Nga Christian Bodewig

Gjatë kulmit të krizës në eurozonë në vitin 2012, kancelarja gjermane Angela Merkel argumentoi se ndërsa Evropa përbën 7 përqind të popullsisë botërore, një të katërtën e PBB-së globale, kryen 50 përqind të shpenzimeve sociale globale. Mesazhi i saj – se shteteve të mëdha të mirëqenies sociale në Evropë u duheshin reforma, për të siguruar qëndrueshmërinë sistemeve, teksa popullsia e tyre po mplaket – shkaktoi një debat mbi të ardhmen e shtetit të mirëqenies.

Ai erdhi në kohën e duhur:Kriza rriti varfërinë dhe përjashtimin social në të gjithë Bashkimin Evropian, dhe prej atëhere ka mbetur kokëfortësisht i lartë. Pothuajse një e katërta e qytetarëve të BE-së (dhe në mënyrë të konsiderueshme në Bullgari, Rumani, Greqi, Letoni dhe Hungari) janë në rrezik nga varfëria apo përjashtimi social, sipas përcaktimit të BE-ja për pjesën e njerëzve me të ardhura nën 60 përqind të mesatares kombëtare, që vuajnë nga privime të rënda materiale, ose jetojnë në familje me intensitet të ulët punësimi…