Ishte 11 shkurti i vitit 1929, një gjysmë ore para mesditës kur një makinë ngjyrë e zezë erdhi e u ndal përpara pallatit të Lateranos, në Romë. Dyert e veturës u hapën, dhe prej saj doli njeriu më i frikshëm i Italisë. Ishte Benito Musolini. Në pallat – zyrat qendrore të Curias romane, organi administrativ i Kishës katolike – papa Piu XI dhe funksionarët e tij më të lartë e pritën diktatorin me shtrëngime duarsh të përzemërta. Musolini donte që Vatikani të njihte zyrtarisht fashizmin. Kisha kishte qenë e qartë sa u përket objektivave të saj. Donte të rimerrte atë që kishte pasur në vitet tetëqind me bashkimin e Italisë: një shtet sovran. Ia doli. Rreth orës një, Musolini firmosi Marrëveshjen lateranense, që i jepte papës një territor të pavarur në brendësi të Romës. Në këmbim, Kisha katolike njihte si legjitime qeverinë e drejtuar nga Duçja…

[real3dflipbook id=”528″]