjekjeve për prodhim programesh kompjuterikë si dhe hartim i strategjish dhe taktikash. Nëse një shtet duhet të mësojë si të luftojë një luftë të re, duke huazuar nga arsenali i vet ekzistues, duke u përshtatur dhe duke u rinovuar për të përballuar rrezikun, atëherë forcat SEALs brenda këtyre dy helikopterëve ishin praktikisht, reagimi i Amerikës ndaj 11 shtatorit, duke iu afruar më në fund shënjestrës finale të luftës. (www.bota.al)
McRaven ishte ulur në një sallë të madhe pa dritare, me mure kompensate, i rrethuar nga operatorë të ulur para kompjuterëve, me sytë ngulur në një faqe muri të mbushur me ekrane të mëdhenj. Një monitor do të shfaqte filmimet nga aksioni, por aty nuk kish ende asgjë për të parë. Një tjetër kishte një pamje grafike të vendndodhjes së helikopterëve. Kishte një farë tensioni teksa të dy helikkopterët hynin në Pakistan, të ndjekur 15 minuta më vonë nga dy “Chinook”-ët, por asnjëri prej tyre nuk ndezi alarmin e forcave të mbrojtjes ajrore vendase. Me grupin e plotë të aseteve të sigurisë kombëtare në dispozicion, McRaven ishte në gjendje të monitoronte me saktësi se çfarë po bënin pakistanezët… dhe me kalimin e minutave u bë e qartë se ata nuk po bënin asgjë. Task Forca kishte hyrë dhe më parë në hapësirën ajrore të Pakistanit, për misione të fshehtë në zonat tribale, kështu që kishin besim se do të hynin pa u vënë re, por megjithëkëtë pati një ndjesi çlirimi kur kjo ndodhi. Admirali kishte parallogaritur një pikë ku, edhe nëse pakistanezët zgjoheshin, misioni do të vazhdonte. Shumë shpejt e kishin kaluar edhe atë pikë. Tani, teksa helikopterët e zinj fluturonin dejt Abbottabadit, nuk kish asgjë për të bërë për rreth një orë, përveç se të pritej. Në atë pikë, McRaven e dinte se do të duhej të merrte vendime, vetëm nëse diçka shkonte keq.
Në ekranin e madh në Sallën e Mbledhjeve në Shtëpinë e Bardhë, Panetta lexonte herë pas here informacionet për përparimin e helikopterëve. Një prej ndihmësve të Obamës tha “Z. President, kjo do të kërkojë pak kohë, ndoshta Ju nuk doni të rrini e të shihni gjithçka”.
“Jo, do të rri të shikoj”, u përgjigj Obama. Në Çikago, nëntë vjet e gjysmë më parë ai kish parë të shpalosej tragjedia e 11 shtatorit nga një bodrum, tani do të shihte aktin final të asaj drame të shpalosej nga një tjetër sallë. Bidenin nuk e zinte vendi, hynte dhe dilte nga salla, dhe kur vuri re që pamjet e drejtpërdrejta nga McRaveni dhe avioni pa pilot “Sentinel” shfaqeshin edhe në sallën anësore, hyri dhe u ul atje. Webb-i i kish ngulur sytë kompjuterit, në krye të tavolinës.
Në Jalalabad, majori i McRaven qëndronte në krah të Admiralit, duke komunikuar në chat me Webb-in dhe të tjerët në sallën e komandës. Ai ngriti sytë dhe tha: “Zotëri, Gjenerali thotë se zëvendëspresidenti sapo ka hyrë në sallë”.
Sekretari i Mbrojtjes, Gates nuk ishte shumë mbrapa. McRaven e dinte që zhurma e dy helikopterëve do të bëhej e dëgjueshme dy minuta përpara se të mbërrinin në kompleks. Helikopterët ishin projektuar që të mos pikaseshin prej radarëve, dhe ata qenë më pak të zhurmshëm se sa modelet standartë, por sërish krijonin potere kur ndodheshin mu mbi krye. Teksa i afroheshin ndërtesës nga veriperëndimi, dy helikopterët ishin tashmë të dukshëm në pamjet që vinin prej “Sentinel”-it. Pas kësaj, gjithçka ndodhi shumë shpejt. Të gjithë panë të tronditur teksa helikopteri i parë, në vend që të qëndronte pezull mbi ndërtesë për të zbritur skuadrën e SEALs-ave, siç edhe ishte planifikuar, krejt papritur u rrotullua, duke goditur me bisht murin e ndërtesës dhe duke u përplasur përtokë.
Piloti ishte përpjekur që ta mbante “Black Hawk”-un pezull mbi ndërtesë, por helikopteri nuk e kreu manovrën. Ai nisi të lëkundet dhe të bjerë në mënyrë të pakontrollueshme. Një analizë pas aksionit do të konkludonte se për shkak se ndërtesa ishte e rrethuar me mure guri, ndërkohë ndërtesa ku ishin kryer provat stërvitore në Nevada ishte me gardh çeliku, ajri poshtë helikopterit u ngroh më shpejtë nga sa pritej. Kjo bënte që dendësia e ajrit të ishte e pamjaftueshme për peshën e helikopterit. Helikopteri mund të qëndronte në ajër vetëm nëse vazhdonte të lëvizte, kështu që kur piloti e ndali, ai u rrëzua.
Pilotët stërviten për momente të tillë. Piloti i “Black Hawk”-ut lëvizi me një shpejtësi të rrufeshme. Ai gjeti një copë terren të sheshtë për të kryer një ulje të fortë, por të kontrolluar. Ndodhej në qoshen perëndimore të kompleksit, pranë një hauri kafshësh. Ai e rrotulloi bishtin e helikopterit në atë drejtim dhe qëllimisht e përplasi me pjesën e sipërme të murit. Kjo gjë e shtyu helikopterin përpara, dhe përtokë. Ulja ishte e fortë, por në pozicion të drejtë, gjë kjo shumë e rëndësishme. Në ato sekonda, manovra e pilotit kishte shmangur rrëzimin e helikopterit nga njëri krah, një mënyrë shkatërrimtare për rrëzimin e një helikopteri. Nëse helikat ende në rrotullim përplasen të parat në tokë, atëherë trupi i helikopterit shtyhet me forcë dhe nis rrotullimin. Tani, hunda e tij ishte zhytur në baltë.
SEALS-ët ishin të lidhur në sedilje të projektuara për të përballuar ulje të tilla. Një sekondë helikopteri po rrotullohej, dhe sekondën tjetër ai ishte i palëvizur, në një kënd 45 gradë, me helikën e bishtit të ngecur pas majës së murit. Askush nga ata që shihnin ekranin e vogël në Shtëpinë e Bardhë, duke parë skenën nga lartë nuk mund të kuptonte saktësisht se çfarë kishte ndodhur. Mund të shihnin vetëm që ishte përtokë, brenda kompleksit. E dinin që nuk ishte ky plani.
Kaluan disa çaste torturues teksa McRaven kërkonte informacion nga skena e ngjarjes. Në çdo diskutim mbi atë çfarë mund të shkonte keq në këtë mision kishte përmendur helikopteri që shpërtheu në shkretëtirën iraniane në 1980, dhe helikopterët që u rrëzuan në Mogadishu në 1993. Këtu, që në sekondat e parë të misionit, kishin një “Black Hawk” të rrëzuar.
Obama kishte ndjekur këshillën e Donilonit deri në këtë pikë, duke marrë prej të tjerëve informacione të azhornuar për misionin, duke folur me Panettën përmes videokonferencës në Sallën e Mbledhjeve, si dhe duke lënë të tjerët që të monitoronin pamjet filmike dhe bisedat në chat në sallën ngjitur. Por, kur helikopteri u rrëzua, ai u ngrit rrëmbimthi dhe shkoi në sallën e vogël.
Clinton, që po rrinte pranë pjatancës me ushqime në një tjetër sallë, bashkë me Ben Rhodesin, e pa Presidentin tek dilte. “Ben, mendon që është ide e mirë që presidenti të shohë këtë?” pyeti ajo. “Ai nuk do të drejtojë asgjë”, tha Rhodes. “Janë thjeshtë pamje filmike”. Ulur në krye të tryezës së vogël të sallës së konferencave, Webb-i pa Obamën të hyjë dhe u ngrit që t’i lironte vendin. Presidenti i bëri me shenjë që të ulej sërish në vendin e tij. “Po marr këtë karriken”, tha, dhe rrëshkiti drejt qoshes. “Dua ta shoh këtë”. Clinton e ndoqi pas dhe mori një prej karrikeve të mbetura. Pjesëtarë të tjerë të stafit nisën të mbushin sallën e vogël, për të parë se çfarë do të ndodhte më tej.
Në Jalalabad, Mcraven nuk ishte i shqetësuar. Nuk kishte kohë të shihte ekranin apo t’i shpjegonte gjërat Uashingtonit. Me shpejtësi u sigurua që askush nuk ishte dëmtuar. Ata ishin gati tashmë të sulmonin ndërtesën nga pozicioni ku ishin rrëzuar. Të gjithë këta burra e kishin provuar prej kohësh talentin e tyre për t’u përshtatur me situata të paparashikueshme. Prandaj ishin përzgjedhur. Gjëra të tilla ndodhnin. MCRaven kishte humbur helikopterë edhe më parë dhe i kishte të gjithë opsionet në majë të gishtërinjve.
Duke parë ekranin në Langley bashkë me Panettan dhe zyrtarëtë tjerë të CIA si dhe pjesëtarë të ekipit të ndjekjes së bin Ladenit, Michael Morell ndjeu një moment paniku kur helikopteri u rrëzua, por u qetësua shumë shpejt, ashtu si dhe të tjerët, prej sjelljes së McRaven. Admirali nuk dukej i shqetësuar, madje as i befasuar. “Z. Drejtor, siç mund ta shihni, kemi një helikopter të rrëzuar brenda kompleksit”, i tha ai Panettas. “Njerëzit e mi janë të përgatitur për këtë situatë të paparashikuar dhe do ta kalojnë”. Në Shtëpinë e Bardhë nuk kishte ende shpjegim për atë që po ndodhte. Fytyra e Obamës ishte pushtuar nga shqetësimi. Një fotograf i Shtëpisë së Bardhë shkrepi një fotografi të sallës së tejmbushur, e cila më vonë do të bëhej e famshme: Webb-i në qendër, me uniformën e tij ngjyrë blu, kokëposhtë, duke monitoruar linjën filmike në kompjuterin e tij, në përpjekje për të kuptuar çfarë ndodhi. Obama i ulur në qoshe me vetullat e mbledhura. Donilon-i në këmbë, prapa Webb-it dhe duarkryq, në krah të tij Admirali Mullen dhe Bill Daley. Clinton-i me dorën tek goja. Gates-i dhe Biden-i me fytyrat e ngrysura. Pjesëtarë të stafit të mbështetur pas mureve. Të gjithë të fiksuar pas ekranit.
Obama ishte më nervoz se kurrë. E dinte që diçka e madhe ishte në lojë, kryesisht për ushtarët në atë helikopter, por edhe për vendin, për administratën e tij… për atë vetë. E kishte bindur veten se ishte i gatshëm të pranonte dështimin, por ta shihte në kohë reale në ekran… Më vonë do të thoshte se këto ishin minutat më të gjata të jetës së tij, me përjashtim të rastit kur priste fjalën e doktorëve, kur vajza e tij e vogël ishte shtruar në spital prej meningjitit.
Kur u rrëzua helikopteri i parë, Black Hawk-u i dytë ndërroi kursin e planifikuar dhe u ul jashtë ndërtesës në një fushë të sapombjellë. Misioni kërkonte që ai të qëndronte pak pezull jashtë kompleksit për të zbritur përkthyesin, qenin dhe katër SEALS-a dhe më pas të zhvendosej direkt mbi shtëpinë trekatëshe për të zbritur mbi tarracë pjesën tjetër e skuadrës. Atyre që shikonin iu duk se i gjithë plani po shkonte si mos më keq.
Krejt papritur, SEALs-at nisën të dalin nga të dy helikopterët, brenda dhe jashtë kompleksit. Helikopteri i rrëzuar kishte shkaktuar vetëm një vonesë të vogël. Ata që po shihnin në Uashington e kuptuan që çfarëdo të kishte ndodhur, misioni po vazhdonte. McRaven urdhëroi njërin prej helikopterëve “Chinook” që priste në Kala Dhaka, të vihej në lëvizje. Skuadra që ndodhej në helikopterin e rrëzuar lëvizi me shpejtësi përgjatë murit të kompleksit, duke u ndalur vetëm për të shpërthyer një derë metalike. SEALS-at që zbritën nga helikopteri jashtë murit rrethues hynë duke shpërthyer një tjetër portë. Kishte shkrepëtima drite në ekran. Skuadrat po lëviznin drejt shtëpisë tani. Pas pak çastesh, hynë brenda.
Në shtëpi, sipas rrëfimeve të dhënë më vonë nga familjarë të bin Ladenit, banorët ishin zgjuar të tmerruar prej një shpërthimi të fortë. Një prej vajzave të rritura të bin Ladenit vrapo nga kati i dytë në të tretin, por iu tha që të kthehej mbrapsht. Bin Ladeni i kërkoi të shoqes, Amali, që të linte dritat fikur. Sido që të ishte, nuk do të mundeshin t’i ndiznin, sepse agjentët e CIA-s kishin ndërprerë energjinë elektrike për të gjithë lagjen përpara sulmit – errësira ishte në favor të SEALS-ave. Sheiku priti lartë në errësirë, bashkë me Amalin.
Një grup Seals-ash hyri në zonën e garazhdit të shtëpisë së mysafirëve. Skuadra si kjo kishin sulmuar shtëpi të mbushura me eksplozivë dhe kishin ndeshur në njerëz që “mbanin veshur” bomba. Kur ndeshnin burra, ishin të prirur të qëllonin menjëherë. Këtu, ata hasën vetëm një breshëri të lehtë arme zjarri teksa afroheshin, por ishte e rrëmujshme dhe joefektive. Me shumë gjasa kishte ardhur prej korrierit Ibrahim Saeed Ahmed – Ahmed kuvaitiani. SEALS-at iu përgjigjën zjarrit, duke vrarë Ahmedin dhe plagosur bashkëshorten e tij në shpatull. Një tjetër pjesë e skuadrës lëvizi drejt shtëpisë kryesore, duke e pastruar metodikisht. Abrar Ahmed, vëllai i korrierit ishte në dhomën e gjumit të katit të parë bashkë me bashkëshorten, Bushra. Të dy u qëlluan për vdekje.
Ata pastruan katin e parë, dhomë pas dhome. Më tej, kaluan nëpër dy depo të mëdha dhe një kuzhinë. Askush nuk e dinte projektin e brendshëm të banesës. Kur ndeshën një derë të mbyllur metalike në fundin e shkallëve, vendosën një kallëp C-4, e hodhën në erë dhe u ngjitën lart. Djali 23-vjeçar i bin Ladenit, Khalid u qëllua për vdekje në majë të shkallëve. Në këtë kat kishte gra dhe fëmijë që qanin me të madhe, por asnjëri prej tyre nuk përbënte rrezik. Skuadra ende nuk e dinte, por tashmë në kompleks kishte mbetur vetëm një i rritur, dhe ai ndodhej në dhomën e gjumit të katit të tretë.
Në planin fillestar, gjysma e SEALS-ave do të duhej të hynin nga ballkoni i katit të tretë, dhe në këtë rast ata do të gjendeshin menjëherë përballë bin Ladenit, pothuajse në të njëjtën kohë kur pjesa tjetër e skuadrës do të qëllonte vëllezërit Ahmed. Tani, sheiku kishte 15 minuta të gjata për të pritur në errësirë, teksa SEALS-at afroheshin në mënyrë metodike. Automatikët e tyre kishin silenciatorë, dhe nëse asnjë prej viktimave nuk do të kishte hapur zjarr, ai nuk do të kishte dëgjuar shpërthimin e zjarrit nga Ahmed dhe më pas thirrjet dhe të qarat e familjarëve. Të vetmet dritare në katin e tretë shihnin nga veriu, përtej mureve të kompleksit. Helikopteri i rrëzuar ndodhej në qoshen perëndimore të kompleksit dhe tjetri kishte zbritur në jug, kështu që ai vetëm mund të ketë hamendësuar se kush po vinte për ta kapur. Mund të ketë menduar se ishin forca pakistaneze. Skuadra që afrohej hodhi në erë derën që çonte në katin e tretë dhe bin Ladeni me siguri duhet të ketë dëgjuar njerëz që afroheshin.
SEALS-at u ngjitën shkallëve, duke skanuar kënde të ndryshëm, ndërkohë që mbronin njëri-tjetrin. Sipas njërit prej tyre, i pari pikasi një burrë të gjatë zeshkan, me mjekërr, me bluzë të gjatë deri tek gjunjët dhe pizhama poshtë saj. Një ose më shumë prej SEALS-ave qëlluan në çast drejt tij. Burri i gjatë u tërhoq me nxitim në dhomën e gjumit dhe SEALS-at e ndoqën pas. Brenda gjetën dy gra që ishin përkulur mbi bin Ladenin e plagosur fatalisht. E kishin qëlluar në kokë. I pari largoi me forcë gratë dhe të tjerët e qëlluan Osamën edhe disa herë të tjera në kraharor.
Mbaroi brenda disa sekondave. Amal ishte qëlluar në këmbë. Bin Laden kishte armë mbi një raft në dhomën e tij të gjumit por nuk i kishte marrë. Identiteti i tij ishte i pagabueshëm, edhe me vrimën groteske që i ishte hapur mu në ballë. Arkitekti i 11 shtatorit ishte bërë fytyra më e famshme në botë.
McRaven dëgjoi “For God and Country, pass Geronimo. Geronimo. Geronimo”. Fjala “Geronimo” ishte pjesë e një “liste të ekzekutimit të misionit”. Nënkuptonte që elementi kryesor i aksionit ishte përmbushur me sukses. McRaven ia përcolli raportin menjëherë Panettas, dhe prej këtu nisën valët e ngazëllimit në CIA dhe Shtëpinë e Bardhë, ashtu sikurse edhe në Kabul, ku Petraeus-i dhe Ostlund-i po dëgjonin. Petraeus ngriti grushtin në shenjë triumfi. Në Shtëpinë e Bardhë, në qoshen e sallës së vogël e të tejmbushur, Obama dëgjoi “Geronimo Id’d” – “Geronimo u identifikua”.
Presidenti e dinte që identifikimi ishte ende jo përfundimtar, kështu që nuk e la veten ta besojë plotësisht. Sado i çliruar dhe i kënaqur që u ndie në ato momente … ai u përpoq që t’i mbyste ato ndjenja. Për të, kjo nënkuptonte që SEALS-at mund të fillonin të tërhiqeshin, që do të thoshte që shumë shpejt do u duhej ndoshta të luftonin për të dalë. Kish patur një rrëzim helikopteri dhe disa shpërthime në kompleks. Nëse SHBA do të duhej të mbronte skuadrën e SEALS-ave teksa këta tërhiqeshin – dhe avionët gjuajtës ishin në gatishmëri – kjo do të thoshte që pjesa më e keqe mund të mos kish ardhur ende. Teksa dëgjone raportimin, presidenti mendoi: Dilni që aty, tani!
Por, teksa McRaven po e përcillte porosinë, ai kuptoi në një moment se nuk kishte pyetur specifikisht nëse bin Ladeni ishte vrarë, apo kapur. Kështu që, pyeti: “Verifikoni e më thoni, nëse është Geronimo EKIA [Enemy killed in action] – [Armiku i vrarë gjatë aksionit]”. Përgjigja erdhi menjëherë. “Roger, Geronimo EKIA”. Kështu që McRaven ia përcolli këtë Panettas dhe Shtëpisë së Bardhë. “Duket se e zumë”, tha Obama, gjithësesi duke e besuar vetëm përgjysmë.
Vonesa mes këtyre dy raportimeve do të shkaktonte një farë pështjellimi në rrëfimet e mëvonshëm, që linin të kuptohej se SEALS-at e kishin gjetur fillimisht bin Ladenin, e kishin ndjekur dhe, disa minuta më vonë, e kishin vrarë. Zbulimi dhe vrasja kish ndodhur në kohën që iu desh tre SEALS-ave që të hynin në dhomën e tij.
Kishin kaluar 18 minuta nga mbërritja e helikopterëve. McRaven i tha Panettas: “Shiko, kam një raportim për Geronimon, por më duhet t’ju them se është një raportim i parë. Ky nuk është një konfirmim. Ju lutem kontrollojini pak pritshmëritë tuaja”. Ai shpjegoi se adrenalina e atyre në terren ishte shumë e lartë gjatë këtyre aksioneve. Ata shihnin gjithçka përmes syzeve të posaçme për natën. Ishin profesionistë, por… “Le të mos themi asgjë deri sa të kthehen dhe ne të kemi disa prova”. Duke u bërë jehonë mendimeve të presidentit, McRaven i kujtoi Panettas dhe të gjithë të tjerëve që po shihnin: “Kemi ende ushtarë në terren, që nuk kanë mjet transporti”.
Pamjet në ekran tani tregonin SEALS-a që dilnin nga shtëpia, duke grumbulluar gratë dhe fëmijët në një prej cepave të kompleksit, larg prej helikopterit të rrëzuar. Disa prej tyre dolën bashkë me trupin e bin Ladenit në një qese të zezë – trupi i tij ishte tërhequr zvarrë nëpër shkallë, duke lënë pas një vijë gjaku. Një prej vajzave të tij do të thoshte më vonë se i ishte fiksuar në kujtesë koka e të atit që përplasej nëpër shkallë teksa e zbrisnin. Më pas, ushtarët e futën në një qese najloni. SEALS-at lëviznin në mënyrë metodike dhe Obama ndjeu që po vonoheshin shumë. Në këtë pikë, të gjithë po prisnin për reagimin e pakistanezëve. Presidenti donte që sa më shpejt të ishin në ajër.
Por ajo që ndodhi në kompleks, në fakt kishte tërhequr shumë pak interes në lagjen përreth, apo dhe në të gjithë vendin. Përkthyesi, që mbante një jelek antiplumb mbi veshjen tradicionale, i largoi banorët kureshtarë. Po kështu, qeni me emrin Cairo ishte më se i mjaftueshëm për t’i trembur. Përkthyesi u tha në gjuhën e tyre që të ktheheshin në shtëpi, sepse po ndodhte një “operacion sigurie”. Njerëzit u bindën. Teksa monitoronte me kujdes forcat mbrojtëse të Pakistanit, McRaven nuk vuri re asnjë shenjë të “zgjimit” të tyre.
Kishte ende shumë për të bërë në kompleks, brenda dhe jashtë. Lartë, SEALS-at po fusnin me shpejtësi nëpër çanta kompjuterët dhe dokumentat e bin Ladenit, disqe, flash drive, çdo gjë që mund të përmbante informacione të dobishëm. Bashkëshortja më e re e bin Ladenit, Amal, e plagosur siç ishte u ndihmua të zbriste poshtë, ndërkohë që mallkonte amerikanët në arabisht. Të katër burrat që kishin jetuar në kompleks, bashkë me një grua, kishin vdekur. E pyetur nga njëri prej ushtarëve që dinte arabisht, një nga gratë konfirmoi se ata e kishin vrarë “Sheikun”. Njëri prej fëmijëve konfirmoi se ai ishte Osama bin Laden.
Helikopteri “Chinook” i dërguar nga McRaven erdhi dhe u ul plot zhurmë jashtë mureve të kompleksit. Disa prej ushtarëve po vendosnin eksplozivë tek helikopteri i rrëzuar dhe po shkatërronin pajisjet elektronike me një çekiç. Një mjek i ardhur me helikopterin Chinook hapi qesen ku ndodhej trupi i bin Ladenit, mori disa mostra gjaaku si dhe i futi gjilpërën për të marrë pjesë të palcës, që do të përdorej për testin e ADN-së. Kaluan edhe 20 minuta përpara se trupi të futej tek helikopteri tjetër “Black Hawk”. Një prej mostrave të palcës u vendos në Chinook. Edhe informacionet e marrë në kompleks u shpërndanë mes dy helikopterëve. Më në fund, audienca në Shtëpinë e Bardhë pa helikopterin e rrëzuar të shpërthente. Ekipi që kish vendosur eksplozivët u fut tek Chinook-u dhe të dy mjetet u ngjitën në ajër, duke lënë pas një re të madhe pluhuri, një grup të tronditur grash dhe fëmijësh, dhe katër kufoma. Një fotografi që thuhej se ishte kufoma e Khalid bin Laden do të shfaqej në internet në ditët në vijim.
Edhe pse helikopterët tashmë ishin në ajër, tensioni nuk po largohej. Ata fillimisht fluturuan në veri, në drejtim të Kala Dhaka për t’u takuar me Chinook-un e dytë dhe për të rifurnizuar Black Hawk-un. 25 minuta më vonë ata u nisën për në Jalalabad. E gjithë kjo, pa asnjë reagim nga pakistanezët. Kur forca ajrore e këtij vendi urdhëroi dy F-16 të ngriheshin në ajër, skuadra amerikane kishte kaluar tashmë kufirin. Helikopterët u ulën në Jalalabad në 3 të mëngjesit, me orën lokale. Asnjëri prej atyre që kishin marrë pjesë në aksion nuk ishte lënduar. Kishin humbur një helikopter, por e kishin shmangur krejtësisht mbrojtjen pakistaneze. Dhe kishin vrarë Osama bin Ladenin…
“The Finish”, May 1–2, 2011. (Kapitulli i fundit i librit me autor Mark Bowden) / Shqipëruar dhe botuar fillimisht në www.bota.al në shkurt 2014
