Lufta dhe Paqja është shumë më tepër se sa një klasik i letërsisë së këtij vendi: është një fenomen ngushtësisht i lidhur me perceptimin që rusët kanë për veten e tyre dhe vizionin që të tjerët kanë për Rusinë.
Reflektimet qortuese mbi rolin që luajnë “njerëzit e mëdhenj” në përcaktimin e kursit të historisë janë të njohur në të gjithë botën, aq sa komentatorët politikë i citojnë në analizat e konflikteve të shekullit XXI, si lufta në Irak apo aneksimi kohët e fundit i Krimesë nga ana e Rusisë. Libri i Tolstoit është gjithmonë pjesë e listave të romaneve më të mëdhenj në nivel global, një titull që e meriton pa asnjë dyshim.
Romani i Tolstoit vazhdon të prodhojë përshtatje televizive dhe kinematografike, rilexime dhe interpretime. Një intervistë me Sarah Hudspith, Profesore në Universitetin e Leedsit, për të kuptuar përse kjo kryevepër e letërsisë nuk pushon së na magjepsuri.
Përse “Lufta dhe Paqja” është kaq i gjatë?
Në Rusinë e shekullit XIX ishte normale që romanet të botoheshin në formë serie, dhe Lufta e Paqja nuk bëri përjashtim: pjesët e njëpasnjëshme dilnin në revistën letrare Rsskij Vestnik (“Korrieri rus”) mes viteve 1865 dhe 1867, përpara se sa i gjithë romani të botohej si libër në vitin 1869. Gjatësia tërësore e librit nuk u bënte përshtypje lexuesve, të cilët ishin mësuar që të prisnin një seri të re, po aq me padurim sa presim ne sot serinë e radhës të një seriali televiziv, apo libri.
Autori, Lev Tolstoi, kishte një objektiv ambicioz: donte të arrinte të kuptonte faktorët e ndryshëm që kishin formuar kombin e tij dhe klasën sociale, dhe ai besonte që …
