Pra monstrat e vik-ëve ishin në realitet njerëz të ndjeshëm, plot ndjenja, ndonjëherë edhe ankthe për të ardhmen: si të tyren, edhe atë të botës. Makthi i çdo nordiku ishte që pas dimrit nuk do të kthehej pranvera dhe që, pas natës arktike nuk do të rishfaqej dielli. Prandaj vikingët e imagjinonin fundin e botës si një triumf të të ftohtit dhe errësirës

“Mos na ço në tundim, por na çliro nga njerëzit e veriut, amen”. Ishte një “Ati Ynë..” i çuditshëm, lutja që recitonin murgjit në brigjet europianë, një mijë vjet më parë: në vend që t’i kërkonin Zotit që t’i çlironte nga një e keqe e papërcaktuar, i luteshin që t’u largonte një të keqe të saktë dhe absolute: zemërimi i plaçkitësve të deteve që zbrisnin nga veriu…

[real3dflipbook id=”478″]