Një politikë e jashtme skizofrenike dhe një menaxhim i brendshëm konfuz, kanë transformuar ish perandorinë koloniale, në një shënjestër të pambrojtur
Pra, është një vend pa koordinata, ai që gjendet sot duke bashkëjetuar me retorikën zyrtare të institucioneve dhe frikën individuale të qytetarëve. Si në kohët e Bizantit, debaton mbi gjininë -versioni modern i seksit të ëngjëjve – si dhe për fenë e re laike të të drejtave. Dhe kështu gënjen veten se po fsheh gropën ku rrezikon të përfundojnë të varrosur një histori, një traditë, një komb
Stenio Solinas
Franca e re ka provuar hidhësinë dhe është momenti për të pyetur përse. Atentati në Isere, me viktimat, flamujt e ISIS-it, një kokë të prerë e të mbushur me shkrime në arabisht, të risjell në mendje kasaphanën në zyrat e Charlie Hebdo dhe rivendos në radhë, sipas kohës, gjakderdhje më të vogla, por jo më pak ekzemplare: automobilë të lëshuar si plumba mbi kalimtarët; ekzekutime të kryer nga “ujq të vetmuar” të një terrorizmi politik islamist, me nuanca të forta psikopatologjike dhe me mbyllje sysh nga ana e policisë; periferitë në flakë, prej tensioneve, përplasjeve, pakënaqësive racore që shpërthejnë papritur.
Një vend me një të kaluar koloniale – sa prestigjoze, aq edhe të debatuar, dhe një të tashme po aq prestigjoze, dhe të shumëdiskutuar, sa i përket pritjes dhe integrimit – po vetëdijësohet gjithnjë e më shumë se realiteti nuk është ashtu si politika dëshiron të bëjë të besohet, se laiciteti dhe shoqëria shumëkulturore nuk shkojnë domosdoshmërisht bashkë, se joshja prej perëndimit nuk është më një vlerë e shtuar, aq më pak nëse mbetet një mirazh irritues…
Që nga lufta e Algjerisë e deri sot, politika e jashtme franceze ka përjetuar ecurinë skizofrenike të kujt, pasi ka patur një perandori, nuk është dorëzuar më asnjëherë, para idesë se nuk është më një fuqi e madhe. Libia, mbi të gjitha, dhe pjesërisht Mali, janë shembujt e fundit të një Macho-izmi sa të demonstruar, aq edhe miop dhe që, paradoksalisht, përfundon duke u dukur në sytë e imigrantëve myslimanë të pranishëm në “hekzagonin” francez, si forma e radhës e arrogancës koloniale, imponimi me forcë i vullnetit të saj, e veshur megjithatë me retorikën për lirinë e të tjerëve.
Nga pikëpamja e politikës së brendshme, procesi ka njohur një zhvillim demografik, i cili, prej marrëzisë, mendjemadhësisë, madhështisë, edhe këtu e keqkuptuar, nuk është dashur të parandalohet. Që nga fundi i viteve Shtatëdhjetë, periferitë franceze, janë tashmë homogjene, si nga pikëpamja etnike, ashtu edhe ajo fetare: klasat popullore “të bardha” janë zhdukur, islamizimi pothuajse total dhe asimilimi e integrimi në brendësi të atyre lagjeve, kërkon që të jesh mysliman si të tjerët, dhe Islamin e vendos si horizontin e pakalueshëm identitar. Një islam i thjeshtësuar, i mitizuar, i “holluar”, ndoshta, por që aspiron të jetë ajo që i identifikon politikisht.
Dy vjet më parë, qyteza e Trappes, pak kilometra larg Parisit, pa një polic që përpiqej t’i vinte gjobë një gruaje të mbuluar me vellon, e cila prej pak kohësh është ndaluar nga ligji francez. “Nuk jemi në Kabul”, i tha ai burrit që i kish dalë në mbrojtje, kish bërë rezistencë dhe që u ndalua edhe ai. Po atë natë nisën protestat: “Kur na shqetësojnë për shkak të fesë sonë, nuk mund të rrimë indiferentë”, i tha një djalë i ri, një gazetares së Le Monde. Të premten, në xhaminë lokale, një feud salafit, tonet erdhën duke u rritur dhe në mbrëmje protestuesit ishin me qindra, shumë prej tyre të veshur me rrobat e bardha të profetit, duke protestuar përpara komisariatit nën thirrjet: “Allahu Akhbar”.
U hodhën fishekzjarre, u shfaqën revolverë dhe thika… Trappes, një qytezë ku papunësia është 17%, me 350 milionë Euro për planin e saj të rilindjes urbane, dy vjet më parë fituese e çmimit të parë për “qytetet e lulëzuar”, është demonstrimi se si ligji republikan francez ka probleme të zbatohet, në territore ku shumica e popullsisë nuk pranon që ai bie ndesh me ligjin fetar që i mbivendoset. Siç ka shkruajtur politologu Gilles Kepel tel “Passion française”, “prania në dukje e salafizmit, e favorizuar prej veshjeve specifike të ndjekësve të tij, është një simptomë e re dhe e rrufeshme. Shpreh një ndarje me vlerat e shoqërisë franceze, një vullnet për t’i shkatërruar moralisht dhe juridikisht, dhe ngre pikëpyetje thelbësore”. Një vit pas ngjarjeve në Trappes, do të ishin me qindra të rinjtë francezë që do të niseshin për në Siri, për të luftuar në emër të xhihadit, “majsa e ajsbergut e lagjeve periferike – sipas Eric Zemmour dhe librit të tij “Le suicide français” – rritur në urrejtjen e romancës kombëtare franceze, në rrugën e ngadaltë të ndarjes”.
Kjo “romancë kombëtare”, pikërisht për shkak të hollimit të saj me kalimin e viteve, shihet sot si e pabesueshme dhe e neveritshme, pikërisht atje ku një herë e një kohë respektohej sepse ia kishin frikën, dhe e anasjellta. Për ta thënë me fjalët e të mprehtit Cioran, “sa kohë që një komb ruan vetëdijen e superioritetit të tij, ai është i rreptë dhe i respektuar. Kur i humbet, ai humanizohet dhe pastaj nuk ka fare peshë”. Eshtë frut i një derivati edhe semantik, shpikjes ideologjiko-mondane të “sans papiers”, një mënyrë politikisht korrekte për të mohuar faktin që bëhej fjalë për të paligjshëm dhe klandestinë’ frut i shpikjes futbollistike të Francës më në fund kampione të botës, sepse ishte tashmë black-blanc-beur, dhe jo më bleu-blanc-rouge; euraziatike pra, dhe e integruar, antiraciste, domethënë raciste në drejtimin e kundërt, dhe multikulturale. Tre vjet më vonë, ndeshja Francë-Algjeri në Stade de France do të shihte “francezët” tek fërshëllenin Marsejezën, tifozët algjerianë që pushtonin fushën e lojës…
Pra, është një vend pa koordinata, ai që gjendet sot duke bashkëjetuar me retorikën zyrtare të institucioneve dhe frikën individuale të qytetarëve. Si në kohët e Bizantit, debaton mbi gjininë -versioni modern i seksit të ëngjëjve – si dhe për fenë e re laike të të drejtave. Dhe kështu gënjen veten se po fsheh gropën ku rrezikon të përfundojnë të varrosur një histori, një traditë, një komb.
Il Giornale – Bota.al
