Nga Jonathan Marcus
Kjo ishte bastisja e parë e Presidentit Donald Trump në Lindjen e Mesme por nuk do të jetë e fundit. Por ai tashmë ka një gjë të qartë.
Antipatia ndaj Iranit është një gjë që aleatët e ndryshëm të Uashingtonit në rajon bien dakord.
Pra, goditjet kundër Teheranit kanë qenë një temë shumë e diskutuar për Z. Trump si në Arabinë Saudite dhe tani në Izrael.
Armiqësia ndaj Iranit është ngjitja që lidh atë që disa do të donin të besonin se është një koalicion në zhvillim mes Izraelit, Arabisë Saudite dhe shteteve më të vogla të Gjirit.
Por, sa larg me të vërtetë premton të shkundë politikat sterile të rajonit, është e paqartë.
Një qëllim i përbashkët për të përmbajtur Iranin është një gjë, por a mund të shtrihet me të vërtetë aq sa për të sjellë një agim të ri diplomatik në rajon?
Për Z. Trump, kritikimi i Teheranit kryen funksione të shumta. Kjo i lejon atij të tingëllojë i ashpër në skenën botërore. Më i fortë se paraardhësi i tij, Barack Obama, i cili, beson ai, nënshkroi një nga marrëveshjet më të këqija në histori me arritjen e marrëveshjes bërthamore me Iranin.
Kjo i mundëson atij që të sigurojë të dyja palët, Arabët e Gjirit dhe Izraelin në të njëjtën kohë. Dhe kjo nënvizon krjimin e një fronti të përbashkët në rajon që – të paktën sipas administratës së Trump – mban premtimin joshës të një dinamike të re në luftën e zjarrtë mes Izraelit dhe palestinezëve.
Dhe, natyrisht, gjithashtu dërgon një sinjal paralajmërues për Teheranin për aspektet e politikës së saj në rajon që Uashingtoni e sheh si në kundërshtim me interesat amerikane.
Pjesa më e madhe e pikëpamjes botërore të z. Trump tani po vjen në një kontakt të ndjeshëm me realitetin.
Një politikë e jashtme e Trump është akoma një punë në progres. Ky udhëtim i tanishëm është në pjesën më të madhe ceremonial, është shumë herët për presidencën e tij për të vënë gisht në ujërat e Lindjes së Mesme.
Pra, përtej një pjese të marrëveshjeve tregtare në Arabinë Saudite, çfarë kemi mësuar deri më tani?
E pra, përtej retorikës, realiteti praktik i politikës së jashtme të zotit Trump është më i kujdeshëm.
Të gjitha treguesit janë, për shembull, se lëvizja e ambasadës së SHBA në Jeruzalem është pezulluar.
Por kjo nuk është gjithashtu një politikë me nuancë ose një politkë që lufton me një realitet kompleks. Si duket sigurimi i përkrahjes së zhurmshme për sauditët dhe duke i shitur atyre një pasuri armësh, kur ata janë të angazhuar në një luftë brutale në Jemen?
Besimi pothuajse i çiltër i administratës Trump në mundësitë e një paqeje më të gjerë të Lindjes së Mesme duket të jetë në kundërshtim me shumicën e ekspertëve që e njohin rajonin mirë. Ata argumentojnë se as izraelitët as palestinezët nuk janë të gatshëm të bëjnë kompromiset e ashpra të nevojshme për të arritur një paqe të qëndrueshme.
Disa kanë argumentuar se qëllimi duhet të jetë më pak ambicioz se në vend që të fokusohet në një marrëveshje gjithëpërfshirëse që do të duhej të zgjidhë çështjet e vështira si Jeruzalemin dhe refugjatët; një marrëveshje e përkohshme mund të shënonte ri-fillimin e një procesi diplomatik më afatgjatë.
Por ende nuk është e qartë nëse administrata e re amerikane ka durimin për këtë lloj diplomacie të denjë. Dhe kjo na sjell përsëri në Iran. Cila është politika e administratës së Trump drejt Teheranit?
Për të gjithë dënimin e përsëritur të presidentit për marrëveshjen bërthamore të Iranit, a është vërtet i aftë të largohet prej saj?
Në të vërtetë rizgjedhja e presidentit iranian Hassan Rouhani mund t’i komplikojë gjërat më tej.
Ai u perceptua si kandidati më i moderuar pas të gjithash, edhe npse udhëheqësi suprem dhe Garda Revolucionare mbajnë ende një kontroll të rëndësishëm në politikën e jashtme.
Presidenti Rouhani po inkurajon tashmë disa politikanë evropianë të flasin për kërkimin e një hapjeje për Teheranin. Kjo nuk mund të pritet mirë në Uashington.
Por atëherë flasim për kompleksitetin i rajonit të cilën retorika e Trump shpesh anashkalon.
Qeveria e Irakut është një nga aleatët kryesorë të Uashingtonit kundër të ashtuquajturit Shtet Islamik. Por edhe Irani është një mbështetës i fortë i Bagdadit dhe ka vendosur forcat e milicisë dhe këshilltarët e saj në terren për të ndihmuar në përpjekjet e luftës.
Vështirësia me të vërtetë mund të të bëj me shkokë krevati të papritur./Përkthyer nga Lexo.al, marrë nga BBC/
