Dhe kishte të drejtë ai që tha se pas stuhisë kthehet gjithmonë qetësia. Dhe dielli shkëlqen më shumë se më parë
Ashtu si feniksi i mençur dhe i fuqishëm që ngrihet nga hiri i vet, po kështu edhe ne duhet të mësojmë të rilindim. Pas çdo disfate ose dështimi, pas rënies më të dhimbshme, pas asaj periudhe të errët ku as një rreze dielli nuk mund të na ngrohë, do të ndodhë që do të kthehemi të shohim dritën. Dhe do të shkëlqejë, siç nuk ka bërë kurrë. Ne do të shkëlqejmë.
Sepse atëherë kur duket se gjithçka ka humbur dhe energjitë sikur na braktisin ditë pas dite, në të vërtetë jeta po përgatit tokën pjellore për gëzimet që do të vijnë. Sigurisht që është e vështirë dhe mund të dëmtojë, në fund të fundit është në momente të vështira që të gjithë ne, ca më shumë e ca më pak, po humbasim diçka.
Megjithatë, ajo pasuri emocionale që mbajmë me vete nuk është asgjë tjetër veçse dëshmia e forcës sonë të brendshme që përdorim sa herë që gjendemi duke kapërcyer atë pengesë në dukje të pakapërcyeshme. Por asgjë nuk është e pamundur për ne dhe tani ne e dimë.
Ndryshimet, si dhe ato kurse pengesash që hasim gjatë jetës sonë, nuk janë gjë tjetër veçse një mësim i vlefshëm. Dhe nuk ka rëndësi nëse në dukje humbasim, dështojmë, për të mos e arritur më: do të jetë në atë moment që do të gjejmë një energji të ripërtërirë duke lënë pas gjithçka që ka qenë.
“Mos kini frikë nga kohërat e vështira. Më e mira vjen prej aty”, tha një herë një grua e mençur, trashëgimia e së cilës është gdhendur në kujtesën e të gjithë neve. Rita Levi Montalcini kishte të drejtë: është nga ato plagë të zemrës dhe shpirtit që ne mund të fillojmë nga e para, çdo herë, sepse asgjë nuk është armiqësore me ne në këtë jetë përveç mendimeve tona.
Dhe ne nuk duhet të fajësojmë jetën nëse ëndrra jonë më e madhe është shkatërruar, nëse nuk kemi marrë promovimin për të cilin kemi punuar shumë, nëse kemi humbur dashurinë, nëse kemi gabuar ose kemi humbur. Le ta besojmë atë dhe të presim me durim se çfarë do të vijë më e mirë. Të e falënderojmë fatin që na dha mundësinë për të vendosur një periudhë dhe për të shkuar deri në fund, në diçka që mbase nuk kishte më një arsye për të ekzistuar.
Dhe ta festojmë jetën duke i bërë të gjitha ato mundësi të pafundme që na ka dhënë për të filluar nga e para, çdo herë. Sepse me secilin fund vjen një fillim i ri dhe është me fillimet që vijnë gjërat më të bukura dhe të papritura.
