Ai ishte thellësisht i shqetësuar për jetën seksuale krejt pa interes të pandave dhe e konsideronte Ted Kennedyn një pijanec epsharak. Ai kishte urdhëruar një tjetër “grabitje” një vit më herët se sa Watergate, me qëllim që të implikonte paraardhësin e tij, Lyndon Johnson për luftën e Vietnamit.
Këto janë disa prei të rejave që kanë dalë për Riçard Niksonin, katër dekada pasi ai u bë i vetmi president i SHBA që jep dorëheqjen i turpëruar nga detyra. Teksa SHBA përpiqet të shënojë përvjetorin e dorëheqjes së tij të shtunën, një seri librash të rinj për presidencën e Niksonit zbulojnë një magjepsje të madhe të publikut me njërin prej udhëheqësve më shekspirianë, edhe 20 vjet pas vdekjes. Në qendër të studimeve të rinj janë rregjistrimet e bisedave të Niksonit në Shtëpinë e Bardhë. Presidenti i 37 rregjistroi 3700 orë biseda si president, nga të cilat më shumë se 3000 orë janë bërë të disponueshme për publikun. Por, ndërkohë që shumë prej tyre kanë mbetur të paekzaminuara, një brez i ri studiuesish kanë hedhur dritë mbi to.
Mes studimeve është një ekzaminim i një tjetër “futjeje me forcë” që NIksoni autorizoi në 17 qershor 1971 – një vit përpara se pesë burra të arrestoheshin për arsye se po përpiqeshin të vendosnin çimka në zyrat e Komitetit Kombëtar Demokrat në hotelin ëatergate.
Arsyet e Niksonit buronin që në ngjarjet e 1968-ës, kur ai kandidonte përballë zëvendësit të Johnsonit, Hubert Humphrey për presidencën, shkruan autori Ken Hughes në librin “Në ndjekje të hijeve: Kasetat e Niksonit”. Në prag të zgjedhjeve, Johnsoni ndali bombardimin e Vietnamit të veriut në një përpjekje për të rigjallëruar bisedimet e paqes – një lëvizje që Niksoni dyshoi se bëhej me qëllim që të sillte një rritje të mbështetjes për Humphreyn në sondazhe.
Tre vjet më vonë, kur mori detyrën si president, Niksoni ishte i vendosur të gjente prova që Johnsoni kishte përdorur luftën e Vietnamit për të luajtur lojëra politike. Prova të tilla, Bob Haldeman, shefi i kabinetit të tij, tha se ishin të disponueshme në një dosje të think tankut Brookings Institution në Uashington. “Mund t’i bësh shantazh Johnsonit për këtë gjë dhe mund t’ia vlejë”, thotë Haldeman në rregjistrime. Niksoni bie dakord, duke kujatuar një propozim të ndihmësit të tij në Shtëpinë e Bardhë, Tom Charles Huston, për të lejuar futje fshehtas dhe vendosje rregjistruesish në emër të luftës kundër terrorit të brendshëm. “Bob, a e mban mend planin e Hustonit? Zbatoje”, thotë Niksoni. Një tjetër ndihmës nis të kundërshtojë, dhe Niksoni i përgjigjet i zemëruar: “Ta hajë dreqi, shko futu dhe merri ato dosje. Hidhe në erë kasafortën dhe merri”.
Ndonëse ngjarja nuk ndodhi asnjëherë, episodi nxjerr në pah kulturën toksike brenda Shtëpisë së Bardhë të NIksonit dhe shtroi rrugën drejt skandalit të Watergate, shkruan Hughes.
Autori nxjerr në pah edhe një tjetër motiv: Dëshirën e Niksonit për të mbrojtur veten. Historianët kanë debatuar prej kohësh nëse Niksoni ndërhyri në mënyrë të paligjshme në negociatat e Johnsonit në vitin 1968 për Vietnamin, kur ai ishte ende kandidat dhe i ofronte qeverisë së Vietnamit jugor një marrëveshje më të mirë nëse zgjidhej. Pasi u bë president, shkruan Hughes, Niksoni ishte i dëshpëruar të fshinte çdo lloj prove që e implikonte. /bota.al
