“Ju lë trashëgimi të gjithë frikërat e mia, por edhe shpresën që shumë shpejt Kuba do të çlirohet”, shkruante në një copë letër Reinaldo Arenas, në vitin 1990, para se të vetëvritej. I shkruaj këto radhë për lexuesit e mi më të rinj, për ata më pak të helmuar prej ideologjive miope, për ata që erdhën më vonë, që erdhën atëherë kur nuk kishte më as justifikime, as alibi. Për ata që janë rritur duke i konsideruar si themelore disa forma të lirisë, që janë rritur pa rrëfimet e mjerimit të periudhës së pas luftës, dhe jo prej kësa, nuk janë në gjendje të kenë ndjeshmëri për ata që vuajnë. Për ata që nuk mendojnë se vuajtja është gjë normale, e pranueshme në emër të një ideali më të lartë, një ideali të imponuar dhe jo të ndarë. Shkruaj për ata që janë rritur në epokën e politikisht korrektes dhe kanë mësuar se sjelljet homofobe nuk janë frut mendjelehtësie, por homofobie dhe mund të kenë pasoja të rënda. Shkruaj për ata lexues që mund ta perceptojnë padrejtësinë për atë që është, pavarësisht se ku bëhet dhe kush është përgjegjës.
Ata i pyes: Si ka mundësi që …
