Të gjithë kemi lindur në një familje. Nëse është e vërtetë që prindërve u jepet mundësia të zgjerojnë bërthamën familjare, është po aq e vërtetë që ne vijmë në botë për një fat që dikush tjetër e shkroi. Në rastet më të mira, ne rritemi të rrethuar nga e gjithë dashuria që mamaja dhe babai, dhe të afërmit e tjerë, kanë rezervuar për ne.
Ndoshta për shkak të trashëgimisë socio-kulturore ne e pretendojmë atë dashuri, pasi të gjithë ata njerëz me të cilët ne ndajmë shtëpinë dhe ditët tona janë gjaku i gjakut tonë. Megjithatë duke u rritur ndodh që të ndihemi të parehatshëm në atë familje që duhet të jetë dhe të përfaqësojë vendin tonë të sigurt në botë.
Mund të ndodhë që ne të mos ndihemi të kuptuar, as të mbrojtur dhe madje edhe më të diskredituar apo gjykuar në zgjedhjet tona. Herë të tjera, janë pikërisht ata njerëz që, edhe pse nga natyra duhet të na duan dhe të na bëjnë të ndihemi të sigurt, na tradhtojnë. Dhe këtu, ajo lidhje e formuar që në lindje, duket se fundos rrënjët e saj në një tokë që po shembet ditë pas dite.
Dhe kjo ndodh sepse ndërsa është e lehtë të lindësh në një familje nuk mund të themi të njëjtën gjë kur bëhet fjalë për mirëmbajtjen e saj. Në fakt, lidhjet nuk janë të përjetshme vetëm për shkak të gjakut, si të gjitha marrëdhëniet, edhe ato prindërore duhet të ndërtohen, ushqehen dhe ruhen për të ardhmen.
Të gjithë kemi nënën dhe babanë, një vëlla ose motër, një kushëri dhe një xhaxha; por sa prej këtyre njerëzve janë vërtet pjesë e jetës sonë? Dhe mbi të gjitha, në sa prej tyre mund të mbështetemi vërtet? Kufizimet janë të forta, është e vërtetë, por nëse nuk ushqehen, edhe këto mund të lëkunden me kalimin e kohës për arsyet më të ndryshme.
Ndodh që është vetë familja jonë ajo që bëhet pengesa më e madhe për përmbushjen e dëshirave, ndodh që ndjenjat e zemërimit ose zhgënjimit të zvarriten vetëm sepse një fëmijë ose një vëlla nuk ndajnë të njëjtat vlera dhe të njëjtat ide.
Ajo harmoni e qartë që krijohet kur lindim dhe bëhemi pjesë e një familje, nuk është gjithmonë e destinuar të zgjasë. Por kjo nuk do të thotë që ne kurrë nuk do të ndihemi pjesë e diçkaje, aq sa kemi mundësi të ndryshme për t’u ndjerë si në shtëpi, madje edhe me njerëz me të cilët nuk ndajmë të njëjtën ADN.
Sepse ajo që e bën një familje të tillë është dashuria, respekti, solidariteti dhe besnikëria dhe këto janë gjërat që ne mund t’i gjejmë te njerëzit që hyjnë dhe mbeten në jetën tonë.
