Sfida mes së shkuarës dhe së ardhmes është dimensioni përgjatë të cilit përballen Kamala Harris dhe Donald Trump, kandidatë demokratë dhe republikanë për presidencën amerikane. Pas largimit të presidentit aktual Joe Biden, i cili pas shumë hezitimesh vendosi të mos kandidojë më, duke lënë të lirë të kandidojë zëvendësen e tij, rolet u ndryshuan.
Nëse më parë Biden ishte i moshuari, shprehja e një bote të vjetëruar, sot ky rol i bie Trumpit, i cili është bërë befas kandidati më i moshuar. Një kontrast, ai është një shtatëdhjetë e tetë vjeçar, ajo është një pesëdhjetë e nëntë vjeçare e shkëlqyer, e cila do të jetë edhe më e pamëshirshme kur të dy do të përballen me njëri-tjetrin në debatin televiziv të 10 shtatorit në rrjetin ABC.
Trump, i vetëdijshëm se sa rëndësi ka pamja, u përpoq në çdo mënyrë për ta shmangur atë: ai e di shumë mirë se imazhi i tij pranë një gruaje më të re, më të bukur dhe më energjike, vetëm dëm mund të bëjë. Edhe më keq, mund ta bëjë atë të duket si ajo çfarë shumëkush e akuzon se është: një plak i zemëruar, arma e të cilit është denigrimi i kundërshtarit dhe i cili, kur përballet me një grua kompetente, kënaqet duke përdorur mizogjininë.
Kandidati për zëvendëspresident i Harris, Tim Walz, guvernator i Minesotës, tha kohët e fundit: “Falënderoj Kamalan sepse ajo solli gëzimin në këtë fushatë”. Ai goditi një pikë themelore: me tërheqjen e Bidenit, ajo që ishte një fushatë e përgjumur, e mërzitshme, pa interes, veçanërisht në sytë e më të rinjve, është bërë një fushatë po aq emocionuese sa një finale olimpike e 100-metërshit.
Gjëja e parë që bëri Kamala Harris ishte ndryshimi i mesazhit: largimi nga fjalimet që e përshkruajnë Trumpin si një rrezik për demokracinë amerikane, dhe përpara me një mesazh që shikon drejt së ardhmes në një mënyrë pozitive. Një nga sloganet e para, i lindur spontanisht gjatë një mitingu, është në fakt “Ne nuk do të kthehemi prapa”, duke iu referuar katër viteve të presidencës së Trump.
Harris vazhdon ta përsërisë sa herë që i duhet të kundërshtojë idetë e republikanëve mbi temën e abortit dhe riprodhimit të asistuar. Dimensioni tjetër në të cilin luhet dueli mes Harris dhe Trump është ai i lirisë, fjalë të cilën zv/presidentja e riktheu sapo mori rolin e kandidates. Liri për të dashur kë të doni (kundër atyre që duan të kufizojnë të drejtat e personave LGBTQ+), për të menaxhuar trupin tuaj (kundër atyre që duan të kriminalizojnë abortin), për të bërë zgjedhje për shëndetin tuaj (kundër atyre që duan të heqin riprodhimin e asistuar), por edhe lirinë e nxënësve për të shkuar në shkollë pa frikën e vrasjeve (kundër atyre që duan armë falas).
Prandaj, liria bie ndesh me një nga temat më të përdorura nga republikanët në vitet e fundit: frikën. Frika nga ata që janë të ndryshëm (lexo emigrantët), por edhe nga ata që bëjnë zgjedhje të ndryshme, nga ata që zgjedhin të duan dikë që nuk do ta duam kurrë ose të kenë fëmijë në një mënyrë që nuk do ta përdorim kurrë.
Harris dhe Walz e kanë të lehtë t’i quajnë Trump dhe JD Vance, senatorin e Ohajos të emëruar si zëvendës të tij, “ata të çuditshmit”. Është një lëvizje komunikimi që po rezulton e suksesshme dhe që duket se e bezdis ish-presidentin sepse e kthen atë në të shkuarën. Por në këtë vend, Trump ka potencialisht një shans: të fitojë mbi amerikanët, të cilët, duke parë vitet e Harris si zëvendëse e Joe Biden, mendojnë: “Por a nuk ishin gjërat më mirë më parë?”
Ata janë qytetarë të një Amerike, ndoshta larg qyteteve të mëdha, ndoshta të përjashtuar nga mirëqenia ekonomike, që ndoshta nuk e shohin në modelet e reja të familjes dhe shoqërisë. Amerikanët që kujtojnë, në fakt, një të kaluar në të cilën gjithçka ishte më mirë. Për ta, “Le të mos kthehemi pas” e Kamala Harris, tingëllon si një kërcënim. / bota.al
