Akti i thjeshtë i parjes në sy të diçkaje nga e cila jemi të tmerruar, është me të vërtetë çlirues

Nga Keiti Roif

“Time Magazine”

Gjatë një feste, kur dikush mësoi që unë kam kaluar 7 vjet duke punuar mbi një libër për vdekjet e shkrimtarëve, në mënyrë të pashmangshme më tha: “O Perëndi! A nuk ishte e tmerrshme?!” Por gjëja më e çuditshme qe, se për mua unë ishte aspak një proces dëshpërues, përkundrazi ishte diçka tejet nxitëse.

Kam qenë e interesuar në mënyrë të panatyrshme mbi vdekjen që në moshë shumë të re. Për shkak se kam vuajtur nga probleme serioze të mushkërive që kur isha 12-vjeç, dhe shpeshherë mendoja se do të vdisja. Gjatë udhëtimit me një taksi për në spital, lëkura ime u bë e tera blu, dhe unë ndala së marri frymë, shoferi u detyrua të më dërgojë me shpejtësi në dhomën e urgjencës, pasi nëna ime nuk më mbante dot. Më kujtohet ndjesia e harresës për të marrë frymë, dhe pastaj ëmbëlsia e oksigjenit në maskë. Prej asaj kohe, kam menduar vazhdimisht për ballafaqimin me vdekjen …