Në vitin 1633 Galileo u dënua nga Gjykata e Inkuizicionit sepse këmbëngulte që Toka rrotullohej rreth Diellit (dhe jo e kundërta). Para se të nisej në Romë për procesin, shkencëtari i shkroi një letër të gjatë një mikut të tij Elia Diodati duke përshkruar librin në të cilin shpjegonte teoritë e tij (Dialog mbi dy sistemet më të mëdhenj të botës) “i neveritshëm dhe më i dëmshëm për Kishën e Shenjtë se sa shkrimet e Luterit dhe Calvinos”. Ishte pra shumë i vetëdijshëm mbi seriozitetin e situatës dhe rrezikun para të cilit e ekspozonin zbulimet e tij. Historia na tregon se Galileo nuk u dënua me vdekje sepse pranoi të heqë dorë, domethënë të mohonte zbulimet e tij shkencore dhe të rivendoste atë të vërtetë që donte Kisha. Megjithatë, rezulton e vështirë të besosh që – sic e thotë tradita – në një klimë armiqësie të tillë (që pak vite më herët kish sjellë djegien në turrën e druve të filozofit Giordano Bruno) Galileo do të guxonte të thoshte, ndonëse nën zë, “e megjithatë lëviz”, duke iu referuar Tokës. Dhe në fakt nuk ndodhi kështu: ky rindërtim i ngjarjeve u sajua në vitin 1757 nga gazetari Giuseppe Baretto, i cili shkruajti një antologji në mbrojtje të shkencëtarit. Ishte ai që e përshkroi Galileon si më të guximshëm nga sa kish qenë në të vërtetë.
