Në Gaza, gëzimi dhe dhimbja janë të pandashme. Njerëzit nuk arrijnë të festojnë plotësisht kthimin e të afërmve të tyre, sepse çmimi i lirisë është bërë i padurueshëm, dhe gjaku i derdhur është tronditës. Në këtë realitet të ndërlikuar, Abdullah Adel Al-Assar, 32 vjeç, baba i dy fëmijëve që jetojnë në Khan Younis, në rrugën “Qubba Mosque”, është liruar nga burgjet izraelite pas 20 muajsh robërie.
Abdullahu tregon se u arrestua më 18 nëntor 2023 në një pikë kontrolli midis Al-Amal dhe Muwassi, në Khan Younis, ndërsa përpiqej të arratisej nga veriu i Gazës drejt jugut. Ushtarët e identifikuan përmes njohjes së retinës dhe e arrestuan. Fillimisht u mbajt në qendra ndalimi, ku kaloi rreth 48 orë në kushte çnjerëzore: me duar të prangosura dhe sy të lidhur, i detyruar të qëndronte shtrirë në rërë të ftohtë, i rrahur dhe i lënë pa ujë e pa ushqim.
Më 22 dhjetor 2023, Abdullahu u transferua në burgun Ofer, ku qëndroi për 20 muaj dhe iu nënshtrua pyetjeve të vazhdueshme hetimore. U akuzua se kishte lidhje me ngjarjet e 7 tetorit, edhe pse ai përsëriste se nuk ishte pjesë e asnjë grupi të armatosur, se kishte kaluar pjesën më të madhe të jetës në Egjipt dhe ishte kthyer në Gaza vetëm pak kohë më parë për të punuar në një furrë lokale.
Nga rrëfimi i tij përjetohen vuajtje të sistematizuara fizike dhe psikologjike. Ai kaloi periudha të gjata në izolim, në një qeli dy metra me një, ku duhej të hante, pinte, flinte dhe kryente nevojat fiziologjike në të njëjtën hapësirë të ngushtë, shpesh pa asnjë mjet higjienik. Për katër muaj, qëndroi me duar të prangosura aq fort sa i dëmtoi kyçet — madje edhe kur shkonte në tualet. Një herë humbi ndjenjat për 24 orë pa marrë asnjë ndihmë mjekësore.
Kushtet higjienike ishin minimale: të burgosurve nuk u lejohej të laheshin apo të rruhen rregullisht; shpesh ishin të detyruar të mbanin të njëjtat rroba për ditë të tëra, edhe të brendshmet. Parazitët dhe sëmundjet e lëkurës përhapeshin lirshëm, ndërsa kujdesi mjekësor mungonte për periudha të gjata. Ai u bë objekt i dhunës verbale të përhershme dhe i ekspozuar ndaj zhurmave të forta e kërcënimeve psikologjike që synonin ta detyronin të rrëfente. Kjo e la të shkatërruar mendërisht dhe të rrënuar fizikisht.
Gjatë gjithë periudhës së burgimit, Abdullahu nuk pati asnjë kontakt me botën e jashtme dhe nuk dinte asgjë për fatin e familjes. Ai rrëfen se kishte frikë se ishin vrarë ose kishin ikur jashtë vendit, dhe vetëm më vonë mësoi se shtëpia i ishte shkatërruar dhe e ëma kishte vdekur. Për shkak të ndalimit, ai nuk mundi të ishte pranë saj as në funeral.
Megjithë vuajtjet, Abdullahu u paraqit katër herë në gjykatë gjatë kohës së burgimit, dhe çdo herë dënimi i zgjatej me gjashtë muaj shtesë, në bazë të një klauzole ligjore të paqartë, që asnjëherë nuk iu shpjegua.
Gruaja e tij, Ola Allab, 29 vjeç, përshkruan ankthin e pafund gjatë robërisë së burrit: “Kam kaluar net të panumërta duke u lutur që të ishte ende gjallë. Shtëpia jonë u shkatërrua, por vazhdoja të shpresoja se do të kthehej, që ta rindërtonim dhe të jetonim sërish si familje.”
Edhe xhaxhai i Abdullahut, Adnan, 28 vjeç, i goditur nga trauma e luftës, shton: “Jam i lumtur që nipi im është liruar, por është një lumturi e hidhur. Është derdhur shumë gjak! Lirimi i tij tregon forcën dhe qëndrueshmërinë e popullit tonë.”
Edhe sot, Abdullahu mezi arrin të gjejë orientim: “Jam i lirë, por më duket sikur jeta nuk ka më drejtim. Nuk më kanë mbetur më as ëndrra, as ambicie. Pas gjithë këtyre vuajtjeve të zgjatura, nuk më duket se ekziston më një e ardhme,” thotë ai.
