Ja sesi arkitektët e gjakderdhjes që përmbyti Parisin pas revolucionit francez përfunduan midis viktimave të tij
Marisa Linton
Në qelinë e tij të burgut, gjatë orëve të gjata përpara agimit, Camille Desmoulins, revolucionar radikal dhe deputet në Konventën Kombëtare, i shkroi letrën e fundit gruas së tij Lucile, në të cilën ai luftonte që të kuptonte kthesën e papritur të ngjarjeve që e patën sjellë në atë vend të tmerrshëm. Ishte pranvera e 1794, apogjeu i terrorit revolucionar, dhe burgjet qenë mbushur me mijëra njerëz që qenë prekur nga djallëzori Ligj i Dyshimeve. Por Desmoulins ishte një një kategori të ndryshme nga shumica e të burgosurve, pasi ai i njihte personalisht akuzuesit, njerëzit që patën nënshkruar arrestimin e tij. mjaft prej tyre kishin qenë miq të tij, midis tyre Maximilien Robespierre, i njohur me Desmoulins qysh nga ditët e shkollës. Për 5 vite, vetë Desmoulins kishte qenë në vijën e parë të revolucionit dhe tani vetë revolucioni ishte kthyer kundër tij…
