Sidoqoftë, për Dëshmitarët e Jehovait flamuri ishte një “imazh”, i cili, sipas besimeve të tyre fetare, u ndalohej fëmijëve të tyre të përshëndetnin. Studentët refuzuan ta bënin këtë dhe u dëbuan nga shkolla; prindërit u ndoqën penalisht; përfundimisht, çështja arriti në Gjykatën Supreme.
Atje, në çështjen e Edukimit të Shtetit Perëndimor të Virxhinias kundër Barnette, Gjykatësi Robert Jackson vendosi me një shumicë prej 6 kundër 3 votave që shteti nuk mund t’i detyrojë fëmijët të përshëndesin flamurin. Duke ndryshuar vendimin e gjykatës vetëm tre vjet më parë, Jackson shkroi, në mes të luftës, ajo që mbetet një nga deklaratat më të qëndrueshme të besimit në atë që vërtet e bën Amerikën të madhe.
“Duke besuar se patriotizmi nuk do të lulëzojë nëse ceremonitë patriotike janë vullnetare dhe spontane, dhe jo një rutinë e detyrueshme”, shkroi ai, “është sikur të bëjmë një vlerësim të pahijshëm apelues të institucioneve tona për të çliruar mendjet”.
Ajo që e sjell këtë shembull në mendje, natyrisht, është shpërthimi i fundit i Trumpit. Tendenca e parë, kur ai fillon të thërrasë të tjerët “bijtë e b —– s” dhe duke u bërë nostalgjik për ditët kur u shkaktonte më shumë tronditje për argëtimin e tifozëve të futbollit, është për t’u shmangur.
Në fund të fundit, është e turpshme që t’u duhet t’u shpjegojmë fëmijëve se kemi një president që flet aq vrazhdë. Kjo është një lojë diversive që mund të kërkojë kur ai e gjen veten të ngataruar midis Kim Jong Un ose Senatorit John McCain (Republikan në Arizona). Por a nuk duhet të shqetësohemi për gjëra më të rëndësishme – kujdesin shëndetësor, reformën e taksave, përmbytjen e Porto Rikos, rreziqet e luftës bërthamore?
Por, kur zoti Trump cicëron se lojtarët duhet të “ndalojnë mosrespektimin e Flamurit dhe Vendit tonë”, bëhet e qartë: Në disa mënyra, nuk ka asgjë më të rëndësishme se kuptimi i tij i gabuar se si ta respektojmë vërtet flamurin.
Disa lojtarë të NFL kanë marrë pjesë në një debat sfidues për racën, policimin dhe drejtësinë penale, dhe z. Trump është ofenduar nga kjo. Përgjigja e tij: shkarkoni lojtarët që nuk ndajnë pikëpamjet e tij. Ai kërkoi konformitet dhe uniformitet.
Ai nuk është i vetëm, natyrisht. Nëse do të ishte, Colin Kaepernick ndoshta do të kishte një punë tashmë. Por përgjigja ndaj cicërimeve dhe kërcënimeve të shëmtuara të zotit Trump nga lojtarët dhe pronarët e skuadrave pasqyron një konsensus inkurajues se mënyra e vërtetë për të respektuar flamurin amerikan është respektimi i diversitetit të opinioneve që mbron.
Ndërsa ndeshjet filluan të djelën, lojtarët, trajnerët dhe pronarët u gjunjëzuan, lidhën krahët dhe bënë deklarata në mënyra të tjera. “Lojtarët tanë kanë ushtruar të drejtat e tyre si shtetas të Shteteve të Bashkuara në mënyrë që të nxisin biseda dhe veprime për të adresuar padrejtësitë shoqërore”, tha të shtunën pronari i San Francisco 49ers, Jed York. “Ne do të vazhdojmë t’i mbështesim ata në qëllimet paqësore të tyre për ndryshime pozitive në vendin tonë dhe në mbarë botën”.
Çfarë është ofenduese këtu nuk është ajo që z. Trump mendon për z. Kaepernick. Në këtë pikë, sinqerisht, kujt i intereson? Por, kur presidenti përdor klerin detyrues për të deklaruar disa ligjërata si të ligjshme dhe disa përtej kufijëve; kur përgjigjja e tij ndaj protestës është të vej në pikëpyetje patriotizmin në vend që të angazhohet në çështjen e policimit të pabarabartë – atëherë është zoti Trump i cili “nuk respekton Flamurin tonë dhe Vendin tonë”.
Sikurse gjykatësi Jackson shkroi tre të katërtat e një shekulli më parë, “Nëse ka ndonjë yll të përforcërcuar mirë në konstelacionin tonë kushtetues, është se asnjë zyrtar, i lartë apo i vogël nuk mund të përshkruajë se çfarë do të jetë ortodokse në politikë, nacionalizëm, fe, apo çështje të tjera të mendimit, apo të detyrojë qytetarët të rrëfejnë me fjalë ose verpime besimin e tyre. /The Washington Post – Lexo.al/
