Ka gjëra që tifozët e Romës Magjike nuk i falin: për shembull, largimin e të preferuarve të tyre. Dhe ky është pikërisht turpi që Lina Souloukou, drejtore e Romës, ka bërë: shkarkimin e kapitenit Daniele De Rossi nga roli i tij si trajner. Pas vetëm katër ndeshjesh nga kampionati i ri i Serisë A, barazimi i pafat në Genoa dhe tre pikët në katër ndeshje shkaktuan vendimin e klubit për t’ia besuar stolin e Romës Ivan Juricit.
Tani edhe ajo po largohet nga Roma. Njoftimi i dorëheqjes erdhi përmes një deklarate të përmbledhur në faqen e klubit sportiv: “Falënderojmë Linën për përkushtimin e saj në një fazë veçanërisht kritike për klubin dhe i urojmë më të mirën në sfidat e ardhshme profesionale”.
Shkarkimi i De Rossi-t i kishte kushtuar gruas jo vetëm protestat civile dhe barcoletat e stilit italian, por edhe kërcënime reale për familjen, me shkrime të turpshme në muret romane dhe pankarta të shfaqura jashtë Trigorias.
Aq sa për t’iu nënshtruar “masave mbrojtëse” të propozuara nga Komisariati dhe miratuar nga Prefektura. Po kush është kjo menaxhere e akullt greke, e thirrur për të drejtuar ekipin në pronësi të amerikanit Dan Friedkin? E lindur në Larisa, në vitin 1983, ajo është vajza e një ish-futbollisti dhe ish-kampioneje volejbolli. Pas studimeve ndërmjet Greqisë dhe Spanjës, përmes së cilave u specializua në drejtësinë sportive, në një moshë shumë të re ajo filloi të bashkonte një sërë rolesh kryesore në botën e sportit ndërkombëtar: në vendin e saj ajo ka qenë (ishte vetëm 21 vjeç) Menaxhere & Koordinatore e Vendeve të Dopingut për Lojërat Olimpike të Athinës 2004; anëtare e gjykatës së Federatës Greke të Arbitrazhit (nga 2008 deri në 2013); Drejtore e Departamentit Ligjor dhe Çështjeve Ndërkombëtare (nga 2016 deri në 2018) dhe Drejtore e Përgjithshme e Olympiacos FC (nga 2018 në 2022).
Duke qenë pjesë e Komisionit të Dialogut Social të UEFA-s për disa kohë, Souloukou mbërriti te Roma pas disa vitesh në ECA (një rol që ajo e ndan me presidentin Friedkin), shoqata e klubeve evropiane e kryesuar nga i plotfuqishmi i PSG-së, Nasser Al Khelaifi: aty ku ajo ishte anëtare e bordit ekzekutiv si “përfaqësuese e diversitetit” në mbrojtje të barazisë gjinore në futboll.
Ajo mbërriti në qytet në prill të vitit të kaluar me ide shumë të qarta: në fund të fundit, futbolli nuk është më vetëm futboll, për fat të keq. Souloukou synon qëndrueshmërinë financiare dhe futbollin elitar në vend dhe në Evropë. “Familja Friedkin… e sheh veten si kujdestare të një institucioni të dashur nga fansat dhe dëshiron ta bëjë atë të qëndrueshëm dhe më të fortë,” tha ajo në marrjen e rolit të tij të ri. “Është shumë më tepër se një biznes.”
Roma, megjithatë, e gjen veten duke u përballur me vështirësi përtej kontrollit të saj. Seria A mbetet pas rivalëve të tillë si Premier League angleze ose La Liga spanjolle për sa i përket të ardhurave dhe shikueshmërisë. Me pak fjalë, ende shijon shumë si ragù për menaxherët e futbollit. Dhe për Romën, ashtu si edhe për shumë klube italiane, problemi rëndohet nga fakti se nuk kanë në pronësi stadiumin e tyre.
Por menaxherja helene ishte e vendosur të qëndronte në vazhdën e traditës: aq sa, kur u përball me thashethemet për një interes nga klubi verdhekuq për t’iu bashkuar një Superlige të rinovuar evropiane, Souloukou ia ktheu thashethemet dërguesit, duke u shpallur e hapur për reforma dhe përfshirje, por gjithmonë brenda strukturave tradicionale të futbollit evropian.
Megjithatë këto premisa dhe premtime nuk mjaftuan për të ngadalësuar revoltën e tifozerisë. Përveç shkarkimit të De Rossit, rishikimi i shpenzimeve nuk kurseu askënd: pushime nga puna, shkurtime të marketingut, e fundit por jo më pak e rëndësishmja, duke mos lejuar Dybala të luajë më shumë se 14 ndeshje për të paktën 45 minuta në mënyrë që të shmanget rinovimi automatik.
Këtë të dielë Roma-Udinese pritej të kishte një atmosferë të rrufeshme. Tifozeria ekstreme do të hyjë në Olimpico gjysmë ore me vonesë dhe ka ftuar tifozët e tjerë të bëjnë të njëjtën gjë. Friedkins ikën për të shmangur ngacmimet dhe shumë më tepër. Mbeti vetëm ajo, Lina.
Tani largohet edhe ajo, duke paguar më shumë se gjithë të tjerët. Një parantezë e trishtuar ku kryqëzohen dy fatkeqësitë kryesore të futbollit modern: pasojat e biznesit dhe dhuna e disa zogjve të burgut që ende këmbëngulim t’i thërrasim tifozë. / bota.al
