Nga Max Boot
A i ngjan një qen mjeshtrit të tij? Shkencëtarët kanë studiuar këtë pyetje të rëndësishme dhe kanë përfunduar se përgjigjja është po. Politika siguron konfirmim të mëtejshëm. Veç shikoni Partinë Republikane dhe lëvizjen konservatore që e quan atë shtëpi. Zotëruesi i tyre tani është Presidenti Donald Trump dhe, me siguri, ata po i ngjajnë atij në çdo aspekt të tmerrshëm.
Republikanët kanë pasur një pamje armiqësore ndaj Rusisë, por sot 48 përqind e tyre e shohin Rusinë si miqësore. Nuk ka asnjë shpjegim të mundshëm për këtë ndryshim – që ndodh në një kohë kur Rusia mbetet në pushtimin e territorit të Ukrainës dhe vazhdon të kryejë krime lufte në Siri dhe të ndërhyjë në zgjedhjet perëndimore – përveç faktit që Trump ka rezervuare të pafundme dhe misterioze të dashurisë për Presidentin Vladimir Putin.
Republikanët gjithashtu sulmuan Barak Obamën për mos miqësinë e tij me aleatët amerikanë, si Izraeli, Arabia Saudite dhe Polonia. E pra, Trump po udhëtonte për në Evropë pa dënuar agresionin rus ose duke mos pohuar ofrimin e mbrojtjes së ndërsjellë të NATO-s, Nenin 5. Ai ka krijuar përçarje më të keqe në marrëdhëniet transatlantike në dekada, me kancelaren gjermane Angela Merkel duke thënë me zë të lartë: Kohërat që ne mund të vareshim plotësisht nga të tjerët janë i përkasin të shkuarës. Unë e kam përjetuar këtë në ditët e fundit”. Presidenti francez Emmanuel Macron, nga ana e tij, e krahasoi presidentin e Shteteve të Bashkuara me diktatorët e Rusisë dhe Turqisë. Megjithatë senatori Bob Corker, kryetari i Komitetit të Marrëdhënieve me Jashtë të Senatit, e quan udhëtimin e Trump “afër përsosmërisë”. Një e pyeti se çfarë do të dukej si përsosmëri e dukshme – formalisht shpërndarja e NATO-s?
Trump u kthye në Shtetet e Bashkuara për të zbuluar se para përurimit, dhëndri i tij Jared Kushner ishte përpjekur të ngrinte një kanal të fshehtë komunikimi me Moskën duke shfrytëzuar pajisjet e komunikimit të ambasadës ruse. Republikanët shpenzuan të gjithë 2016 duke kënduar “Lock her up”, sepse përdorimi i Hillary Clinton të një serveri privat email mund të ketë kompromentuar komunikimet sekrete. Kështu që ju mund të mendoni se do të ushtroheshin në lidhje me një propozim për të besuar komunikimet sekrete ndaj serverëve të kontrolluar nga një fuqi e huaj armiqësore. Por ju e keni gabim. “Unë mendoj se në çdo kohë ju mund të hapni linjat e komunikimit me këdo, qofshin miq të mirë apo jo aq miq të mirë, është një gjë e mençur për të bërë”, tha John Kelly, sekretari i sigurisë së atdheut, gjoja një nga zërat e matur në kabinet. “Ne nuk jemi të shqetësuar për këtë,” tha H.R. McMaster, këshilltar i sigurisë kombëtare, një tjetër i konsideruar si i rritur.
Një shembull tjetër i republikanëve që i bëjnë Trump-it lajka është përqafimi i tyre i gjerë i teorive të tilla konspirative bizarre, si përgjimi i paligjshëm i Obamas në Trump Tower ose se Seth Rich, anëtar i stafit të Partisë Demokratike, u vra vitin e kaluar nga një skuadër qitësish i Hillary Clinton sepse ai ishte një kanal informacioni për WikiLeaks. Nuk ka asnjë dëshmi për të mbështetur asnjë pretendim, dhe shumë dëshmi për të kundërtën, megjithatë kjo nuk e ka ndalur Sean Hannity, Newt Gingrich, Rush Limbaugh dhe figurat e tjerë të shquar nga mashtrimi me këto gënjeshtra në një përpjekje transparente për të krijuar skandale të rreme për të larguar vëmëndjen nga ato skandale reale të Trump. Duke i ngjarë shumë O.J. Simpson u zotua për të gjetur “vrasësin apo vrasësit” e vërtetë”, deklaroi Hannity kohët e fundit për rastin Rich,”unë nuk do të ndalem duke u përpjekur për të gjetur të vërtetën”.
Sigurisht, mentaliteti konspirator ka ekzistuar gjithmonë në të djathtë (dhe në të majtë). Por në të kaluarën ajo ishte e kufizuar në pjesët e tilla margjinale si John Birch Society dhe 9/11 “truthers”. Sot ajo është në qendër të asaj që kalon nëpër mendimet e krahut të djathtë. Siç është vërejtur nga kolumnisti i Washington Post (dhe ish-shkrimtari i fjalimeve të George W. Bush), Michael Gerson, Trump ka “legjitimuar mendimin e komplotit në nivelin më të lartë”.
Në fund të fundit, ishte Trump, ai që “ngriti mundësinë që babai i Ted Cruz mund të ishte përfshirë në vrasjen e John F. Kennedy; ai që la të kuptohet se Hillary Clinton mund të ketë qenë e përfshirë në vdekjen e Vince Foster, ose se liberalë pa emër mund të kenë vrarë Justice Antonin Scalia; ai që jo vetëm vuri në pyetje certifikatën e lindjes së Presidentit Barak Obama, por ngriti mundësinë e vrasjes së një zyrtari të shtetit të Hawaii si një mbulesë të kësaj”. Tani, duke bërë demagogji me mashtrimin Rich dhe “skandalin e vëzhgimit së Obamës” konservatorë të rëndësishëm degjohen aq të tmerruar sa komplotuesi në krye të tyre.
Ndoshta shfaqja më shkatërruese se si republikanët po imitojnë të zotin e tyre është në mashtrimin e tyre të mediave dhe përqafimin e dhunës politike. Kandidati republikan i Kongresit të Montanas, Greg Gianforte, sulmoi gazetarin Ben Jacobs të Guardian më 24 maj, një ditë para zgjedhjeve të posaçme, pasi e pyeti për pikëpamjet e tij mbi kujdesin shëndetësor. Zëdhënësi i Gianforte gënjeju pastaj rreth incidentit, duke fajësuar sjelljen gjoja “agresive” të Jakobit për reagimin e tij.
Përgjigja konservatore? Dënimi pro forma i Gianforte u pasua nga një mbrojtje de facto e sjelljes së tij.
Kjo është mënyra se si Limbaugh e përshkroi incidentin: “Ky kandidat republikan, në mënyrë të dukshme, në Montana, përdori rastin për të rrahur një gazetar. Laura Ingraham u tall: “A i morri dikush paratë e drekës së tij sot dhe pastaj iu drejtua me vrap për të folur? “Brent Bozell, themelues i Qendrës për Hulumtime të Medias, tha: “Jacobs është një karangjoz i padurueshëm, i pandershëm i klasit të parë. Unë nuk jam i befasuar që ai u rrah. “Së paku, armiqësia e Bozell është e kuptueshme, sepse Jacobs ka shkruar disa artikuj që zbulojnë se Bozelli nuk shkruan librat ose kolonat e tij dhe se organizata e tij ka angazhuar të paktën një transaksion financiar të dyshimtë.
Është e vështirë të mendosh për ndonjë shpjegim – përtej asaj që është e dukshme: se ai miraton sjellje të turpshme – për Rep. Duncan Hunter, republikan i Kalifornisë, i cili u përgjigj: “Nuk është sjellje e përshtatshme. Përveç nëse gazetari e meriton atë. “Nëse gazetari nuk meriton të sulmohet? Ose për Rep. Glenn Grothman, republikan i Wisconsin, i cili tha për Gianforte, “Unë mendoj se ai do të jetë shumë i mirëpritur këtu. Duket si një djalë i mirë. “Ose për Rep. Trent Franks, i cili nuk fajësoi autorin e dhunës por liberalët e kashtës: “E majta ka nxitur këtë qasje të tensionuar dhe konfrontuese. “A është Nancy Pelosi gazetarët konservatorë që meriton konfrontim fizik? Dhe, edhe nëse do të ishte, do të justifikonte sjelljen e keqe të Gianforte-s? Republikanët janë të gjithë në favor të përgjegjësisë personale dhe luftimit të krimit – për aq kohë sa keqbërësit nuk janë republikanë.
Natyrisht se sjellja e keqe e Gianforte nuk i kushtoi atij votues republikanë të Montanës, të cilët e zgjodhën atë në Kongres gjithsesi. (Për korrektesë, shumë vota u hodhën përpara incidentit.) Ai madje pa një seri të donacioneve të minutës së fundit pasi sulmi i tij u bë një lajm kombëtar.
Nëse po pyesni se si Partia Republikane, dhe lëvizja konservatore me të cilën ajo është e lidhur, mund të kenë rënë në nivele aq të ulëta për të justifikuar një sulm ndaj një gazetari që bën punën e tij të mbrojtur me kushtetut, mund ta gjeni përgjigjen në Zyrën Ovale. Trump e ka quajtur shtypin “armikun e Popullit Amerikan” dhe shan ato që quan “Fake News Media” në një bazë të përditshme për të treguar të vërtetën rreth administratës së tij.
Trump, për më tepër, e ka kaluar fushatën e tij duke nxitur dhunën në tubimet e tij. “Unë do të kisha shkrirë në dru,” tha Trump një protestuesi në Dayton, Ohio. “Një pjesë e problemit … askush nuk dëshiron të lëndojë njëri-tjetrin,” tha ai në St. Louis. “Publiku u përgji. Kjo është ajo që ne kemi nevojë për pak më shumë”, tha ai për një tubim në Fayetteville, Karolina e Veriut. Një gjykatës federal kohët e fundit vendosi në një padi civile se është e besueshme të pohohet se dëmtimet e pësuara nga demonstruesit në një tubim të Trump në Louisville ishin “rezultati i drejtpërdrejtë dhe i afërt” i fjalëve të tij agresive.
A është ndonjë çudi që republikanët kanë kaluar nga justifikimi i sjelljes së ligë të Trumpit në imitimin e tij? Nga konspiracionet e trazirave deri te dhuna ndaj gazetarëve, nga largimi i aleatëve tek miqësitë me Rusinë, republikanët kanë hequr dorë nga parimet e tyre dhe çdo pretendim i mendimit të pavarur për t’u bërë ndjekës besnikë të presidentit. Me vetëm disa përjashtime të ndershme – shumë pak! – ata duket të përgatiten për të ndjekur me besnikëri Trump në çfarëdo rreth të ferrit që ai i drejton.
Republikanët janë si një qen racë e përzier që vazhdimisht goditet nga pronari i tij. Çdo herë që merr goditjen, ai shkon duke qarë në një cep. Por kur pronari abuzues kthehet, ai kërcen me gëzim dhe ulet në mirëbesim, sepse nuk mund të mendojë keq për personin që e ushqen dhe strehon atë. Në vend që të kafshoi prapa kundër shkaqeve të vërteta të fatkeqësisë së tij, ai nxjerr zemërimin e tij në klyshat më të vegjël dhe vulnerabël. Mundet që një qen të jetë në një marrëdhënie të bashkë-varur? Shkenca nuk e ka provuar ende, por politika bashkëkohore sugjeron një përgjigje afirmative./Përkthyer nga Lexo.al – Foreign Policy/
