Në një sondazh të kohëve të fundit të Universitetit Quinnipiac, të pyeturit u pyetën se çfarë fjalë i vinte menjëherë në mend kur ata mendonin për Donald Trump: Përgjigja nr. 1 ishte “idiot”. Kjo u pasua nga “i paaftë”, “gënjeshtar”, “udhëheqës”, “I pakualifikuar”, dhe së fundi, në vendin e gjashtë, “president”. Superlativat si “i madh” dhe disa përshkrime të tjera u listuan në fund të listës. Por le të përqendrohemi në të parën.
Përdorimet bashkëkohore të fjalës “idiot” zakonisht nxjerrin në pah mungesën e inteligjencës, injorancës dhe marrëzisë të një subjekti. Rrënjët etimologjike të fjalës, megjithatë, duke u kthyer në Greqinë e lashtë, sugjerojnë se, në rastin e presidentit, mund të jetë akoma dhe më i keq.
Në shoqërinë e lashtë greke, një idiot ishte një laik që nuk kishte aftësi profesionale. Idioti nuk kontribuon në asgjë për jetën publike ose për të mirën e përbashkët. Ekzistenca e tij varet nga aftësia dhe puna e të tjerëve; Ai thithte gjakun nga trupi social. Lidhur me këtë, idiotësia (nga rrënja idiot, “vetja”) ishte gjendja e një personi ose të përmbledhur në vetvete ose egocentrik. Kjo ishte në kundërshtim me statusin e qytetarit publik, ose politikanëve, sepse për të qenë idiotë duhet të ishin të tërequr, të izoluar, egoistë dhe të mos merrnin pjesë në jetën publike, politike të qytetit-shtet. Në shoqërinë greke, gjendja e idiotizmit shihej si e çuditshme (një kuptim që ruhet në fjalën angleze “idiosyncratic”); Kështu “idiot” ishte një term qortues dhe përbuzës.
Studiuesi i arsimit Walter C. Parker u përpoq ta përdorte këtë kuptim origjinal në esenë e tij të vitit 2005 “Mësimdhënia kundër idiotizmit”. Në të, shkruan se “kur sjellja e një personi u bë idiotike – që lidhej me gjëra private dhe me gjëra të këqija të përbashkëta, personi u besua të ishte si një anije pa drejtim, përveç rrezikut që u paraqiste të tjerëve. “Atëherë, idioti ishte një kërcënim për qytetin, për jetën publike dhe për lidhjet që e bëjnë komunitetin dhe komunikimin të mundshëm. Parker vazhdon: “Një idiot është vetëvrasës në njëfarë mënyre, definitivisht i vetë-mposhtëm, sepse idioti nuk e di se privatësia dhe autonomia individuale janë krejtësisht të varura nga komuniteti”. Parker gjithashtu vë në dukje se idioti nuk ka arritur ende “pjekurinë”, ose tranzicionin në jetën publike.
Idioti, i kuptuar si i tillë në këtë sens, minon jo vetëm komunitetin, por edhe komunikimin. Një “idiom” është një frazë e veçantë për një gjuhë apo vend të caktuar. Idioti flet vetëm në idioma, ndonëse këto nuk funksionojnë për të si shtesa shumëngjyrëshe në një gjuhë ose kulturë, por kuptohen vetëm prej tij. Për anëtarët e komunitetit, shprehjet e tij janë si fjalët e një fëmije ose një të çmenduri, plot me zë dhe tërbim, por që nuk nënkupton asgjë.
Duke pasur parasysh të gjitha këto, idioti mund të përkufizohet si i tillë: një solipsist paralizues, parazitar, i cili flet vetëm me veten.
Në mesin e shekujve 19 dhe 20, termi filloi të merrte kuptimin më të njohur, domethënë një person me inteligjencë të ulët. Ky kuptim është i mbushur me histori aftësisë, pasi “idiot” është përdorur si një term diagnostifikues që tregon aftësi të kufizuara intelektuale ose zhvillimore. Dr. Henry H. Goddard ishte i pari që përktheu testin francez Binet-Simon të inteligjencës, një pararendës për testin I.Q., në anglisht, dhe përdori metrikë për të klasifikuar “moshën mendore”: Një i rritur me një moshë mendore më pak se 3 vjeç u etiketua si “idiot”; Midis 3 dhe 7, “i metë”; Dhe midis 7 dhe 10, “hajvan”. Fillimisht, I.Q. u përcaktua duke ndarë moshën mendore sipas moshës aktuale dhe shumëzuar me 100: Një idiot ishte dikush me një I.Q. më poshtë se 30. (Goddard, meqë ra fjala, ishte një avokat i hershëm për edukim special, por gjithashtu favorizonte praktikat eugjenike dhe besonte se një idiot duhet të largohet nga shoqëria me anë të institucionalizimit ose sterilizimit).
Fatmirësisht, nomenklatura të tillë mjekësore kanë dështuar. Megjithatë, termi përdoret ende në librat në Kentaki, Misisipi, New Mexico dhe Ohajo, të cilat zyrtarisht nuk lejojnë “idiotët” të votojnë.
Njerëzit u zhvilluan kryesisht duke vënë komunitetin e parë dhe individin të dytin. Përkundër shumë prej tregimeve politike që paraqesin një “gjendje të natyrës” mitologjike, në të cilën individët egoistë, të dhunshëm dhe atomistë duhet të heqin dorë nga liritë e tyre natyrore dhe të bëjnë kompromise dhe kontrata për të siguruar ekzistencën e tyre, provat shkencore thjesht nuk e mbështesin këtë. Për krijesa si ne, vetë-konservimi lidhej gjithmonë edhe me konservimin social. Termi “Unë” ka në ekzistencën e tij, edhe termin “ne”.
Idioti nuk e kupton këtë, dhe kështu nuk e kupton se si arriti deri këtu, si është i qëndrueshëm dhe si është pjesë e një ekologjie më të madhe. Idioti nuk kujdeset për jetën publike, aq më pak për shërbimin publik. Idioti kujdeset vetëm për emrin e tij. Idioti, me anë të veprimeve të tij, mund të shkatërrojë trupin social. Përfundimisht, idioti shkatërron veten, por duke vepruar kështu, potencialisht asgjëson të gjithë bashkë me të. Ai është një bombë me sahat në një shesh publik./The New York Times – Lexo.al/
