Nga Herman Pirchner, JR.
“The Hill”
Në Vietnam, Afganistan dhe shumë konflikte të tjera, fuqia më e fortë humbi sepse nuk mundi të fitonte, ndërsa fuqia më e dobët triumfoi, vetëm sepse nuk humbi. Kështu do të jetë edhe në Ukrainë, ku i njëjti proces po zhvillohet me shpejtësi. Në më pak se 6 muaj, lufta e presidentit rus Vladimir Putin ka sjellë pasoja katastrofike për vetë Rusinë.
Ajo ka shkaktuar të paktën 60.000 të vrarë e të plagosur në radhët e ushtrisë ruse, më shumë sesa numri i përgjithshëm i viktimave gjatë pushtimit 10-vjeçar sovjetik të Afganistanit. Dhe kjo ka çuar në një humbje afatgjatë të ndikimit politik dhe levave energjetike ruse në Perëndim.
Po ashtu kjo luftë ka ndihmuar në ringjalljen e aleancës së NATO-s, e cila vetëm pak vite më parë dukej se ishte në grahmat e saj të fundit. Për më tepër, i ka shkaktuar dëme të rënda dhe afatgjata ekonominë ruse, duke zhbërë të gjitha arritjet e shënuara që nga rënia e Bashkimit Sovjetik.
Dhe çfarë ka fituar Rusia në këmbim? Vetëm disa copa të tjera toke në Ukrainë, të cilat Kremlini mund të mos jetë në gjendje t’i mbajë të pushtuara për shumë gjatë. Këtë gjë e dinë tashmë edhe elitat ruse. Dhe teksa po kthehen në Rusi trupat e të vrarëve dhe të plagosurve, por edhe të tjerët që kanë luftuar në Ukrainë, të vërtetën e hidhur ka nisur ta kuptojë edhe populli rus.
E gjitha kjo e rrit cenueshmërinë e brendshme politike të Putinm, dhe e vendos atë nën një presion në rritje për të gjetur një mënyrë sesi ta shpallë një fare fitoreje. Për pasojë, presidenti rus ka vazhduar të përshkallëzojë luftën.
Pas dështimit të tij për të pushtuar Kievin, Kharkiv–in dhe territoret e tjera ukrainase, Kremlini i riorganizoi objektivat e tij strategjikë, duke i modifikuar ato në synimin më të kufizuar të pushtimit të plotë të provincave ukrainase Donetsk dhe Luhansk, që të dyja pjesërisht të pushtuara që nga viti 2014.
Edhe pse me kosto shumë të mëdha njerëzore, janë arritur disa përfitime drejt këtij qëllimi. Por në përgjithësi, ofensiva e ripërtërirë e Rusisë mund të klasifikohet si një dështim strategjik, pasi po vdesin gjithnjë e më shumë rusë për të mbajtur përkohësisht një territor jo–strategjik.
Nga ana tjetër ky dështim, ka shkaktuar probleme të tjera. Trupat e përdorura si “mish për top” në fushatën e Kremlinit, kanë qenë në mënyrë disproporcionale jo rusë etnikë. Dhe kjo ka shkaktuar një përkeqësim të moralit të trupave, si dhe ka nxitur tensionet mes trupave etnike ruse dhe atyre që vijnë nga rajone si Burjatia (tradicionalisht Budist) dhe Dagestani(kryesisht mysliman).
Tani disa ushtarë po refuzojnë të luftojnë, ndërsa pakënaqësia midis familjeve të tyre paraqet një problem në rritje për qeverinë ruse. Por tani po shpaloset ai që është ndoshta “basti i keq”dhe më i rrezikshëm i Putinit. Me shkatërrimin e urave që ishin të nevojshme për rifurnizimin, rreth 20.000 trupa ruse janë bllokuar në bregun perëndimor të lumit Dnipro.
Ato janë rrethuar nga forcat ukrainase, dhe nuk kanë aftësinë për të çarë rrethimin apo tëluftojnë për një periudhë të gjatë kohore. Putini nuk i ri–pozicionoi ato trupa kur pati mundësinë ta bënte këtë, duke i lënë ato të bllokuara në një grackë. Për pasojë, disa komandantë të lartë kanë dezertuar duke u arratisur përtej lumit, dhe duke e dëmtuar moralin e trupave ruse në Kherson dhe gjetkë.
E gjitha kjo e përkeqëson situatën e brendshme të Putinit, pasi gjithnjë e më shumë anëtarë të ministrive ruse të energjisë po fokusohen tek gabimet e tij të vazhdueshme dhe katastrofike. Në fund, një masë kritike e elitave vendimmarrëse në Rusisë (ato me armë ose para) do të arrijnë në përfundimin se vendi duhet të reduktojë humbjet e tij duke tërhequr forcat nga Ukraina.
Sepse një gjë e tillë do të ishte një parakusht për heqjen e sanksioneve perëndimore, dhe krijimin e mundësisë që Rusia të rindërtojë ushtrinë dhe ekonominë e saj. Megjithatë, kjo nuk mund të bëhet me Vladimir Putinin ende në pushtet. Edhe pse largimi i presidentit rus nga pushteti nuk do të jetë i lehtë, përfundimisht ekuilibri do të zhvendoset në mënyrë të pashmangshme për shkak të zvogëlimit të numrit të atyre që mbështesin ende qëllimet e tij të luftës, dhe shtimit të atyre që duan të reduktojnë humbjet e tyre.
Kjo e fundit mund të ndodhë shumë shpejt nëse vazhdon ngërçi në Donbas, dhe nëse Ukraina fillon të rimarrë territorin e pushtuar deri tani nga Rusia. Sot, që të dyja këto rezultate janë dukshëm të mundshme. Për pasojë, edhe fundi i mundshëm i luftës aktuale.
Shënim:Herman Pirchner, Jr., president i Këshillit Amerikan të Politikës së Jashtme me seli në Uashington.
