Kanë fytyra të frikësuara. Disa qajnë duke kërkuar ngushëllim në një përqafim, në një dorë të shtrirë, që të mund t’i ndihmojë për të rifituar pakëz qetësi, ndërkohëq ë gazi lotsjellës ngrihet ngado. Të tjerë duket se janë bërë të rritur brenda pak ditësh. Shikime të ashpërsuar prej përvojës së grumbulluar gjatë marshimit drejt një lirie, dhe një vendi që askush, ende nuk e njeh. Janë copëza të të ardhmes së botës, të shpërndarë nëpër atë rripin e blinduar që ndan Greqinë nga Maqedonia. Fëmijë që jo për fajin e tyre, vazhdojnë të jenë protagonistë të tragjedisë së migrantëve. Ja një rrëfim në foto: kronikë e një fëmijërie të mohuar.
