Përkundër asaj çka besohet gjerësisht, njerëzit rrallë panikohen në situata të rrezikshme. Mos dhënia e informacionit është kundër-produktive.
Mund të supozohet se gjatë një kohe krize është e rëndësishme për qeveritë të mbajnë informacionin afër gjoksit të tyre. Me siguri, në mes të një lufte për jetën dhe vdekjen, përparësia është të jesh pragmatik dhe efektiv. Në rrethana të tilla, hapja është thjesht një luks që nuk mund ta përballojmë. Por hapja nuk është një luks, apo një parim abstrakt që duhet të vihet kundër nevojave më të ngutshme. Në fakt, është një komponent thelbësor në luftën për të mposhtur sëmundjet. Për një numër arsyesh, kjo teori vlerësohet rrallë nga qeveritë.
Më themelorja nga këto arsye ka të bëjë me një konceptim elitist të psikologjisë njerëzore. Ekziston një pikëpamje e gjerë, që daton që nga agimi i industrializimit dhe formimit të shoqërisë masive, se njerëzit janë psikologjikisht të brishtë. Arsyetimi i tyre është i rrethuar nga paragjykimi. Ata nuk mund të kuptojnë kompleksitetin. Ata nuk mund të përballojnë pasiguritë. Ata me siguri nuk mund të përballojnë kërcënimin. Pra, në një krizë, ata palosen. Ata reagojnë tepër, në mënyrë jorracionale dhe jofunksionalisht. Dhe reagimet e tyre krijojnë sa më shumë probleme, nëse jo më shumë, sesa vetë kriza fillestare.
Kjo pikëpamje mbështet idenë se pasi njerëzit janë fëmijë dhe nuk mund të kujdesen për veten e tyre, ata kanë nevojë për një qeveri paternaliste për t’i mbrojtur ata nga të vërtetat e pakëndshme dhe t’i udhëzojë ata në një botë të rrezikshme. Nuk është për t’u habitur, ky qëndrim është shumë tërheqës për qeveri të ndryshme. Dhe, me kalimin e viteve, në komitete të ndryshme që planifikojnë urgjencat, e kam parë këtë qëndrim përsëri dhe përsëri. Kam dëgjuar pafund hetimin e shqetësuar: “A nuk do të kenë panik njerëzit nëse jemi të drejt me ta?”
Ironia këtu është se njerëzit shumë rrallë panikohen në një krizë. Ata janë përgjithësisht të qetë, të rregullt dhe, siç kemi parë gjatë krizës së koronavirus – it, ata bëhen së bashku për të mbështetur njëri-tjetrin gjatë kohërave të vështira. Ata nuk arrijnë të vlerësojnë rreziqet e vërteta të një situate derisa të jetë vonë. Dhe si mund t’i vlerësojnë ato rreziqet nëse nuk paralajmërohen siç duhet për to? Mungesa e hapjes dhe informacionit të qartë dhe gjithëpërfshirës nuk bën asgjë për të mbrojtur njerëzit. Përkundrazi – një paqartësi e tillë është vrasëse gjatë një krize si kjo.
The Guardian/bota.al
