“Falmë” është ndër poezitë më të bukura të përkthyesit dhe poetit të njohur shqiptar, Robert Shvarc. I lindur nga një nënë shqiptare dhe nga një baba austriak, Robert Shvarc është përkthyesi i shumë veprave të njohura nga gjermanishtja në shqip. Kujtojmë këtu veprat e famshme të Erich Maria Remarque, por edhe plot të tjera. Në poezinë e mëposhtme, autori duket i mërzitur me rrjedhën e jetës së tij. Ai ka dashuruar pafund (zemra e tij u ndez përherë), por nuk i është kthyer mbrapsht dashuria. (Kurrë s’i tha njeri “Të dua”; zemra e tij u shua). Në këtë poezi, autori i kërkon falje vajzës që dashuron aktualisht, pasi duket sikur asaj ia kërkon me ngulm dashurinë të kthyer mbrapsht, kur në fakt rrethanat e kanë çuar të kërkojë dëshpërimisht dashuri.
Ky është ndoshta realiteti i shumë personave, të cilët duke u ndjerë të vetmuar, duket sikur dëshpërimisht kërkojnë dashuri prej të tjerëve për të mbushur zbrazëtinë që ndiejnë në shpirt. Ndoshta ndonjëherë nuk i kuptojmë, por bëjmë gabimin më të madh, në rast se i gjykojmë. Vetëm duke qenë e duke përjetuar të njëjtat rrethana, mund t’i kuptojmë realisht ata. Ndaj, e mira është të mos nxitohemi në gjykimet tona për ta.
“Falmë”
Oh, falmë, falmë pse kërkoj
prej teje unë dashurinë
e dhembshurisht pse të qortoj
në çastet-vrer, kur shpesh harroj
se ty ta vranë rininë…
Ësht’ malli im gjithë pikëllim
që djeg e bren aq pushtetplot,
e kur s’e gjen atë flijim
që e njeh aq fort në shpirtin tim,
i mbeten veçse lot!
Ësht’ zemra ime q’u mësua
çdo rrahje t’sajën ta durojë,
që kurrë s’i tha njeri “Të dua!”,
që u ndez përherë dhe u shua…
Pse di të dashurojë.
E pra, më fal, e dashur ti,
tani t’kuptoj unë ty më mirë:
çdo çast dhe unë po ndiej mërzi
e shpesh s’kam mall, s’kam dashuri,
s’kam gaz, s’kam më dëshirë!
Oh, falmë, falmë mikja ime,
s’do t’i lëndojmë ne kurrsesi
k’to plagë që s’duan ngushëllime,
që duan t’mbeten veç jetime
ashtu si unë, ashtu si ti…
Që don të mbetet si jetime,
… krenare pa njeri!
