Vuajtje nga lumturia e trajtuar keq. Ose edhe: të shkosh ta kërkosh. Kështu mund t’i përcaktojmë gjithë ato siklete, që nuk rrjedhin nga situata apo ngjarje negative, por nga se nuk kemi ditur të trajtojmë kushte shumë pozitive. Në psikoterapi është një numër i konsiderueshëm njerëzish, cilët përballen me pasojat e lumturisë së lënë pas dore, të çuar dëm, në shumë raste të shkatërruar nga qëndrimet e gabuara, edhe pse shpesh pa vetëdije. Natyrisht, “lumturia” është një fjalë e pakapshme: duhet ndjekur, por ndodh në mënyrë spontane; është një fantazi, por edhe një gjendje që të gjithë mund ta arrijnë. Eshtë e shkurtër, por mund edhe të zgjasë shumë. Secili ka mënyrën e vet të konceptimit dhe dëshirimit të saj. Mënyra shpesh të gabuara dhe neurotike.
Mosndërhyrje
Një gjë është e sigurt: shumëkush nuk ka mësuar se si ta trajtojë lumturinë. Nuk dinë se çfarë të bëjnë me të, kur janë duke e përjetuar. Përgjigja më e mirë do të ishte edhe më e dukshmja: ta jetojnë pa bërë shumë pyetje, pa e detyruar ta fusin në drejtime të paracaktuara, pa dashur që ta ruajnë me çdo kusht. Problemi është se, modelet mendore se “si duhet të jetë” një gjë janë aty, të pranishme. Nëse nuk ke mësuar të jesh i thjeshtë, të jetosh dhe të lësh të jetojnë, të mos ndërhysh, do të kesh sjellje që e ndotin lumturinë.
Dashuria në çift është ndoshta vendi ku ky fenomen manifestohet në mënyrën më spektakolare. Dy njerëz e duan njëri-tjetrin, mes tyre ekziston kimia e duhur e trupave dhe shpirtrave, situata e përgjithshme nuk ofron pengesa të veçanta. Ata janë të lumtur. Megjithatë, në një kohë të shkurtër, mendja e njërit fillon të identifikojë problemet me familjen e origjinës së tjetrit; tjetri do të kërkojë prova shtesë të dashurisë; njëri shfaq një xhelozi obsesive; tjetri do të ndjehet i shtypur dhe do të kërkojë ngushëllim diku tjetër,e kështu me radhë, në një kulm që mund të shkatërrojë lumturinë që çifti kishte pasur në fillim. E gjithë kjo, natyrisht, do të bëhet në emër të dashurisë dhe lumturisë që nuk dëshirojnë ta humbin.
Të ndjekësh është më e kollajtë se të kesh? Situatat e lumturisë së shkatërruar janë të shumta: gruaja pas depresionit postpartum, prish vitin e parë të jetës me fëmijën, sepse mendja e saj ka “vendosur” që ajo është një nënë e papërshtatshme; babai që nuk mund të gëzojë fëmijët, sepse është i fiksuar pas punës akademike; personi që ka çdo gjë (ose pothuajse) që dëshiron, por zmadhon gjithçka negative që i ndodh; ai që e ka mendjen vetëm tek puna dhe që, sa herë arrin një rezultat të mirë, menjëherë mendon për një tjetër më të privilegjuar; ai që arrin atë që dëshiron dhe pastaj jeton me frikën se mos e humbet.
Duket se psikika lodhet shumë për të ruajtur lumturinë dhe për këtë arsye, vë në zbatim gjithfarësoj trukesh për t’u kthyer tek një situatë më e keqe, por më komode, nga pikëpamja e angazhimit psikik dhe mendor. Duket se shmë njerëz ndjehen më mirë kur e dëshirojnë lumturinë, se sa kur e kanë. të jesh në ndjekje, të ëndërrosh situatë më të mirë, një vend tjetër të artë në hapësirë e kohë.
Duhet pjesëmarrje
Duhet të përpiqemi ta braktisin këtë qëndrim, i cili është edhe i rrezikshëm për zhvillimin psikik. I përket adoleshencës, kur i riu apo e reja bëjnë ende “prova jete”, në pritje për t’u bërë të rritur. Eshtë qëndrimi në bazë të poemës “E shtuna e fshatit”, e Giacomo Leopardit: më shumë lumturi merr duke pritur për momentin e bukur, se sa kur je duke e përjetuar atë. Mund të jetë edhe një qasje interesante letrare, por zhvillimit të personalitetit i shërben jeta e vërtetë, e jetuar e plotë.
Lumturia, për më tepër, kërkon pjesëmarrjen e të gjithë qenies sonë dhe, në disa aspekte, gjithashtu kërkon guxim dhe përgjegjësi. Ajo që ne shpesh harrojmë është fakti që lumturia e jetuar vërtetë ndryshon sinapset e trurit, stimulon mendjen, sjell njohuri të reja. Nuk na lë njësoj, por ndryshimi që kërkon nuk është pasiv. Kjo është arsyeja pse preferojmë ta presim dhe ta shtyjmë në të ardhmen? Ndoshta është kështu, por ka ardhur koha për të evoluar. / Psicologia – Bota.al
