Jo me mure, por me ura dimë të jetojmë ne femrat. Një marrëdhënie e rëndësishme, një promocion i humbur ose një e kaluar e vështirë që nuk e kishim kërkuar ta jetonim: kur muri rritet, guximi ynë arrin ta plazmojë atë, për ta shndërruar në një urë që me krenari i kalojmë sipër. Duke filluar nga fundi, duke vënë bast me veten dhe duke mos u dorëzuar kurrë: kjo është arsyeja pse kjo nuk është një çështje fati, por guximi.
Kjo nuk është një çështje e fatit, por e këmbënguljes dhe guximit. Ndonjëherë, thjesht duhet të nisemi dhe të përfshihemi pa rezerva, pa një plan B. Ne e quajmë atë “perëndeshë e bekuar”, por është thjesht forca jonë e brendshme.
Ndonjëherë ju vetëm duhet të humbni dhe pastaj të gjeni veten. Është nga kjo shkundje, që gjejmë guximin për të bashkuar përsëri pjesët e një jete të shkatërruar pa frikën e “nëse” dhe “por”.
Dështoni, mësoni, përsëritni: të mos dështoni do të thotë të mos mësoni, të mos rriteni. Dështimi nuk duhet të konsiderohet një dështim, por një mundësi për të përmirësuar, për të mësuar dhe për të ndërtuar një urë për t’u kaluar.
Ne duhet së pari të njohim fuqitë, talentet, forcën tonë të brendshme, sepse rrallë dikush do ta bëjë për ne. Detyra që duhet të caktohet është gjetja e forcës për t’u ngritur çdo herë që biem.
Gratë e guximshme nuk e injorojnë frikën e tyre: ata i dëgjojnë frikërat, i luftojnë. Kjo aftësi për të njohur frikën dhe për t’u përballur me quhet “guxim” dhe vetëm falë kësaj mund të fluturojë.
Një ëndërr nuk duhet vetëm të mendohet, nuk është e mjaftueshme për ta kultivuar atë për ta parë atë që të transformohet në realitet. Ne duhet të përveshim mëngët, të punojmë fort dhe të kujdesemi për atë në mënyrë që të kthehet në pemën më të bukur në kopsht. / MeB
