Ka një moto të padukshme midis zemërimit, i cili është një emocion dhe urrejtjes, që është një ndjenjë. Megjithatë, urrejtja është më e mbrapshtë se zemërimi, sepse është një sjellje primitive si dashuria.
Zemërimi nuk gjeneron vuajtje të zgjatur, por një stres tranzitor, ndërsa urrejtja shkakton vuajtje kronike, si dhe ankthi. Zemërimi ka një funksion të nevojshëm, i cili na lejon të ekspozojmë emocionet tona negative, por ai përzihet me urrejtjen.
Zemërimi është një emocion që e përjetojmë por nuk ka një objekt ekskluziv.
Ndërsa të urresh, është që të synosh objektin e urryer. Megjithatë, lind një problem serioz kur zemërimi dhe urrejtja përdoren si mekanizma të mbrojtjes kundër frikës, e cila shtyn në përdorimin e dhunës për të shkatërruar një person ose një grup.
Për sociologin Zygmunt Bauman, urrejtja në shoqërinë e rrjetit lidhet me frikën, ku rezultatet tona janë të përkohshme. Kjo është arsyeja pse ne nuk i besojmë askujt dhe kemi marrëdhënie të dobëta me njerëzit. Sot frikërat tona janë bërë e padurueshme.
Zemërimi dhe urrejtja shndërrohen në agresion verbal dhe agresion jo verbal (luftëra dhe vandalizëm). Këto agresione janë të nxitura nga raca, shoqëria, ekonomia, gjinia, feja, ideologjia dhe madje edhe dallimet personale, duke bërë njerëzit dhe grupet armike të përbashkëta, që shkatërrohen në një marrëdhënie persekutorësh.
Zemërimi dhe urrejtja përdoren gjithashtu si instrumente të pushtetit, të cilat kanë pasionin që të lëndojnë jetën dhe kënaqësinë, në nxitjen e dallimeve midis “ne” dhe “atyre”.
Gjuha e urrejtjes duket të japë një ndjenjë lehtësimi duke patur mundësinë të shkarkojë armiqësinë e shtypur.
Sipas psikoanalistit Erich Fromm, urrejtja mund të materializohet përballë një kërcënimi real apo joreal. Dhe prapa saj janë paragjykimet, jotoleranca dhe egoizmi që mund të shkaktojnë vuajtje ose shkatërrim për ata që janë të ndryshëm nga “vetja” dhe “grupi im”.
Pra, nëse zemërimi dhe urrejtja kthehen në një mënyrë jetese, ato do të kenë nevojë të kultivojnë marrëdhënie të lehta, të imponojnë dominimin, të kërkojnë bindjen, të shkaktojnë mëri dhe të krijojnë mungesë ndjeshmërie. Ky destruktivitet është produkt i një jete të pajetuar, e cila është burimi që vjen nga manifestime të ndryshme të së keqes.
Pra, nëse vëmë re se jemi në shënjestrën e “kurtheve” të zemërimit dhe urrejtjes, gjëja më e mirë është të largohemi pa hezituar.
Ne kemi zgjedhjen midis jetës dhe vdekjes, si dhe aftësisë për të kuptuar se ky është një realitet i çmendur, që gjeneron çrregullime fizike dhe çekuilibër psikik dhe shpirtëror.
Përfundimisht, nuk duhet të përdorim zemërimin dhe urrejtjen, sepse lënë gjurmë të dhimbshme në mendjen dhe zemrën e njerëzve, siç na paralajmëron proverbi biblik: “Mos u bashkoni me njerëz që urrejnë, as mos shkoni në shtëpitë e njerëzve të zemëruar. Mund të mësoheni me ta dhe të ngrini kurthe për veten tuaj”.
/ MeB
