E brishtë si një flutur delikate dhe e fortë si një luaneshë, Nënë Tereza e Kalkutës është gruaja gjithmonë në shërbim të më të dobtëve. Një murgeshë e vogël – e madhe që dinte të ndryshonte botën me idenë e saj të bamirësisë dhe dashurisë për tjetrin, duke kapërcyer kufijtë që i ishin imponuar dhe duke shënuar historinë. Agnes Gonxhe Bojaxhiu lindi në 1919 në Shkup. Më e vogla nga pesë fëmijët e një dyqanxhiu në fshat, i cili vdes papritur kur ajo ishte vetëm tetë vjeç, duke e lënë nënën e saj vetëm.
Agnes është tetëmbëdhjetë vjeç kur vendos të bëhet misionare. Ajo bashkohet me Motrat e Loretos dhe merr emrin e Maria Tereza. Një vit pas asaj zgjedhjeje, në janar 1929, mbërrin në Indi, vendi që do të ndryshojë ekzistencën e aj përgjithmonë. Në Kalkuta ajo bën betime të përhershme, bëhet Nënë Tereza dhe jep mësim në shkollën për vajza. Në 1946, në një udhëtim me tren nga Kalkuta në Darjeeling, ajo kupton se cili do të jetë qëllimi i pjesës tjetër të jetës së saj: t’u shërbejë “të varfërve midis më të varfërve”. Kështu filloi një udhëtim i bërë me përkushtim dhe guxim, i cili do ta çojë atë të krijojë bashkësinë e saj fetare dhe të hedhë një vështrim të ri mbi varfërinë dhe mbi një koncept të devotshmërisë dhe dashurisë për të afërmin, që harrohet shumë shpesh.
Vitet në vijim ajo murgeshë e vogël, e cila donte vetëm t’i kushtohej të varfërve, revolucionarizoi botën. Në lagjen e varfër të Kalkutës ajo themeloi shtëpinë për fëmijët e rrugës dhe veshi sarin e bardhë dhe blu, simbolin e kongregacionit. Punimet e saj tërheqin vëmendjen e krerëve të shteteve, yjeve ndërkombëtarë dhe intelektualëve, dhe në 1979 ajo mori Çmimin Nobel për Paqen. Me shpërndarjen e çmimit, ajo refuzoi banketin për fituesit dhe kërkoi që gjashtë mijë dollarët e fondeve t’u dhuroheshin të varfërve të Kalkutës. “Shpërblimet tokësore janë të rëndësishme vetëm kur përdoren për të ndihmuar nevojtarët e botës,” shpjegoi ajo më vonë.
Dhe ndërsa lëvizja e saj e vogël bëhet gjithnjë e më e madhe, duke u përhapur në të gjithë botën, Nënë Tereza e Kalkutës lufton me problemet shëndetësore. Artriti reumatoid përkeqësohet, i ndjekur nga një atak në zemër. Në 1991 ajo u sëmur nga pneumonia dhe dy vjet më vonë u infektua nga malarja. Përkundër kësaj, ajo nuk ndalet dhe vazhdon misionin e saj në mesin e atyre “të fundit” të cilët i ka mbështetur dhe dashur gjithmonë. Më 5 shtator 1997, kur vdiq, në moshën 87 -vjeçare, la pas diçka të jashtëzakonshme dhe të paimagjinueshme. Ajo murgeshë e vogël, me vullnetin e saj, arriti të krijojë një rrjet të jashtëzakonshëm dashurie për më të dobëtit. Nga Azia në Afrikë, qindra shtëpi, jetimore, bujtina dhe spitale të lebrozëve mirëpresin ata në nevojë, duke ndjekur shembullin e Shën Terezës. / bota.al
