Ndoshta ishte gjeni ushtarak, por Perandori i Francës ka shumë pak gjëra që mund të frymëzojnë sot
Simon Schama
Kur Uilliam Hezlit dëgjoi për rezultatin e betejës së Vaterlosë, kjo e zhyti shkrimtarin më të madh anglez të kohës së tij, në një dëshpërim të tillë, saqë shkoi të pijë dhe të bëhet tapë. Hakmarrja e tij ishte një biografi e palexueshme, disavëllimëshe e Napoleonit, e cila e varroste Perandorin përfundimisht. Edhe mes atyre që urrenin fitimtarët reaksionarë, më shumë se sa despotin perandorak, Hezlit ishte një pakicë.
Për republikanin radikal Shellej, Napoleoni revolucionar ishte shndërruar thjeshtë në një tjetër monark vulgar. Kur Bethoveni dëgjoi se napoleoni e kishte shpallur veten Perandor, ai grisi faqen e vogël të “Eroica”, e cila i ishte dedikuar “Buonaparte”-s, duke thënë: “Pra, ai nuk është asgjë më shumë se sa një i vdekshëm i zakonshëm. Tani ai do të shkelë me këmbë të drejtat e njeriut, do të përkëdhelë ambicien e tij”.
Megjithatë, sado shtiza të jenë ngulur në zemrën e legjendës…
