Sulejmani i Madhërishëm zgjodhi që të sundojë jo përmes frikës, por duke e bërë për vete popullsinë armiqësore. Kështu kur pushtooi ishullin e Rodit, banorët u inkurajuan të qëndrojnë, edhe pse si të nënshtruar të sulltanit. Po kështu, ai nuk i detyroi të krishterët që të adoptonin Islamin dhe premtoi se asnjë kishë nuk do të prishej apo shndërrohej në Moskë. Në fakta, pjesa më e madhe e qasjes së tij ndaj ekspansionit ishte diplomatike.
Për dekada me radhë, morët dhe hebrenjtë e dëbuar nga Spanja ishin dyndur në Kostandinopojë, i cili fitoi reputacion si qytet i tolerancës; të gjitha fetë mund të praktikoheshin lirisht pa frikë nga persekutimi. Këta qytetarë të rinj kontribuan me aftësitë e tyre si tregtarë, mjeshtra dhe bankierë. Është e vërtetë që të gjithë jo-muslimanët duhej të paguanin një taksë shtesë, e cila kontribuonte në arkën otomane, por ata mund të jetonin në paqe.
Suleimani dërgoi njerëz në vargmalet pranë Transilvanisë, tek krerët boshnjakë dhe kroatë, ku ai kultivoi më tej besnikërinë nëpërmjet marrëdhënieve paqësore. Në disa pjesë të Greqisë që kishin rënë nën sundimin osman, u raportua se fermerët lulëzuan më shumë sesa nën Venedikun. Tregtarët grekë dhe francezë gëzonin një tregti të lulëzuar dhe Perandoria Osmane shihej përgjithësisht si një zonë stabiliteti. Ajo që filloi si frikë nga “terrori turk” në Evropën Lindore u zhvillua në ‘Pax Turcica’, Paqja Turke. / Bota.al
