Çfarë do të ndodhë tani? Sipas Kushtetutës franceze, kreu i shtetit është i vetmi që vendos kur bëhet fjalë për emërimin e kryeministrit dhe këtë mund ta bëjë kur të dojë, nuk ka afat. Çështja është të zgjidhet një kryeministër që është shprehje e mazhorancës, përndryshe qeveria mund të rrëzohet menjëherë me mocion mosbesimi. Por Asambleja Kombëtare tani është e paqeverisshme, me tre blloqe kryesore – Fronti i Ri Popullor fitimtar i krahut të majtë, blloku i Ansamblit Macronist që çuditërisht mbajti fort të dielën, dhe blloku kombëtar Rassemblement i cili doli i treti – që kanë mbetur shumë larg shumicës absolute.
Skenari i parë që hapet përpara Emmanuel Macron, por jo i vetmi, është ai i një qeverie të mbështetur nga një koalicion forcash të largëta mes tyre, dhe që ishin përballur me njëra-tjetrën gjatë fushatës elektorale. Edhe shumica e epokës së Macron nga viti 2017 e deri më sot ishin koalicione, në fund të fundit, midis partisë së Macron dhe asaj të François Bayrou për shembull, por që u paraqitën si të tilla që para zgjedhjeve. Ndërsa tani, do të bëhet fjalë për gjetjen e një marrëveshjeje mes forcave që deri dje ishin konkurrente dhe që do të duhet të heqin dorë nga një pjesë e programeve dhe premtimeve të tyre elektorale, për të gjetur një marrëveshje që mundëson qeverisjen e vendit. Një praktikë e zakonshme në Gjermani, me negociata disa-mujore që pas zgjedhjeve çojnë në një qeveri koalicioni të thirrur për të zbatuar një program qeveritar të shkruar dhe të kundërfirmosur. Një përvojë krejtësisht e re në Francë, por e kërkuar nga shumë njerëz. Mbetet për t’u parë, kush mund të marrë pjesë?
Jean-Luc Mélenchon ka deklaruar tashmë solemnisht, se nuk dëshiron asnjë marrëveshje nën tryezë me makronistët, sepse NFP-ja e tij fitoi duke u bërë grupi i parë dhe për këtë arsye ka të drejtën të qeverisë. Megjithatë, ai nuk i ka numrat për ta bërë këtë, dhe një qeveri NFP do të rrëzohej në votimin e parë në parlament.
Por mbi të gjitha, nuk është puna se Mélenchon nuk dëshiron të krijojë aleanca. Më shumë janë të gjithë të tjerët që nuk duan të krijojnë aleanca me të. Edhe ata që e bënë këtë deri dje, për shembull e majta e moderuar e socialistëve të Olivier Faure dhe Place Republique e Raphael Glucksmann. Ky i fundit, veçanërisht, deri në Kampionatin Evropian ishte armiku më i deklaruar i Melenchon, rivali i tij në gjithçka. Nëse Glucksmann pranoi të ishte pjesë e NFP, pavarësisht pranisë së Melenchon, të cilin ai e urren dhe pavarësisht nga sulmet në kufijtë e antisemitizmit të militantëve të tij, e bën “vetëm – dhe ai e ka thënë disa herë – për të ndaluar RN. Ky ishte prioriteti deri më 7 korrik. Nga e hëna e 8 korrikut, në mëngjes hyjmë në një botë tjetër, lojërat ndryshojnë”.
Kjo do të thotë, që Glucksmann mund të shpërbënte menjëherë, kartelin elektoral të formuar pa dëshirë me Mélenchon dhe të vihej në dispozicion për aleanca të tjera, këtë herë ato reale politike, me forca të tjera demokratike, pro-evropiane, pro-ukrainase të pranishme në Parlament.
