Si mund t’i besojmë vërtet asaj që bëjmë nëse pushtohemi nga frika, tensionet dhe pasiguritë? Ne duhet të mësojmë të besojmë në të, me vetëdije. Nuk është çështje vetëm të dimë se si të identifikojmë ëndrrat dhe dëshirat, të distancojmë njerëzit që na dëmtojnë dhe të shmangim shtyrjen e vetes atje ku rrymat janë të pafavorshme.
Përkundrazi, ne duhet të përballemi me pasojat e veprimeve tona. Sukseset dhe dështimet e të jetuarit me të njëjtin entuziazëm sepse janë ato që na japin konfirmimin se ajo që po bëjmë është e vërtetë. Ne duhet të lidhemi me veten dhe të besojmë, të lëmë mënjanë shqetësimet dhe pasiguritë dhe të jemi të lirë. Ne duhet të mësojmë të lëshojmë, dhe të përqendrohemi vetëm në atë që po ndodh, këtu dhe tani.
Ne duhet të besojmë në atë që bëjmë dhe në atë që jemi të aftë të bëjmë të ndodhë. Nëse arrijmë një qëllim, le të gëzohemi. Dhe nëse kemi dështuar, le ta pranojmë atë. Tëe përballemi me ndjenjat që na pushtojnë dhe pastaj fillojmë nga e para.
Asgjë nuk ndodh rastësisht: ne jemi arkitektët e fatit tonë dhe duhet t’i besojmë asaj që bëjmë. Vetëm duke qenë të vetëdijshëm për këtë të vërtetë mund të jemi të sigurt se gjërat e mrekullueshme do të vijnë.
Le të ndalojmë ta përqendrojmë kohën tonë në një punë që nuk na bën të lumtur ose në gjëra që ne mendojmë se janë të rëndësishme, vetëm sepse është shoqëria në të cilën jetojmë ajo që na thotë se janë. Le të vendosim përparësitë dhe t’i jetojmë ato me të gjithë veten tonë. Pjesa tjetër, le të shkojë, së bashku me frikën dhe pavendosmërinë.
Ne praktikojmë duke dëgjuar unin tonë të brendshëm sepse, ndryshe nga ne, ai vërtet beson në atë që bëjmë, por mbi të gjitha ai di të kujdeset për nevojat tona. Le ta dëgjojmë dhe pastaj të veprojmë. Le ta bëjmë duke mësuar të njohim mënyrën tonë të të qenit dhe gjithçka që na rrethon. Le ta bëjmë duke marrë frenat e situatës, pa fajësuar askënd për atë që ndodh, pa pasur frikë të bëjë diçka.
Të veprojmë me përgjegjësi, të ndërmarrim veprime me vetëdijen se sa vlejmë dhe sa besojmë në atë që po bëjmë. Dhe jo sepse dikush na tha që jeta jonë duhej të ecte kështu, por sepse ne e duam. Sepse vetëm ne jemi në gjendje ta transformojmë realitetin, në mënyrë që ai të përmirësohet. Dhe ne duhet ta besojmë atë, gjithmonë.
