Javën e kaluar Daily Telegraph ka publikuar listën e “50 njerëzve më të fuqishëm të futbollit”. Kriteri i përfshirjes ishte paksa i çuditshëm – sulmuesi 18 vjeçar i Manchester United marcus Rashford u pozicionua në vend të 38-të ndërsa David Backham (vendi i 16-të) u konsiderua më i fuqishëm se Martin Glenn, koka e Federatës Angleze. Gjithsesi, këto gjëra nuk duhet të merren shumë seriozisht. Ato janë dizajnuar për të gjeneruar debat, dhe jo të na mundësojnë një analizë të plotë. Kjo është diçka që mbase duhet ta ketë parasysh Jose Mourinho.
Trajneri ultra-kompetitiv i Manchester United qortoi më shumë se ç’duhet një bashkëkombës portugez, i cili tha se Fabio Capello (atëherë te Juventus) ishte “trajneri më i mirë i fazës së grupeve të Champions League” në një revistë futbolli – në vend të tij – teksa prishi për dy vite marrëdhënien me gazetarin. Jose ndodhet në vend të katërt të listës së figurave më të fuqishme, dy vende prapa Pep Guardiola-s, i cili u kalua vetëm nga bosi i Premier League Richard Scudamore. Por çfarë domethënie merr fuqia në kontekstin e një trajneri? Autoriteti që po shijojnë ata në klubet e tyre respektive, kombinuar me madhësinë e klubit, i mundëson një rëndësi të gjerë.
Por ata mund të kenë impakt direkt mbi të tjerët nëpërmjet rezultateve dhe përdorimit të fondeve të transferimeve. Pra, Guardiola, trajneri i favoritëve të kampionatit anglez dhe klubi që ka lojtarët më të kërkuar nga ekipet e tjera të Premier League, zotëron një fuqi të madhe. Nëse trajneri i Manchester City do të jetë në gjendje t’i arrijë pritshmëritë, kjo mbetet për t’u parë. Guardiola, në Londër për daljen në treg të autobiografisë së Johan Cruyff, i tha audiencës se ai nuk duhet të gjykohet nga trofetë, por nga “influenca afatgjate që do t’i kalojë kulturës”.
Dhe këtu gjërat fillojnë të bëhen interesante. Pasi futbolli anglez nuk duket ashtu si ç’duket te City. Këtu, kulti i trajnerit nuk ka kultivuar një seri trashëgimtarësh, të gatshëm për të vazhduar punën e mentorit të tyre. Trajnerët e suksesshëm në Premier League të gjithë kanë qenë egoistë, ose të paaftë ose jo të interesuar për të kultivuar një kulturë futbolli e cila një ditë mund të vazhdojë pa ta. Shembulli më i mirë është ai i Alex Ferguson. Çfarë ka ngelur nga 27 vitet super të suksesshme të tij te United? Nuk ka ekspertizë futbolli në klub pasi largohet një trajner.
Pamundësia e Ferguson për të ndërtuar një dinasti si ajo e Cruyff do ta mbajë prapa klubin më të pasur në botë për shumë vite në vazhdim, dhe do të vazhdojnë të bazohen te blerjet e çmendura pikërisht për këtë arsye, ashtu si rivalët e tyre. Arsene Wenger ka qenë thjesht një neglizhent te Arsenal. Inovacionet e francezit – stërvitje më e mirë, kërkim talentesh më i mirë, ushqim më i mirë, më shumë futboll – kanë pasur një impakt të madh në futbollin anglez por ai nuk e ka marrë mundimin të përfshijë lojtarët e tij në mënyrë që ata të vijojnë atë çka ai ka nisur dhe Arsenal do të përballet me probleme të mëdha kur ai të largohet. Shihni edhe Mourinho-n te Chelsea, apo Benitez te Liverpool.
Kur bishat largohen nga skena, ata marrin me vete edhe fuqinë e tyre, dhe klubet duhet të fillojnë nga e para, zakonisht me një tip ‘kulti’ për trajner i cili mund t’i mbajë vetë përgjegjësitë. Pasuria e Premier League e bën të mundur që t’i vëzhgosh këto gjëra. Por nuk ka dyshim se futbolli anglez, në një prizëm më të gjerë, vuan nga mangësia komplete e rrjeteve trajnuese dhe njohuria e organizuar e transfertave që ne shohim në vendet e tjera. Lojtarët e së kaluarës pothuajse nuk luajnë asnjë rol në drejtimin e klubeve, ato rrallëherë punojnë si asistentë trajnerësh dhe duhet të shkojnë në ligat e poshtme – ose larg qoftë, te të rinjtë. Kështu që, mungesa e talentit të pastër në nivelet e trajnerëve bëhet e pamundur për t’u pasur. Nuk ka asnjë trajner anglez në listë, nëse nuk e kishit marrë vesh akoma./ Telesport
