Marek Halter
A është e mundur të vazhdojmë të bashkëjetojmë me myslimanët në qytetet tona? A është e mundur të tolerohet Omerta-ja që i mundësoi Salah Abdeslamit, organizatoroit të sulmit në Bataclan, që të rrinte i fshehur për katër muaj në një lagje në qendër të Brukselit? Fatkeqësisht po: është e mundur, madje e domosdoshme, sepse në Francë myslimanët janë shtatë milionë, ndërkohë që janë pothuaj 300 mijë vetëm në kryeqytetin belg, ose sa një e katërta e popullsisë. Kështu që, ose pranojmë politikën sa brutale, aq edhe kundërproduktive që na sugjerojnë partitë e ekstremit të djathtë, dhe që konsiston mbi të gjitha në përjashtimin, ose më keq, dëbimin, ose jemi të detyruar të gjejmë një zgjidhje.
Dhe zgjidhja për një bashkëjetesë të qetë nuk mund të mos vijë nga një integrim më i madh i myslimanëve, edhe sepse atentatorët e Parisit, ashtu sikurse shumë të rinj që nga kryeqytetet tanë nisen për të luftuar në Siri, janë pothuaj të gjithë të përjashtuar. Por bashkëjetesa nuk mundet të injorojë edhe njohuritë për botën islamike në territorin tonë, me punën e shërbimeve të fshehtë për të pikasur elementet më të rrezikshme, dhe bashkë me ta, të punonjësve socialë për të shmangur që të tjerë të bëhen të tillë. Sepse siç thoshte Hannah Arendt, është më mirë të njohim armikun, sesa vetveten.
Pak çaste pas sulmit në Bruksel, më telefonoi kryeministri francez, Manuel Valls, i cili më tha: “Jemi në luftë!” Por unë nuk mendoj se mund të flitet për luftë, sepse kjo supozon të jenë dy ushtri të kundërvëna. Sot, në Europë, Shteti Islamik është në gjendje të luftojë vetëm me ndonjë celulë kriminelësh.
Nuk do të doja as t’i quaja terroristë, sepse gjatë Rezistencës franceze, nazistët i quanin kështu partizanët. Këta kamikaze më bëjnë më shumë të mendoj për pjesëtarët e sektit mesjetar të Asasinëve, të cilët drogoheshin me hashash për të vrarë, dhe për të cilët flet edhe Rimbaudi në një poemë të tij të mrekullueshme.
Më thonë se edhe heronjtë tanë nuk kishin frikë nga vdekja, dhe që ashtu si islamistët, edhe “poilus”-ët e luftës së madhe i bënin ballë zemërlehtë plumbit të armikut, vetëm për të shpëtuar atdheun e tyre. Por ka një dallim të madh filozofik, mes atij që pranon vdekjen për të mbrojtur tokën dhe familjen e tij, dhe atij që hidhet në erë për Allahun. Të parët ishin të lidhur me të mirat dhe të dashurit e tyre, ndërsa të dytët me një koncept të mbinatyrshëm.
Për të fituar këtë luftë asimetrike dhe për të mposhtur këto falanga të vogla, por shumë mizore vrasësish, ekziston vetëm një mënyrë: duhet të përfshijmë myslimanët jo të dhunshëm, që janë shumica, ndonëse shumë e heshtur. Në fakt, në këto orë nuk kam dëgjuar as sheikët sauditë dhe as presidentët apo mbretërit arabë, që të dënojnë vendosmërisht dhe në mediat ndërkombëtare atë që ndodhi në Bruksel, ashtu sikurse nuk i dëgjova kur ndodhën sulmet në Paris. Eshtë e vërtetë, nuk bën pjesë në kulturën e tyre të shprehin ndjenjat për argumenta të tilla. Por duhet ta bëjnë, sepse janë në rrezik edhe ata, nga strategjia e tensionit e Shtetit Islamik.
Mendoj se me bombat e tyre, xhihadistët ndjekin dy objektiva. I pari është të rrisin nivelin e Islamofobisë në Perëndim, me pasojat që i kemi të gjithë para syve: rritja e partive të të djathtës ekstreme dhe fajësimi i emigrantëve. Objektivi i dytë është të dobësojnë Kontinentin e Vjetër, sepse pikërisht aty ka lindur dhe mbretëron ende demokracia. Dhe nuk ka asgjë që vrasësit e Shtetit Islamik ta urrejnë më shumë, se sa demokracia.
Pak më parë u intervistova nga një televizion rus. Gjëja e parë që më pyeti gazetari, ishte përse pas arrestimit të Salah Abdeslamit policia nuk bëri kontroll në të gjithë lagjen ku ai fshihej. Iu përgjigja se mund të bënte dhe më keq, dhe të sillej siç bëri Stalini kundër independentistëve islamikë në Ceçeni, kur internoi të gjithë popullsinë çeçene në gulagë. Këtej nga ne, për të kontrolluar një shtëpi duhet mandat. Eshtë kjo garancia që na ofrojnë ligjet tanë dhe kushtetuta jonë. Të cilat janë thellësisht demokratike.
- Autori është shkrimtar francez me origjinë polake
Në shqip nga ëëë.bota.al
