Kur Ludwig van Beethoven premtoi Simfoninë e Nëntë në Vjenë, më 7 maj 1824, qyteti po mbante frymën.
Pas viteve të tëra izolimi — një izolim i diktuar nga shurdhimi i tij gjithnjë e më i rëndë — Beethoven u rikthye në skenë me një vepër që sfidonte çdo rregull të muzikës së kohës. Simfonia e Nëntë ishte një akt guximi artistik: monumentale, revolucionare dhe e paprecedentë, duke bashkuar madhështinë orkestrale me zërat koralë në lëvizjen e fundit, aty ku ai i vuri muzikë poezisë së përjetshme të Friedrich Schiller, “Odë Gëzimit”.
Megjithëse jetonte pothuajse në heshtje, imagjinata e Beethoven-it vazhdonte të buçiste. Ai drejtoi premierën duke ndjekur partiturën me një përqendrim të hekurt, duke udhëhequr tinguj që nuk i dëgjonte më, por që i zotëronte ende me një qartësi të magjishme.
Kur akordet e fundit u shuan në sallë, publiku shpërtheu — duartrokitje të furishme, brohoritje, lot. E megjithatë, Beethoven qëndronte i kthyer nga orkestra, i pavetëdijshëm për reagimin që kishte ngjallur. Ai nuk u kthye, nuk reagoi; thjesht vazhdoi të ndiqte linjat e simfonisë së tij, të humbur në ritmin e heshtur të krijimit.
Në atë çast, Caroline Unger, një nga solistet, iu afrua ngadalë. Me një gjest të butë, plot delikatesë, ajo preku krahun e kompozitorit dhe e ktheu drejt publikut.
Para tij u shfaq një det njerëzish në këmbë: duart që rrihnin pa pushim, shami të valëvitura, fytyra të mbushura me emocion. Shumë prej tyre qanin, të vetëdijshëm se po dëshmonin jo vetëm një triumf të artit, por një triumf të njeriut mbi fatin.
Beethoven u përkul thellë. Sytë e tij reflektonin mirënjohje dhe trishtim. Ai nuk mund t’i dëgjonte duartrokitjet, por mund t’i ndiente. Dhe në atë moment, bota e ndau me të fitoren e tij të heshtur.
