Përse pikërisht ai? Përse në një moment të caktuar të historisë, një njeri i vetëm merr pushtetin dhe e ushtron në mënyrë despotike dhe pa kontroll? Breza të tërë psikanalistësh kanë gërmuar në biografitë e Hitlerit, Stalinit dhe Musolinit, në kërkim të shenjave parathënëse apo psikopative që u kanë shpëtuar diagnostikimeve. Por… asgjë. I vetmi tipar i personalitetit, që duket se bën bashkë diktatorët e mëdhenj të Nëntëqindës nuk ka asgjë patologjike: është aftësia për të komunikuar. Të gjithë ishin oratorë brilantë, shprehin pikëpamje pa nuanca, dhe ofronin zgjidhje të thjeshta për problemet shumë komplekse të shoqërisë. Në të vërtetë, diktatori është vetëm maja e ajsbergut, zëdhënësi i një ndjesie të përbashkët: mes diktatorit dhe popullit të tij ekziston një marrëdhënie reciprociteti, në të cilën marrëzia e njërit transferohet tek tjetri, dhe e anasjellta. Edhe gjatë shfaqjeve të tyre më delirante …

Lexoni specialen e bota.al: