E kush nuk e gjen veten në fjalët e shprehura në letrën e mëposhtme?
Uroj që të kisha ditur në të kaluarën gjithçka që di tani, uroj që të mos kisha pasur ndonjëherë papjekurinë dhe revoltën e rinisë time, kur shndërrimi në një të rritur ishte aq i dhimbshëm. Do të më pëlqente të argëtohesha më shumë dhe të mos shqetësohesha për gjërat e vogla … Do të më pëlqente të përqafoja më shumë, të buzëqeshja më shumë, të merrja pjesë më shumë.
Për fat të mirë jeni ende këtu, kështu që do të doja t’ju thoja: më vjen keq që më është dashur kaq shumë kohë për t’u rritur, më falni për vitet e rebelimit, keqkuptimit dhe distancimit. Ndoshta është gjithmonë kështu. Rruga e rinisë është një e vetme, dhe nuk mund të ecet edhe nga prindërit. Dhe rruga e pjekurisë është një tjetër dhe nuk mund të ndiqet nga fëmijët.
Dhe pyes veten: kur takohen këto dy shtigje? Nëse kemi lidhje kaq të forta dhe unike, a nuk duhet të ecim gjithmonë bashkë, krah për krah?
Jeta ndonjëherë ulëret
Gabimet e mia, papjekuria dhe arroganca e kohëve të kaluara më bëjnë të vuaj. Dhe jeta vazhdon të më thërrasë për kaq shumë shtigje të reja që nuk i di akoma. Ndonjëherë mendoj para se të ndryshoj drejtimin, për të mos u larguar. Por jeta më thërret, ndonjëherë bërtet.
Unë mendoj se koha ka qenë bujare si për mua ashtu edhe për jetën time. Kam jetuar më gjatë se shumë, kam bërë shumë gjëra, kam njohur vende, kam mësuar. Dhe vazhdoj kështu: me dëshirën për të mësuar, e hapur për jetën.
Ndoshta faljet e mia nuk janë aq shumë për kohën që kalova larg jush, por për cilësinë e saj.
Sot nuk do të ndërroja asnjë mëngjes me ato të kaluara me nënën time në kuzhinën e saj. Kafeja gati, biseda mes të dyjave…
As nuk do ta ndërroja kurrë bisedën në oborr me babanë tim. Biseda shumë herë në heshtje. Koha tregon se çfarë ka rëndësi në jetë, çfarë ia vlen të jetosh, nga vjen forca dhe burimi ynë i jetës.
Më vjen keq që nuk kam folur më shumë, nuk kam pasur më shumë mëngjese, më shumë histori të përbashkëta, më shumë vetëbesim nga ana ime, kur dëshirat e mia nuk ishin të njëjta siç i kishit ju për mua.
Ju kërkoj ndjesë për çdo herë që ju kam zhgënjyer, për momentet e këqija ose shqetësimet.
Sot jam këtu, edhe pse fizikisht jam larg, mendja ime është gjithmonë atje, në oborr, në dhomën e ndenjes, në kuzhinë ose në dhomën e gjumit. Kjo shtëpi ka qenë dhe do të jetë gjithnjë streha ime e përjetshme, koleksioni i kujtimeve të një jete, historitë që nuk do t’i harroj kurrë, vendi që është gjithmonë në ëndrrat e mia.
Faleminderit!
Faleminderit për Krishtlindjet dhe festat familjare, për bashkëjetesën që, nga ana ime, mund të kishte qenë më e pranishme. Nuk e di mirë. Unë mendoj se të shkoj në botë ishte fati im, dhe akoma është. Gjithmonë kishte një forcë që ulërinte brenda meje për të rendur nëpër botë. Dhe jeta vazhdon të më thërrasë.
Do të jem gjithmonë me ju, me dashuri, mirënjohje, respekt dhe admirim të pastër. Unë admiroj kush jeni, ju keni jetuar gjithmonë për fëmijët dhe nipërit tuaj.
Unë thjesht ndjek rrugën time, duke e ditur që ju jeni burimi im i dashurisë, energjisë dhe jetës. Kërkoj falje që nuk i kisha kuptuar të gjitha këto më parë. Por sot e di dhe do t’i di përgjithmonë.
Të gjitha fitoret e mia do të jenë gjithmonë në nderin tuaj, forcën, gëzimin dhe gjithçka që mund të bëjë mirë. Sa për gabimet e mia, ju lutemi harrojini ata të gjithë!
Do të jeni gjithmonë pjesë e imja dhe unë gjithmonë do të jem pjesë e juaja. Faleminderit, për çdo gjest të vetëm!
